Κατ’αρχήν σας στέλνω τις ευχές μου για αγάπη, υγεία και ευτυχία μέσα από την καρδιά μου...

Να έχουμε φέτος μια ομορφη χρονιά χωρίς υστερίες και με αγάπη για το περιβάλλον και τον συνάνθρωπό μας...

Η αλήθεια είναι πως έχω πάρα πολλή δουλειά στο γραφείο, ακόμα,  και δεν προλαβαίνω να ενημερώσω την παραλία μου... Ομως, επειδή έχω πολύ ευχάριστη διάθεση μετά από μια παράσταση που είδα χτες το βράδι στο Θέατρο της  Οδού Κεφαλληνίας στην δεύτερη σκηνη,  δεν μπορώ παρά να το διαδώσω...γιατί πιστεύω ότι αξίζει να ... διαδοθεί!

Είναι μια παράσταση σκηνοθετημένη και μεταφρασμένη από την Esther Andre Gonzales (Μεξικάνα και πολύ πολύ μέσα στο κλίμα) και πρωταγωνιστούν οι Φωτεινή Παπαδόδημα, Κωνσταντίνα Τάκαλου και Γιάννης Φίλιας.  

Μπαίνοντας στον προθάλαμο του θεάτρου σε αρπάζει από την μύτη μια έντονη μυρωδιά από στικ που έκαιγε κάπου, και από τα μάτια ένα υπέροχο ταμπλό όπου είχαν κολλήσει εκατοντάδες κόκκινα και πορτοκαλί (αν θυμάμαι καλά τα χρώματα) γαρύφαλλα, ανάμεσα στα οποία ήταν τοποθετημένες φωτογραφίες της Frida Kahlo και διάφορα χειρουργικά εργαλεία, ενώ τα μάτια της δεσποζαν επάνω.

Πολύ γρήγορα ο χώρος γέμισε κόσμο και λίγο πρίν έρθει η ώρα να μπούμε μέσα, βγήκε η μία εκ των δύο Frida (η Κωνσταντίνα Τάκαλου, εκπληκτική) ντυμένη και βαμμένη σε τέλεια αναπαρασταση της ζωγράφου, και μας κέρασε σε μικρά φλυτζανάκια ζεστή σοκολάτα με κανέλα.

Μπαίνοντας μέσα στο θέατρο, σε πιάνει (εμένα πάντως με πιάνει) ένα δέος, βλέποντας το σκηνικό και ένα φέρετρο με την άλλη Frida ντυμένη με την παραδοσιακή στολή της Oaxaca και... πεθαμένη. Αλλά δεν θα σας πώ άλλο, για να πάτε να την δείτε.

Γύρω γύρω στους τοίχους ήταν τοποθετημένες εικόνες της παναγίας και ένα σωρό φυλαχτά και ιατρικοί κορσέδες (σαν αυτούς που φορούσε η Frida σχεδόν σε όλη της τη ζωή) φωτισμένα κατάλληλα για να δίνουν ακριβώς το κλίμα που έπρεπε: μεξικάνικη κουλτούρα με τις θρησκευτικές προκαταλήψεις σε συνδυασμό με την ινδιάνικη κουλτούρα, αλλά τονίζοντας την ιδιαίτερη σχέση που έχει αυτός ο λαός με τον θάνατο, η οποία είναι σχέση αμφίδρομη και όχι μονόδρομη όπως είναι για μάς. Δηλαδή, και οι άνθρωποι μπορούν να παίξουν και να κερδίσουν μαζί του, όχι μόνο εκείνος.

Οι δύο ηθοποιοί που έπαιζαν τις δύο πλευρές της ζωγράφου, ήταν καταπληκτικές, η μία αισιόδοξη και δυνατή, και η άλλη το αντίθετό της, αλλά τόσο πολύ μαζί, και τόσο το ίδιο πρόσωπο... Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Εξ’άλλου όλοι μας έχουμε δύο πλευρές και το θέμα είναι ποια υπερισχύει. Και πόσο δημιουργικό μπορεί να είναι αυτό...

Φυσικά δεν θα παραλείψω να αναφερθώ στον Γιάννη Φίλια, που όπου κι αν τον έχω δεί, έχω εντυπωσιαστεί με την θεατρικότητα και την εκπληκτική φωνή του... Πόσο μάλλον τώρα που τα τραγούδια που έλεγε συνοδεύοντας την παράσταση, στον background τις περισσότερες φορές, είναι τα αγαπημένα μου... Πολύ δύσκολο αυτό να το κάνει κανείς, να κάνει το τραγούδι του μέρος της σκηνής χωρίς να περισσεύει ή να μην αρκεί. Να δίνει με την φωνή του το κλάμα, το γέλιο και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για να σε κάνει ως θεατή να κλάψεις από συγκίνηση και να γελάσεις ταυτοχρόνως.

Η ζωή της  Frida Kahlo είναι άλλωστε αυτό ακριβώς. Η εναλλαγή ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, την άμετρη αισιοδοξία και τη δύναμη μέσα από τον αβάσταχτο πόνο του κορμιού.. την ψυχική δύναμη που ξεπερνάει τα όρια του κορμιού και της ίδιας της ζωής και την ίδια την παραίτηση. Η Frida Kahlo είναι το ταλέντο που σπάει το φράγμα του θανάτου, η ζωή που νικάει το θάνατο, κι αυτός οργισμένος χτυπάει πιο δυνατά κάθε φορά. Ζωγραφίζει ό,τι ζει και ζει για να ζωγραφίζει.

Κι εγώ έφυγα νοιώθοντας τυχερή που υπάρχω και με μια λαχτάρα να κάνω πράγματα, που δεν λεγεται... Πόσο ανόητοι είμαστε που αφήνουμε να μας καταβάλλουν τα καθημερινά...

VIVA LA VIDA!