Συνήθως όταν είμαι σε μια περίοδο της ζωής μου που αισθάνομαι ότι όλα πάνε μια χαρά κι έχουν σιγά σιγά πάρει το δρόμο τους, είμαι πάντα στην τσίτα ότι κάτι θα γίνει και το σκηνικό θα στραβώσει από στιγμή σε στιγμή. Πάντα οι γύρω μου, μου έλεγαν να χαλαρώσω κι ότι όλα είναι υπό έλεγχο.

Αυτή τη φορά έκανα ακριβώς αυτό. Χαλάρωσα και απολάμβανα τις στιγμές που περνούσαν. Γι αυτό και τίποτα δε μπορούσε να με προετοιμάσει γι αυτά που ερχόντουσαν. Μέσα σε 4 μέρες η ζωή μου ήρθε πάνω κάτω.

Δυο πράγματα που πίστευα ότι κυλούσαν αβίαστα και χαλαρά, ανατράπηκαν βίαια.

Όταν έγραφα προχτές ότι τώρα θα έχω πιο πολύ χρόνο, σίγουρα δεν είχα στο μυαλό μου αυτό που έγινε.

Το θέμα που ανοίγει τώρα είναι πολύ απλό. Τί κάνεις τώρα;

Και φυσικά οι επιλογές είναι συγκεκριμένες:

α) τα μαζεύεις και γυρίζεις Αθήνα

β) το παλεύεις να βρεις άλλη δουλειά στο Λονδίνο

Πριν μια βδομάδα, μια τέτοια εξέλιξη, όσο δυσάρεστη και να ήταν δεν θα με έβαζε σε τόσο μεγάλο δίλλημα. Υπάρχαν λόγοι να γυρίσω Αθήνα κι όσο κι αν στεναχωριόμουν για την εξέλιξη αυτή, θα μπορούσα να βρω "παρηγοριά" σε άλλες σκέψεις.

Τώρα όμως, τα πράγματα είναι λίιιιγο πιο πολύπλοκα...

Το ενδεχόμενο να μείνω εδώ και να βρω μια σοβαρή δουλειά, είναι λίγο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Κι αυτό γιατί σε 1 μήνα έχουμε Πάσχα και μετά είναι καλοκαίρι και όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, δουλειά κανονική πριν το Σεπτέμβριο δύσκολο να βρω. Αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει για 6 μήνες να ξαναζήσω την περίοδο Σεπτέμβρη-Νοέμβρη με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Και στην δική μου ψυχολογική κατάσταση κάτι τέτοια φαντάζει πραγματικά ακατόρθωτο.

Το ενδεχόμενο να γυρίσω στην Αθήνα δεν αλλάζει και πολύ την κατάσταση, Πάλι θα πρέπει να βρω δουλειά πάλι θα πρέπει να περάσω την ίδια διαδικασία και φυσικά δεν πρόκειται να ανακαλύψω τί θέλω να κάνω επαγγελματικά απλά και μόνο επιστρέφοντας. Το θέμα όμως είναι ότι αφενός δεν θα έχω τόσα έξοδα κι αφετέρου ότι το όλο περιβάλλον φαίνεται -τουλάχιστον από τα δικά μου μάτια- πιο φιλικό. Είσαι στο σπίτι σου, στο χώρο που θεωρείς δικό σου, έχεις τους φίλους σου κοντά, και σε κάθε περιπτώση δεν αισθάνεσαι και τόσο βάρος όσο αν είσαι έξω και σε τρέφουν οι δικοί σου.

Σαφώς οι επαγγελματικές προοπτικές στην Αθήνα είναι περιορισμένες... αλλά δεν είναι κι ότι εδώ που είμαι ξέρω ότι θέλω να κάνω αυτό και το κυνηγάω.. Πάλι στα τυφλά πηγαίνω.

Δεν θέλω να πάρω βιαστικές αποφάσεις. Από την άλλη πρώτη μέρα σήμερα σπίτι και με έχει πιάσει ήδη ένα σφίξιμο. Ούτως ή άλλως υπολόγιζα να γυρίσω το Δεκέμβριο. Οι συνθήκες άλλαξαν βέβαια, αλλά δεν νομίζω ότι έχει νόημα να περιμένω 6 μήνες, να πιάσω μια δουλειά για 4 μήνες και μετά να επιστρέψω... Το Λονδίνο είναι πανέμορφο σα πόλη, αλλά μου λείπει πραγματικά η ανθρώπινη επαφή. Δεν είμαι άνθρωπος που όταν περνάει ζόρια θα τρέξει στους φίλους, αλλά θέλω να αισθάνομαι ότι είναι κοντά μου κι ότι αν το θελήσω μπορούμε να τα συζητήσουμε και να μου δώσουν και μια αγκαλιά.

Και νομίζω ότι για άλλη μια φορά το βασικότερο θέμα μου είναι η έλλειψη μιας -άνευ όρων- αγκαλιάς...