Χτες είχα μια από τις πιο όμορφες βραδιές εδώ στο Λονδίνο. Μια βραδιά που μου θύμισε γιατί μου αρέσει αυτή η πόλη και πως μπορώ ακόμα να περνάω καλά.

Πήγα μετά από πολύ καιρό θέατρο.. Και μάλιστα σε κωμωδία. Γενικά αποφεύγω τις κωμωδίες.. όχι γιατί προτιμώ τα δράματα αλλά γιατί μου είναι δύσκολο να βρω μια κωμωδία στα γούστα μου.. Το έργο που διάλεξα -σχεδόν στην τύχη- λεγόταν Boeing-Boeing. Συγγραφέας του είναι ο Marc Camoletti και όπως διάβασα το θεατρικό ήταν μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του 60. Η υπόθεση σχετικά απλή. Ο Bernard είναι ένας playboy στο Παρίσι που έχει 3 φιλενάδες, όλες αεροσυνοδούς. Η κάθε μια φυσικά αγνοεί την ύπαρξη της άλλης και πιστεύει ότι είναι η μοναδική γυναίκα και αρραβωνιαστικιά του. Ο τρόπος που χειρίζεται την κατάσταση ο Bernard φαίνεται να λειτουργεί μια χαρά μέχρι την εισαγωγή ενός νέου αεροσκάφους το οποίο εκτελεί τις πτήσεις ταχύτερα και ανατρέποντας έτσι το μελετηρά οργανωμένο ημερίσιο πρόγραμμά του. Στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που ολοένα και πληθαίνουν, ο Bernard έχει σύμμαχο την υπηρέτρια του σπιτιού και ένα φίλο από τα παλιά που καταφτάνει απρόσμενα.

Είναι δύσκολο να περιγράφεις μια παράσταση και δεν είναι και αυτή η πρόθεσή μου. Έφυγα από το θέατρο μέσα στην τρελή χαρά. Είχα να γελάσω έτσι στο θέατρο από την εποχή του Σεσουάρ για δολοφόνους... Πολύ καλές ερμηνείες, απίστευτες ατάκες, ρετρό σκηνοθεσία και γαλλική μουσική. Ένας συνδυασμός που με ενθουσίασε! Τελείωσε το έργο και πέταγα από τη χαρά μου.

Ωστόσο καθοδόν προς το σπίτι η διάθεσή μου έπεσε σχεδόν κατακόρυφα.. και συνειδητοποίησα ότι ενώ κατά τη διάρκεια της μέρας είμαι συνήθως λίγο-πολύ καλά, πάντα όταν επιστρέφω σπίτι με πιάνει μια μελαγχολία. Ναι όντως πέρασα υπέροχα χτες αλλά θα πέρναγα ακόμα καλύτερα αν είχα κάποιον να μοιραστώ αυτή τη χαρά μου...

Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι τα ψυχολογικά μου -που από τον Αύγουστο δεν με έχουν αφήσει να ησυχάσω- δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον τόπο, όσο με την κατάστασή μου. Νομίζω ότι βιώνω την πιο έντονη περίοδο μοναξιάς που έχω ζήσει ποτέ. Ενώ ανέκαθεν απολαύμβανα να είμαι μόνη μου και μπορούσα να περνάω καλά με τον εαυτό μου, πλέον μπροστά στην προοπτική του να γυρίσω σε ένα άδειο και παγωμένο σπίτι, σφίγγεται η καρδιά μου και ζορίζομαι. Η αντίδραση μου είναι τόσο έντονη που προτιμώ να μένω στο γραφείο παραπάνω ώρες απλά και μόνο για να καθυστερήσω την επιστροφή... γιατί με το που θα πάρω το δρόμο του γυρισμού, το μυαλό μου αδειάζει, αρχίζω να επεξεργάζομαι την κατάστασή μου και πέφτω στο κενό...

Μίλαγα τις προάλλες με ένα φίλο... -το γεγονός και μόνο ότι συζητάω το θέμα αυτό είναι από μόνο του δηλωτικό της σοβαρότητας της κατάστασης καθότι είμαι γενικά πολύ κλειστός άνθρωπος- είπαμε διάφορα και με βοήθησε πολύ στο να πλησιάσω την εστία του προβλήματος...

Κρατάω αυτό που είπε κάπου προς το τέλος της συνομιλίας μας...

"Η ζωή μας δεν είναι σα μια ταινία, αλλά σαν τηλεοπτική σειρά. Έχει θεματικούς κύκλους επεισοδίων και όπως στις σειρές από καιρό σε καιρό το cast ανανεώνεται, έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν πρέπει αυτό το ενδεχόμενο να σε μαγκώνει. Απλά πρέπει να προσέξεις γιατί ενώ κανένας "ηθοποιός" δεν είναι μόνιμος, με guest star το πολύ πολύ να γυρίσεις ένα επεισόδιο...."

Ωραία τα λες βρε φιλε.... όμως ενώ μου αρέσει πολύ η εισαγωγή νέων προσώπων και χαρακτήρων, έχω τραγικό πρόβλημα με τους αποχαιρετισμούς των παλιών "ηρώων" με τους οποίους έχω μοιραστεί καταστάσεις και συναισθήματα. Κι όσο για το τελευταίο... πώς ορίζεις ποιός είναι guest star, ποιός έχει supporting role και ποιός θα είναι ο συμπρωταγωνιστής σου, όταν αφενός δεν είσαι ο συγγραφέας κι αφετέρου το σενάριο δεν είναι γραμμένο από την αρχή αλλά εξελίσεται σε πραγματικό χρόνο;;;