Είναι αστείο πώς τα φέρνει ο καιρός..

Μπορεί να παιδεύεσαι καιρό να πάρεις μια απόφαση, και πάνω που έχεις καταλήξει να συμβαίνει κάτι και να βρίσκεται πάλι εκεί που ξεκίνησες. Και μερικές φορές ακόμα πιο πίσω...

Όταν καταφέρεις να το δεις από απόσταση -και χρονική αλλά κυρίως συναισθηματική- είναι όντως αστείο. Αλλά εκείνη την ώρα δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις... κι απλά σε απογοητεύει..

Είναι κάποια τραγούδια που τα συνδέεις με καταστάσεις και ανθρώπους συγκεκριμένους... και κάποια άλλα που τα θυμάσαι πάντα σε συγκεκριμένες στιγμές ασχέτως του πλαισίου που τις περιβάλλουν...

Ένα από τραγούδια που για μένα βρίσκονται στην δεύτερη κατηγορία είναι κι αυτό που παίζει παρακάτω... Ίσως να ερμηνεύω τους στίχους του από ένα διαφορετικό πρίσμα αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι το ότι με αγγίζε και με αγγίζει πάντα βαθιά. Πόσο μάλλον ένα τέτοιο βράδυ.

Νόμιζα ότι είχα ισορροπήσει κάποια πράγματα. Από ότι φαίνεται έκανα λάθος και θα πρέπει να ξαναρχίσω μια διαδικασία εσωτερικού διαλόγου.. πάνω στο τί θέλω, τί έχω ανάγκη, τί μπορώ να δώσω και τί κρατάω για μένα. Μια διαδικασία που μάλλον ποτέ δεν σταμάτησε κι απλά τόσο διάστημα λειτουργούσε υπογείως.

Είναι ειρωνικό πάντως, να χαλάς κάτι τώρα για κάτι που ίσως γίνει πολύ αργότερα... Ίσως να 'ναι για καλύτερα. Δεν ξέρω. Ίσως να είναι και υποκριτικό.. Θα χρειαστώ χρόνο να το επεξεργαστώ καλύτερα και να το καταλάβω. Όπως και να'χει, μάλλον θα μου μείνει παράπονο. Αλλά επειδή μου έχει ξανασυμβεί, αρχίζω να πιστεύω ότι τελικά το προκαλώ μόνη μου με τη συμπεριφορά μου.

Έλειψα αρκετό καιρό από εδώ μέσα.. υποθέτω τους επόμενους μήνες θα έχω περισσότερο χρόνο. Μπορεί και όχι. Θα δείξει...