Τον Οκτώβρη του 1998, κάπου στην Κέρκυρα, τρεις πρωτοετείς φοιτητές γνωρίστηκαν στο αμφιθέατρο της σχολής. Και οι τρεις τρελλά ερωτευμένοι με τις πιτσιρίκες που είχαν μόλις βρει. Πού να  φανταζόντουσαν τι θα επακολουθούσε σχεδόν δέκα χρόνια μετά…

Τα δυο από τα τρία ζεύγη είχαν ευτυχές τέλος. Το τρίτο ένα τέλος, συναισθηματικά τραγικό. Το αγόρι βαθιά αυτοκαταστροφικό τυπάκι, κι η κοπέλα απλώς καταστροφική, μετά από πολλά χρόνια αναπόφευκτα το διαλύουν το πράγμα. Η τύπισσα ξεκινά να κινείται σ’ άλλα μήκη κύματος, και το τυπάκι απλώς πνίγεται μέσα σ’ αυτά…

Για το πρώτο ζευγάρι το ευτυχές τέλος γράφεται σε έξι μήνες. Για το δεύτερο ζευγάρι γράφτηκε πριν λίγες ώρες. Και φυσικά δε μπορούσε να λείψει κι ο εκπρόσωπος του τρίτου ζευγαριού…

Μετά την εκκλησία και το κυρίως γλέντι, όταν αραίωνε ο κόσμος, κάτσαμε κοντά κι οι τρεις. Ο νιόπαντρος, αναρχικός, άθεος και heavymetalάς, μες την εκκλησιά αλλά και μετά, ήταν έξω απ’ τα νερά του, σαν δέντρο στη λεωφόρο Αχαρνών…

-         Τι παπαριές  άκουσα σήμερα, ούτε που θυμάμαι… Ο Αβράαμ παντρεύτηκε -όπως σφύριξε ο παπάς δηλαδή, δεν ήμουνα μπροστά-τη Ρεβέκκα, ο Ισάακ δε θυμάμαι πια και πάει λέγοντας… τι με νοιάζει εμένα τι κάνανε οι Εβραίοι το 8.000 π.Χ.? κι έπρεπε κει πέρα να κάνω και το σταυρό μου από πάνω!…έλεος!

-         Τον έκανες?

-         Αφού η κυρία κι όλο της το σόι με κοιτούσαν με μισό μάτι…άσε είπα, μην της χαλάσω το γάμο…μετά, στο Ησαία χόρευε, να μου πετάνε ένα σωρό ρύζια πάνω μου λες και είμαι μοσχαράκι κοκκινιστό, και να γυρίζω σκυμμένος γύρω-γύρω το ιερό σαν να με ζεσταίνουν σε φούρνο μικροκυμάτων!!!

-         Ε πώς θα γινόταν δηλαδή?

-         Με βγάλανε και 10.000 φωτογραφίες! Τον Κουφοντίνα στο αστυνομικό τμήμα λιγότερες τον είχανε βγάλει! Και να με βάζουν να χορεύω το

        «ούτε στον εχθρό σου να μην τύχει, να χει τέτοια τύχη

       και μια αγάπη σαν και τη δική σου άλλος να πετύχει…»

-         Αυτό ήτανε βαρύ αδερφέ!

-         Και στο καπάκι αυτή η σάχλα της Στανίση «μ’ ένα κόκκινο καράβι θα ρθω σήμερα το βράδυ»… εντάξει, θα ρθει σήμερα το βράδυ. Λογικό. Πες ότι κι αυτός είναι ναυτικός ή φορτηγατζής, κολλάει και το καράβι, άντε θα ρθει σήμερα. Το κόκκινο που κολλάει? Έλεος! Ούτε ο Κάπταιν- Ίγκλο δε θα έγραφε τέτοιους στίχους…

-         Φεύγω! Βίον ανθόσπαρτον φίλε! Και να φοράς κράνος!

-         Κι εσύ να ξαναγίνεις όπως παλιά, όπως ήσουνα στην Κέρκυρα! Και μην το ξεχνάς, το «κόκκινο καράβι» κάποιος τύπος σαν κι εσένα το ‘γραψε και βγάζει εκατομμύρια! Να μην κολλάς! Κι αν δε σου πάει το συγκεκριμένο, εσύ γράψε το πράσινο καλώδιο, την κίτρινη χιονοστιβάδα, το μπεζ εντομοκτόνο…ο,τι να ναι ρε παιδί μου!

Γύρισα σπίτι γεμάτος τύψεις. «Όπως ήμουνα στην Κέρκυρα» μου 'πε. Λες να χει δίκιο? Ξεκινώ να γράφω.

Θα σε φάω πάλι-πάλι

Απ’ τα Ταμπούρια Κόμισσα

Με σκυμμένο το κεφάλι

Να μη με δει η γειτόνισσα

Άντρα να χεις με αξία

Δίπλα στο ραφτάδικο

Κέρατο σαν του ξιφία

να του φοράς, είν’ άδικο!

Refrain

Όλη μέρα στο λιοπύρι, πηλοφόρι, οικοδομή

Μέσα κει στη βιοπάλη φτιάξαμε υποδομή

Στου Σούνιου τ’ αυθαίρετα, Δήλεσι και Νέο Βουτζά

Σαν πέρασες βρε Κόμισσα, έφαγα τον τουβρουτζά!

Όχι, δε λέει. Το κόκκινο καράβι κρύβει κάτι πιο βαθύ, πιο εκλεπτυσμένο, πιο elite. Το δικό μου είναι σαν να το χει γράψει απολυμένος λιμενεργάτης. Ούτε γι’ αυτό τελικά είμαι γεννημένος…

Να βρεις το ταλέντο σου τελικά είναι δύσκολο πράγμα. Γιατί άντε πες ότι το βρήκες. Και τι έγινε? Γιατί το ταλέντο είναι σαν τη γυναίκα. Το ακολουθείς? Σ’ αποφεύγει. Τ’ αποφεύγεις? Σε ακολουθεί…