Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που όσες φορές προσπάθησα να εκφράσω την ενόχλησή ή την αντίθεσή μου σε κάτι, πάντα σκόνταφτα στον τείχο "επιχειρημάτων" ηλικιακής ανωτερότητας (είμαι μεγαλύτερος κι έχω δίκιο) ή καταστασιακής εξουσίας (είμαι ο πατέρας σου και θα κάνεις αυτό που σου λέω). Τις λίγες φορές που με κάποιο τρόπο κατάφερα να υπερκεράσω τέτοιες αντιδράσεις έμπαινε σε λειτουργία το κήρυγμα εκτάκτου ανάγκης που στη συγκεκριμένη περίπετωση συνοψίζανταν στο εξής: "Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το εκφράσεις. Οφείλεις να αποδεχτείς την ετυμηγορία μας και αν αργότερα στο μέλλον εξακολουθείς να πιστεύεις ότι η απόφαση/επιλογή μας ήταν εσφαλμένη μπορείς να φέρεις το θέμα στην επικαιρότητα υπό την προϋπόθεση του να μας πετύχεις σε φάση ηρεμίας και χαλαρότητας". Αυτή η άποψη βασίζεται στο θεώρημα που λέει ότι όταν κάποιος κάνει κάτι με το οποίο εσύ διαφωνείς ή πιστεύεις ότι είναι λάθος, αν του το πεις εκείνη τη στιγμή -που είναι ψυχολογικά φορτισμένος- 9 στις 10 φορές δεν θα σε ακούσει ψύχραιμα, αλλά θα αντιδράσει αμυντικά θεωρώντας ότι προσβάλλεις τον ίδιο και τις ικανότητές τους και το μόνο που θα καταφέρεις είναι να θίξεις τον εγωισμό του και να τον κάνεις να μουλαρώσει.

Αυτό μπορεί να έχει κάποια βάση αλήθειας γιατί όντως η πιο καλή στιγμή να συζητήσεις κάτι με κάποιον δεν είναι όταν υπάρχει ένταση, αλλά αργότερα όταν τα πράγματα θα έχουν κοπάσει. Ωστόσο στη δική μου περίπτωση, μιά από τις συνέπειες που είχε όλη αυτή η διαχείριση του θέματος της διαφωνίας από τους γονείς μου ήταν το εξής: στην ενήλικη ζωή μου, όσο κι αν κάτι με ενοχλεί, όσο κι αν θεωρώ ότι είναι λάθος, κατά κανόνα ΔΕΝ θα αντιδράσω. Μια συμπεριφορά που με ενοχλεί και μια που μου αρέσει θα τις δεχτώ -πρωτοβάθμια για μένα αλλά οριστικά για τους άλλους- με τον ίδιο τρόπο.

Αν το θέμα σταματούσε εδώ τότε ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα.. Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι πάντα την αρχική απουσία αντίδρασης ακολουθεί η δευτεροβάθμια ανάλυση: μια μακρά περίοδος επεξεργασίας και διαλογισμού πάνω στο επίμαχο ζήτημα, μια ένορκη διοικητική εξέταση κατά τη διάρκεια της οποίας η υπεραναλυτική μου τάση θα εξαντλήσει όλα τα πιθανά σενάρια που οδήγησαν σε αυτή τη μη αποδεχτή εκ μέρους μου συμπεριφορά, θα δώσει όλες τις πιθανές ερμηνείες ακολουθώντας ενίοτε επικίνδυνα συνειρμικά μονοπάτια και θα καταλήξει 9 στις 10 φορές να καταδικάσει τον άλλο πρωτού καν του δοθεί η ευκαιρία να επιχειρήσει υπέρ του εαυτού του.

Έτσι όταν τελικά αποφασίσω ότι οι απαραίτητες συνθήκες - ηρεμία και ψυχραιμία- επικρατούν και ξαναφέρω το θέμα στην επικαιρότητα - το οποίο μπορεί να συμβεί και ένα μήνα μετά το πέρας του συμβάντος, η διαρκής επανάληψη της ακροαματικής διαδικασίας στο μυαλό μου, θα έχει μετατρέψει τη "συζήτησή" μας από συνομιλία σε απαγγελία κατηγοριών και καταδίκη.

Κι αυτό γιατί όλη αυτή η περίοδος λειτουργεί όπως στο ανέκδοτο με το γρύλλο. "Θα του πω αυτό, θα μου πει εκείνο, θα απαντήσω αυτό, θα δικαιολογηθεί έτσι, θα αντιδράσω αλλιώς, θα... θα.. θα... " με το σενάριο κάθε φορά να είναι διαφορετικό αλλά η κατάληξη ίδια. Έχω δίκιο, έχει άδικο. Κι όσο πιο πολλά τα σενάρια και πιο μακρύ το διάστημα αντίδρασης, τόσο να φουντώνει η αγανάκτηση εντός μου.

Γι αυτό και η εξέλιξη της -κατά τα άλλα πάντα καλοπροαίρετης- "συζήτησης" είναι καταδικασμένη να εκπλήξει τον συνομιλητή, καταλήγοντας πάντα σε κάτι αντίστοιχο του: "ε άι στο διάολο κι εσύ κι ο γρύλλος!!!"

Υ.Γ. Τώρα που εντόπισα όμως... χιχι... θα μπει κι αυτό στη λίστα των συμπεριφορών που ζητούν αναθεώρηση... το θέμα είναι ότι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλές σε αυτή τη λίστα... κι η υπεραναλυτική γραφειοκρατεία μου είναι τρομερά δυσκίνητη.... όπερ σημαίνει φίλοι και γνωστοί θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και υπομονή... ;-)