Από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον απατό μου, είμαι στερνοπαίδι της νύχτας. Διαφορετικά σα να λέμε ξενύχτισσα με μια μεγάλη ευθύνη: τ’ αστέρια…!

Ένα μαγιάτικο βράδυ λοιπόν, στρίμωξα τη νύχτα ανάμεσα στα χέρια μου, έσκαψα ένα βαθύ λάκο μέσα της κι ύστερα έθαψα όποια αρρωστημένη μανία είχα… Μάλιστα, είχα φορέσει και γάντια, έτσι ώστε να γίνει το τέλειο έγκλημα.

Για καλή μου τύχη, το επόμενο πρωινό, η μνήμη κι η καρδιά μου άδειασαν κι ήταν έτοιμα γι’ άλλες κατακτήσεις….πιο υγιές, πιο αληθινές!!

Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά- μια δημοσίευση δικιά μου- μ’ έκανε να βρίζω ανελέητα και να χαμογελώ συγχρόνως μ’ εκέινη την ακαθόριστη «ανάμνηση» τελικά… Πως τα ξεθάβεις αυτά μωρέ ύστερα από τόσο καιρό; Αχ! αυτή μου η παρόρμηση, δε μ’ άφησε να το κρατήσω μυστικό ακόμα κι απ’ τους καθρέπτες..!

Δε βαρίεσαι, τουλάχιστον τώρα μπορώ και χαμογελώ μ’ αυτά…Φτου ξελευθερία!