Θες ο καιρός που λυσομανάει, θες ότι καιρό είχα να κάνω κάτι για μένα, σήμερα έβαλα άνω τελεία σε όλα όσα με απασχολούν.

Διάλεξα μια αγαπημένη ταινία -Sympathy for Lady Vengeance- και πέρασα το πρωινό στον δερμάτινο καναπέ κάτω από την κουβερτούλα μου. Για άλλη μια φορά ανατρίχιασα με την ιστορία, πέλαυσα την φωτογραφία και τις εικόνες όπως εξελίσονταν, σοκαρίστηκα με το τέλος και μαγεύτηκα από τη μουσική της.

Το soundtrack έκτοτε παίζει σε επανάληψη.. κι έχουν περάσει πάνω από 12 ώρες.

Νοστάλγησα την Καθαρά Δευτέρα στην Αθήνα. Θυμήθηκα τον παππού μου και τους πρώτους χαρταετούς, που εδώ και πολλά χρόνια πάψαμε να πετάμε γιατί λέει μεγαλώσαμε - λες και το να μεγαλώνεις είναι συνώνυμο του να παύεις να κάνεις πράγματα για τη δική σου ευχαρίστηση. Τους μεζέδες που τρώγαμε στα μαγαζάκια ή σε συγγενικά σπίτια, αρχικά όλη η οικογένεια παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, θείοι, ξαδέλφια, φίλοι και στη συνέχεια όλο και λιγότεροι...

Εδώ δεν πετάνε χαρταετούς... ή τουλάχιστον όχι όπως εμείς εκεί. Όμως κι εδώ κι εκεί οι άνθρωποι ονειρεύονται. Μια δουλειά, μια εκδρομή, ένα άγγιγμα, μια αναγνώριση, ένα ταξίδι, ένα αύριο πιο ζεστό και ανθρώπινο. Σε πείσμα του αέρα και της βροχής που από χτες χαλάνε τον κόσμο.

Αφού αποκοιμήθηκα με αυτά και με κείνα στον καναπέ, έβαλα να δω λίγο από την σειρά Planet Earth του BBC... άλλη μια απόδραση από την πραγματικότητα... ή καλύτερα μια απόδραση στην πραγματικότητα... αυτή που επιλέγουμε καθημερινά να αγνοούμε.

Βραδάκι τώρα, θυμήθηκα τα περσινά μου βράδια στο μικρό δωματιάκι της εστίας με μουσική και κόκκινο κρασί. Πετάχτηκα και πήρα ένα μπουκάλι, φτηνό κρασί. Ξαναέβαλα τη μουσική της Lady Vengeance και άνοιξα ένα βιβλίο για τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά...

Κι η νύχτα μόλις ξεκινά...