Η αλήθεια είναι ότι θέλω να ξεφύγω και τα μάτια μου να δουν κάτι πιο πέρα απ' όσα βλέπουν συνήθως. Δηλαδή θέλω ένα ταξίδι. Αλλά φοβάμαι. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό που περιγράφω αποκαλείται "αλλαγή παραστάσεων"... Για έναν απλό άνθρωπο αυτό λέγεται ανανέωση κι είναι ξεκούραστο...Για έναν κινητό θίασο, όπως εγώ, αυτό λέγεται τουρνέ και είναι απίστευτα κουραστικό...

Αλλά εγώ θα το κάνω και σύντομα. Θα πάρω την τρισάθλια βαλίτσα μου που απ' την υπερχρήση έχει βγάλει εξογκώματα και μοιάζει σαν να την ανέσυραν μόλις απ' τον Τιτανικό, και θα φύγω...

Ο πρώτος τόπος που μου ρχεται στο μυαλό είναι τα Χανιά, που διαθέτω τριώροφο. Στο ισόγειο έχει κολώνες όπου στηρίζει το σπίτι που βρίσκεται στον πρώτο όροφο. Στο δεύτερο όροφο έχει κεραμίδια. Θα μου πείτε πού το είδα το τριώροφο! Σπίτι μου είναι, όπως θέλω να το φωνάζω! Αμάν!

Αλλά για να πας Χανιά, όπως και σ' όλη την Κρήτη, υπάρχει στα πλοία μονοπώλιο. Τα χουν κανονίσει τόοοοσο καλά οι δυο συγκεκριμένες εταιρείες που διώχνουνε όποια εταιρεία τολμήσει, όχι να αγκυροβολήσει, αλλά και να πλύνει τα ρούχα της στα νερά του Κρητικού πελάγους...

Αλλά η αίσθηση που νοιώθεις πηγαίνοντας εκεί είναι μοναδική. Κάνεις ένα σωρό ώρες να φτάσεις, λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, κι έτσι σου φαίνεται ότι πας πχ στην Καραιβική! Μπορεί αντικειμενικά η Κρήτη να είναι ομορφότερη (εννοείται), αλλά σίγουρα σε πρακτικό επίπεδο η πιο όμορφη γυναίκα πάντα είναι αυτή που δεν έχεις πάει ακόμα...

Συν που το ταξίδι, λόγω μονοπωλίου, κοστίζει μια περιουσία. Το πληρώνεις χρυσάφι και νοιώθεις ένας μικρός Κροίσος. Γιατί δεν έχεις εντύπωση ότι πας στο νησί αλλά πως το νοικιάζεις. Ειδικά αν πάρεις αμάξι μαζί σου κοστίζει όσο ένα αντιτορπιλικό, νοιώθεις να σε πλυμμηρίζει εθνική υπερηφάνια, να σε πλυμμηρίζει ρίγος και συγκίνηση, αν το καράβι δεν είναι τρύπιο...

Αλλά έχω κι άλλα μέρη να πάω. Στην εξωτική Ηλεία όπου το σπίτι μου αναδύεται επιβλητικά μέσα από τα έλατα, σαν αυτοκίνητο πνιγμένου που το ανασύρει ο γερανός μέσα από τη θάλασσα...

Αν μείνεις μια μέρα εκεί, ηρεμείς. Αν μείνεις δύο, ηρεμείς πολύ. Αν μείνεις τρεις, παίρνεις σακούλες ηρεμίας και για το σπίτι. Αν μείνεις παραπάνω, μάλλον θα σε βρουνε τα ΕΚΑΜ πάνω από καμιά βρυσούλα παγωμένο αλλά προσέξτε, με μια μεγαλειώδη ηρεμία να έχει ζωγραφιστεί στο κατά τ΄ άλλα παγωμένο σου πρόσωπο...Τόσο γοητευτική εικόνα που το καλό της υπόθεσης είναι ότι θα σε θυμούβται όλοι για πάντα. Το κακό είναι ότι θα σε θυμούνται μόνο όταν θα θέλουν να φτιάξουν παγάκια...

Αλλά μπορώ να πάω κι αλλού. Η Κέρκυρα που δε με ξεχνά και δεν τη ξεχνώ ποτέ. Εκεί άφησα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου, αλλά δε θέλω να πηγαίνω συχνά γιατί είναι σαν να της τα ζητάω πίσω. Έχω τα δίκια μου κι εγώ γιατί κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα και απλά δε χαρίζονται. Έχει τα δίκια της κι αυτή, γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική, δε μπορείς να την πηγαινοφέρνεις, και έχει μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων...

Μπερδεμένο το μυαλό μου. Θυμίζει έναν τύπο που έχει δυο προσκλήσεις, μία για τα καλλιστεία και μία για τον ιππόδρομο και μπερδεύεται. Ποντάρει ο,τι έχει και δεν έχει στο πιο όμορφο άλογο και στην πιο γρήγορη μοντέλα...

Μπορεί να χάνει και στα δύο κατά κράτος, αφού το άλογο αποδεικνύεται φτηνή απομίμηση του "μικρού πόνυ" από τα παιδικά που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, μπορεί η μοντέλα να μη στέφεται ούτε Μις αγροκαλλιέργεια, αλλά έχει πετύχει το μυαλό αυτό το ακατόρθωτο...

Ανακάλυψε ταλέντα και στα δύο, που ούτε τα ίδια δεν είχανε σκεφτεί ποτέ...

ΟΚ! Το κατάλαβα! Θέλω ξεκούραση...(αλλάγη παραστάσεων δηλαδή, αλλά με άλλη διατύπωση...)

Καλημέρα...