Ναι, είναι αλήθεια. Πάω για ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη. Αύριο ή μεθαύριο την κάνω γυριστή. Εκεί με περιμένουν πολλοί που θα συναντηθούμε ξανά μετά από περίπου έναν χρόνο. Καταρχάς υπάρχει η Κρήτη του πολιτισμού. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που κοιτάνε το ρολόι τους πότε θα σκάσω μύτη! (εννοείται). Αυτούς τους γνωρίζω από παλιά. Κι εκείνοι! (πού θα πάει, θα με μάθουν!)

Κι υπάρχει και η Κρήτη των θρύλων! Ιδού:

Ο θειος μου ο Μανωλιός και η θεια μου η Ελένη. Αυτοί είναι πολύ θρησκόληπτοι τύποι. Όποτε με βλέπουν φτύνονται και κάνουν το σταυρό τους. Την τελευταία φορά που πήγα μου είπαν να μη ξαναπατήσω το ποδάρι μου, αλλά εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσαν καθώς δε μου προσδιόρισαν τον τόπο όπως και το χρόνο....

Ο θείος μου ο Νικόλας κι η θεία μου η Νίκη.  Αυτοί, όποτε με βλέπουν στο χωριό να περπατάω, με καλούν την επόμενη μέρα να πάω σπίτι τους να φάω. Εγώ μπερδεύομαι γιατί τους βλέπω κάθε μέρα και όταν τους ρωτάω τελικά ποια μέρα με έχουν καλέσει, όλο μου λεν «κρίμα, την προηγούμενη».

Ο παιδικός μου έρωτας, η Λίλιαν. Ομογενής από την Αμερική, ήρθε εδώ με τους γονείς της να ζήσει ήρεμα τα τελευταία 70 χρόνια της ζωής της. Τα καλοκαίρια όταν την έβλεπα, μικρός και βλαμμένος, τρελλαινόμουνα, κι όλοι οι φίλοι μου μού λέγανε, «στρίμωξέ τη». Εμένα λοιπόν μια μέρα, γυρίζει το μάτι μου και τη στριμώχνω…

-         Τι κάνεις εκεί παιδάκι μου?

-         Καλά, δε βλέπεις? Σε στριμώχνω!

-         Γιατί με στριμώχνεις?

-         Έλα ντε, έτσι μου είπανε…

-         Ωραία, με στρίμωξες. Και τώρα?

-         Ρε τους μαλάκες…

-         Ποιους?

-         Τους μαλάκες, ξεχάσανε να μου πουν παρακάτω…

Το ξαδερφάκι μου ο Μανούσος. Μ’ αυτόν μεγαλώσαμε μαζί, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια μου κρατάει μούτρα και δε μου μιλάει, αλλά πάντα όποτε πάω με συγχωρεί κι είμαστε όπως παλιά, δηλαδή όπως πριν έξι χρόνια. (πάλι δε μου μιλάει)

Η φίλη μου Μαρίνα η οποία πετάει από χαρά όποτε κατεβαίνω και με περιμένει πως και πως, κι η οποία φημίζεται για το ότι είναι στο σπίτι της, η καλύτερη οικοδέσποινα! Μόνο που δε ξέρω ακόμα πού είναι το σπίτι της…

Και για το τέλος οι τρελλιάρηδες οι φίλοι μου οι οποίοι μου υποσχέθηκαν ότι αυτές τις τέσσερις μέρες καταρράχτες από ρακή θα καταναλωθούν, και όμορφες κρητικές μουσικές και τραγούδια ως τα πρωινά θα αντηχούν. Μάλλον θα ‘ρθω ανανεωμένος, φρέσκος και με καινούργια μυαλά. Μάλλον θα γυρίσω κόκκαλο. Μάλλον θα αλλάξω για άλλη μια φορά στη ζωή μου, σταθμούς, στόχους, και παραμέτρους. Μάλλον όμως ένα πράγμα πάλι δε θα αλλάξω γιατί αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Καημό. Κι αυτό μ’ αρέσει…