Οι γονείς της αδερφικής μου φίλης, μόλις χώρισαν… Μοιράστηκε κι Εκείνη στα δύο, κι η φωνή της μετά βίας που βγαίνει… Να σε κρύψω πουλάκι μου, «με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια, να ονειρεύεσαι ό, τι θες…» Χωρίζουν οι άνθρωποι και πεθαίνει τελικά η αγάπη; Κι αν ναι, που πάει-ξέρει κανείς;

Τρέμει η ψυχή σας από ευγνωμοσύνη, που έχετε μια δεμένη οικογένεια πάντοτε δίπλα σας- σα χούφτα που γεννά νερό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που δώσατε  μια τεράστια αγκαλιά στη μητέρα και στον πατέρα και βουρκώσατε από αγάπη;

Μεγάλη ευλογία, να’ χεις μια οικογένεια..! Τι ζεστή έννοια!!

Θα κάμω ό, τι θές από αγάπη..! Αμα δεν τσαλακωθείς δεν αξίζει..... Φύλαξέ τα όλα μέσα σου, θυσαυρό και λάφυρο για την επόμενη μάχη...!!!  Εγώ δε θα σ' αφήσω, σ' αγαπώ και κάθε μέρα και νύχτα σ'ευχαριστώ που με τιμάς με τη φιλία σου και μου θυμίζεις πως υπάρχουν ακόμα γοητευτικοί άνθρωποι... Γι' αυτο μικρή μου, "δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κύριακες τα Βράδια χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια..." Ακούς; Εγώ σ' ακούω κι όταν δε μιλώ καμιά φορά είναι που οι λέξεις δεν επαρκούν για την αλήθεια...!

ΥΓ1: Αν μου δώσετε μια ιδέα για το πως να κάνω την ψυχούλα της φιλενάδας μου να γελάσει, θα κερδίσετε δωράκι!!!!!

ΥΓ2: Τα μανουσάκια για τη μητέρα μου, που σήμερα έχει γενέθλια!! Για χατίρι σου ξημερώνει....!!!

μια μποέμισσα καρδιά....