Απ' τη μέρα που άκουσα κάποιον να λέει πως τα Blogs δεν είναι αστεία υπόθεση, αλλά πρέπει κάτι να 'χεις να πεις για να γράψεις, δεν το ξανάπιασα στα χέρια μου... Έτσι κι εγώ τώρα αποφάσισα...

  Τίποτα δεν έχω να πω.... ’λλωστε τα πιο βαθιά κι αληθινά, γράφονται στο βλέμμα και στα χέρια... Γιατί πολλές φορές, οι λέξεις παραπλανούν.... Ένα πρόσωπο όμως αγέλαστο κι ανέκφραστο, ποτέ δε σε πλανεύει..Ίσα ίσα....σ' σπογοητεύει, με τα τόσα γοητευτικά που 'χε πει στα πλαίσια κάποιων περιστάσεων, αλλά εσύ ξέρεις, ήταν ψεύτικα....!

  Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν, να μιλήσω πίσω απ' την πλάτη σου κι έξω απ' τους καθρέπτες μου για όλα αυτά... Απλά σ' απομυθοποίησα, ΑΓΕΛΑΣΤΕ κύριε με την ειρωνία στο βλέμμα...! Με υποτίμησες. Η φωνή σου μασκαρεμένη, μα οι κινήσεις σου γνώριμες...εκείνες που κάνει κανείς λίγο πριν πλέξει στο λαιμό του θηλιά... Κι όταν κρεμαστεί, βρωμάει ο τόπος σαπίλα και προδοσία σε ό,τι.......... Η σεμνότητα κι η ευγένεια δεν είναι αδυναμία μου'χες πει- στο επιστρέφω τώρα...!

Πόσο λυπάμαι κ. Αγέλαστε..!