Σήμερα ξύπνησα ανεξήγητα πολύ μελαγχολική... Από το πρωϊ ψάχνω να βρώ τι μου φταίει, τι με κάνει να μη θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι σήμερα, αλλά να "αρρωστήσω", να κοιμηθώ μέχρι αργά, να πάρω το αμάξι μου (όχι στην τσέπη χαρτζιλίκι....) και να κατέβω στην παραλία, σε κείνον τον απόλυτα αποτοξινωτικό βράχο στην Χαμολιά για να έρθω στα ίσα μου... και να ρίξω και μια βουτιά να παγώσει ο εγκέφαλός μου, μήπως πάψει να σκέφτεται...

Και αντί για όλα αυτά, μπήκα πάλι στο τριπάκι της ευθύνης και της υπευθυνότητας και ξεκίνησα την μέρα μου, όπως κάθε μέρα... Με το χαμόγελο και το αστείο μου, και μια ψυχή μαύρη από μέσα... Ψάχνω και ψάχνομαι συνεχώς, σκαλίζω και σκαλίζομαι για να βρώ μέσα μου αυτό με μαυρίζει, γιατί δεν το θέλω, θέλω να το ασπρίσω...

Και βρίσκω ανάμεσα σε ένα σωρό "αλλά" και "ίσως" και "μπορεί" και "ίσως όχι" και "γιατί" αυτή την σοφή φράση "όταν ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει"... και ανταποκρίνεται πολύ σ'αυτό που με κάνει να μελαγχολώ... Πόσο παράξενο το συναίσθημα να θέλεις πολύ, πάρα πολυ να είναι τα πράγματα όπως πριν, και αυτά να μην είναι. Να προσπαθείς να αναπαράγεις τα συναισθήματα, τις κινήσεις και τις σκέψεις όπως πριν, χωρίς αυτό όμως να γίνεται... Και δεν θα είναι ποτέ...

Εδώ λοιπόν βρίσκεται η πληγή... Την βρήκαμε... Να την σκαλίσω;;; Κάποτε πρέπει να το κάνω κι αυτό... Δεν εγγυώμαι για το τι θα βγει... Θα το κάνω όμως, κι ας μου βγει και σε κακό...