Κάνοντας μια μίνι-εκδρομή την Κυριακή, οδηγήθηκα σε κάποια συμπεράσματα.

Στην Ευρώπη οι δρόμοι μοιάζουν με το πόδι της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Ολόισιοι, μεγάλοι, χωρίς ίχνος λακκούβας. Μπορείς άνετα να φτάσεις στον τελικό προορισμό σου ακόμα και με κλειστά τα μάτια, το ταξίδι σου επιφυλάσσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ τα δυο της πόδια μοιάζουν με δρόμους που ενώνουν τη Ζυρίχη με τη νότια Γαλλία. Από εκεί μάλιστα βγήκε η φράση «θέλω να πάρω τους δρόμους!»

Αντίθετα εδώ στην Ελλάδα οι δρόμοι μοιάζουν με τα πόδια του Νίκου Βαμβακούλα. Στραβά, γεμάτο λακκούβες από τις κλωτσιές που έχει φάει, ο τελικός προορισμός δεν αφορά ούτε 80χρονη, το ταξίδι θυμίζει κάτι από «Σάμινα» ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από το μπαμ, ενώ από δω βγήκε η φράση «πάρε δρόμο, μαλάκα!»

Και δε φτάνει αυτό, πληρώνουμε και διόδια κάθε δέκα χιλιόμετρα. Για δρόμους που έχουμε πληρώσει εμείς οι ίδιοι! Φυσικά έχει μια λογική αυτό. Γιατί οι ελληνικοί δρόμοι είναι σαν τα εξώγαμα. Εμείς τους φτιάξαμε με συμφωνίες που πάρθηκαν στα πιο φτηνά ξενοδοχεία (στιγμιαίο λάθος…), δεν τους αναγνωρίζουμε μετά πουλώντας τσάμπα μαγκιές περί πατρίδας- θρησκείας- οικογένειας, αλλά δυστυχώς οι δρόμοι αυτοί θυμίζουν εμάς, γιατί ακριβώς έχουμε τα ίδια χάλια, κι έτσι, ως νόμιμα τέκνα μας, τα πληρώνουμε σε διατροφή κάθε δέκα χλμ…

Κατά τ’ άλλα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα προ ημερών από μία ψυχή που μου το είπε καθαρά!

-         Δε σ’ έχω ξεχάσει! Να το ξέρεις! Ακόμα!

-         Σούπερ! Περνάω τέλεια! Έχω ένα γκόμενο τώρα που είμαι πολύ καψούρα μαζί του!

-         Και αφού περνάς τέλεια και τον γουστάρεις, εμένα γιατί με παίρνεις τηλέφωνο? Για να δεις αν έχεις ρεύμα?

-         Μα δε θέλω να σε ξεχάσω! Εσύ με κάνεις ευτυχισμένη!

-         Από πού κι ως πού εγώ σε κάνω ευτυχισμένη όταν είσαι με τον άλλον???

-         Γιατί μπορεί να τα περνάω μέτρια μ’ αυτόνε, αλλά κάθε φορά που θυμάμαι αυτά που τράβηξα μαζί σου, νοιώθω ότι περνάω σούπερ!

-         ……….

Εγώ δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με το Χριστό που έλεγε ότι το παν είναι να θυσιάζεσαι για τους άλλους βοηθώντας στην ευτυχία τους. Αλλά για να μη νοιώθεις και ηλίθιος, θα προσέθετα ότι είναι ακόμα καλύτερο να μην το ξέρεις κιόλας. Γιατί αυτός Θεός είναι, θα το γυρίσει. Θα περπατήσει λιγάκι πάνω στο νερό και μπαπ! θα ξεχαστεί το πράμα...

 Εγώ τι να κάνω δηλαδή να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας? Το πιο μαγικό που μπορώ να κάνω είναι να ρίξω το πολύ-πολύ κανένα παπά…αλλά μετά την εποχή Χριστόδουλου κι αυτό περνάει κρίση, καθώς παλιά σκεφτόσουνα «εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς?»,  δεν πήγαινε το μυαλό σου! Τώρα δυστυχώς ξέρεις πού θα τους βρεις…(σε κανένα συλλ-αλητήριο…)