Δε φτάνει να είσαι ταλέντο στη ζωή, πρέπει να βρεις και πού το χεις καταχωνιάσει. Έτσι ενώ άλλοι έψαχναν δουλειά στις μικρές αγγελίες, εγώ την έψαχνα μέσα σε συρτάρια, ντουλάπες και σιφουνιέρες προσπαθώντας να πάω κόντρα στην κοινή λογική.

Στην κοινή λογική που λέει, «πρώτα θα βρεις τη δουλειά, και μέσα σ’ αυτήν θα βγει το ταλέντο σου». Εγώ ανέκαθεν ήμουν μιας άλλης λογικής. «Πρώτα θα ρθει το ταλέντο και μετά βλέπεις τι κάνεις, γιατί το ταλέντο έρχεται μία φορά και τουλάχιστον αυτό που ζητάει από σένα είναι όταν θα ρθει να σε βρει σπίτι…»

Για καιρό σνόμπαρα το καθηγητηλήκι. Ήθελα να κάνω άλλα πράγματα, ο,τι να ναι, αρκεί να περνά η ώρα. Ήταν πρωί. Καλοκαίρι. Ανάμεσα στα δεκάδες τηλεφωνήματα για κάρτες που απαντούσα ΟΧΙ ανάλογα με τη φωνή που συναντούσα, χτυπάει κι ένα διαφορετικό τηλέφωνο…

-         Τέρμα το καθισιό υιέ μου! Ένας φίλος μου έχει μαγαζί και σε περιμένει για δουλειά! Να τσακιστείς!

-         Ωραίος φίλος! Να τον χαίρεσαι! Τέλος πάντων…

Φόρεσα ο,τι σκατό βρήκα μπροστά μου μπας και με απορρίψει, αλλά στην Ελλάδα αυτά δε συμβαίνουν. Αν είσαι μιλημένος, και στη βουλή να σκάσεις με βατραχοπέδιλα, θα σε πάρουν, δεν τη γλιτώνεις.

Μπαίνω μέσα στο μαγαζί. Με περίμενε ένας ψηλόλιγνος κύριος με μύτη σαν του μυρμηγκοφάγου και παράστημα σαν τον αστυνόμο Βαρβάρα. Πιο πέρα καθότανε μια κοπελίτσα, μασούσε τσίχλα σα μηρυκαστικό, και διάβαζε περιοδικό αδιάφορα λες και έβοσκε πρόβατα…(φώτο)

Εμένα δε μ’ άρεσε καθόλου το περιβάλλον και ειδικά αυτά που πουλούσε. Κάτι ανεμιστήρες, κάτι ηλεκτρικούς στίφτες,  κάτι φρουτοχυμούς προέλευσης Σουρινάμ, και κάτι κορνίζες, αυτά πήρε δηλαδή το μάτι μου. Ο αστυνόμος Βαρβάρα με κόβει…

-         Μου κάνεις για τη δουλειά!

-         Κι είχα ένα άγχος…

-         Λοιπόν είστε δύο υπάλληλοι, εσύ και η κοπέλα. Εσύ θα είσαι όρθιος και θα βοηθάς τους πελάτες να ψωνίζουν. Θα τους δείχνεις τα προϊόντα μας, θα τους δείχνεις κι άλλες επιλογές να ψωνίζουν!

-         Δηλαδή μπαίνει μέσα μία και θέλει να πάρει έναν ανεμιστήρα, εγώ τι της λέω?

-         Θα τη βοηθάς πηγαίνοντας την σιγά-σιγά στον ακριβότερο ανεμιστήρα!

-         Δηλαδή τι θα λέω στη γυναίκα? Εδώ οι ωραίες φτερούγες? Ή προτιμήστε αυτόν τον ανεμιστήρα, φυσάει βορειοανατολικά?

-         Όχι ρε παιδάκι μου, με τακτ! Κοιτάξτε κι αυτόν, είναι πιο ωραίος, πιο ανθεκτικός, πιο εύκολος στη χρήση, κοιτάξτε τι ωραία που γυρίζει….

-         Ώπα! Σιγά μην την πάει και βόλτα! Αυτό δεν είναι ανεμιστήρας, είναι ο Αλφ ο εξωγήινος! Τέτοιες μαλακίες θα λέω?

-         άστο! Πάμε στους στίφτες. Πώς θα τους πλασάρεις?

-         Εδώ οι ωραίοι στίφτες.

-         Μόνο? Πες και κάτι άλλο!

-         Εδώ οι πολύ ωραίοι στίφτες.

-         Μίλα λίγο για τους στίφτες ρε παιδί μου!

-         Και τι να πω??? Ότι είναι εγωιστές? Ή επιπόλαιοι? Τι μπορεί να πει ένας άνθρωπος για τους στίφτες δηλαδή?

-         άστο κι αυτό! Πάμε σε κάτι πιο εύκολο! Πουλάμε και απορρυπαντικά. Βγάζουμε και δικό μας. Αυτό θα προωθείς. Ξέρεις να προωθείς απορρυπαντικά?

-         Όχι.

-         Θα τους πας με τον τρόπο σου προς τα εκεί…

-         Δηλαδή τι θα τους λέω? Περάστε για ένα ποτό στο όρθιο στα απορρυπαντικά μας?

-         Όχι ρε συ. Ότι είναι τα καλύτερα, ελάτε να τα δείτε να τα δοκιμάσετε, ότι μόνο αυτά εξαφανίζουν οτιδήποτε στη στιγμή κτλ…

-         Θα φωνάξω και μάρτυρες όπως ο Παπαδάκης?

-         Έλεος! Φτάνει φιλαράκι! Δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά! Τέλος!  Αλλά τι να κάνω που είσαι και μιλημένος? Μου λες?

-         Μην αγχώνεσαι αδερφέ, το βρήκα! Να κάνω το μάρτυρα?

-         ……………