Είμασταν μια παρέα. Τρία κορίτσια και δυο αγόρια. Μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο και πιστεύαμε ότι ο κόσμος ήταν δικός μας. Συμμαθητές από το δημοτικό κιόλας, δώδεκα χρόνια μαζί, γνωρίζαμε απέξω ο ένας τον άλλο. Είμασταν αχώριστοι και πιστεύαμε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό.

7 χρόνια μετά σχεδόν δε μιλάμε.

Προσπαθώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό.

Λένε πως οι παιδικές φιλίες είναι οι πιο ισχυρές.. κι όμως, εμείς πώς τα καταφέραμε και διαλυθήκαμε;

Η σχολή στην Κρήτη του ενός κι η απόσταση, η στρατιωτική σχολή του άλλου κι η αλλαγή στη συμπεριφορά του, κάποιες παρεξηγήσεις στα χρόνια που ακολούθησαν για ένα θάνατο, για ένα γκόμενο, ο στρατός, κατι ανασφάλειες και κάποια κόμπλεξ μας τίναξαν στον αέρα...

Φυσικά έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης στο μπάχαλο που γίναμε.

Αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου και στεναχωριέμαι που καταντήσαμε απλά γνωστοί...
Θέλω πολύ να τους πάρω τηλέφωνο, αλλά όσες φορές σχηματίζω τον αριθμό κάτι με κρατάει. Κι όσες φορές τελικά έχουμε μιλήσει, η κουβέντα μου αφήνει μια πικρή αίσθηση.

Είμαστε όλοι μας τόσο διαφορετικοί από τα παιδάκια του 2001... Αλλάξαμε πολύ σε αυτά τα 7 χρόνια... και μετά τα τυπικά "τί κάνεις; πώς τα περνάς;" πέφτει μια βαριά σιωπή.

Και συνειδητοποιείς ότι οι άλλοτε κολλητοί σου, οι άνθρωποι που ξέρουν ίσως περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο για σένα, τελικά δεν έχουν τίποτα κοινό μαζί σου.

Μου λείπουν οι φίλοι μου. Είναι κρίμα που φτάσαμε ως εδώ και με πληγώνει να μαθαίνω νέα τους από τρίτους άσχετους.. ή να προσπαθώ με κόπο μόνη μου για κάτι που θα έπρεπε να είναι αυθόρμητο και αμοιβαίο...