Συνέχεια του προηγουμένου…

Η επανάσταση ξεκίνησε καλά. Η πρώτη επανάκτηση εδάφους μετά από μάχη φυσικά, ήταν η Καλαμάτα. Μετά ακολούθησαν κι άλλα μέρη της Πελοποννήσου, κι οι Τούρκοι είχαν φτάσει σε σημείο να παρακαλούν να ξαναβάλει μέσα ο Ρεχάγκελ τον Νικοπολίδη…

Εκτός από την Πελοπόννησο, ξεσηκώνονται και τα νησιά, με πρωτεργάτες τον Μιαούλη, τον Κανάρη, τη Μαυρογένους, τη Μπουμπουλίνα,  και τον παππού του Γαλάτη ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το σιδέρωμα των τσακίσεων στις φουστανέλες…

Η Μάνη και το Σούλι σθεναρά αμύνονταν ενώ η επανάσταση επεκτάθηκε και στη Στερεά Ελλάδα. Πρωτεργάτης εκεί, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Αυτός δε μίλαγε καθόλου Ελληνικά. Ήταν κοντός κι αδύνατος σα σουγιάς. Το μόνο που ήξερε να κάνει στη ζωή του ήταν να σκοτώνει. Όταν δε σκότωνε, αγαπημένο του χόμπι ήταν να μετράει πτώματα. Το περίεργο τελικά μ’ αυτόν ήταν ότι δεν τον φάγανε οι Τούρκοι, αλλά οι Έλληνες…

Την είχε στήσει στο Νέο Φάληρο για μια μάχη, και περίμενε να ρθει το ξημέρωμα για να τους αιφνιδιάσει. Στο μεταξύ είχαν σκάσει μύτη και κάτι τρελλοκρητικοί,  οι οποίοι από το πολύ πιώμα άρχιζαν να βαράνε μπαλωθιές από νωρίς, και ο Γιώργης τα πήρε στην κράνα…

-         Τι κάνετε μωρέ? Τρελλαθήκατε? Θα τους ξυπνήσετε! Περιμένετε να ξημερώσει!

-         Τι λες μωρέ σύντεκνε! Σιγά μη τους φτιάξουμε και πρωινό! Ήντα κουζουλάδες είναι τούτες?

 Κουβέντα στη κουβέντα μαλώσανε, και κάνανε τον Καραϊσκάκη με τέσσερα τυριά…

Στο Σούλι πάλι πλακωνόντουσαν οι Μποτσαραίοι με τους Τζαβελαίους, ενώ οι Σουλιωτοπούλες το χανε ρίξει στο bungee-jumping. Οι Τούρκοι δε μπορούσαν να μπούνε με τίποτα μέσα, καθώς δε συνοδεύονταν. Μέχρι που οι Τζαβελαίοι, αποφασίζουν, από το παραδώσουν το Σούλι στους Μποτσαραίους, να το παραδώσουν κατευθείαν στον Αλή-Πασά. Η πλάκα είναι ότι ο Αλή-Πασάς που εκπροσωπούσε τους Τούρκους μιλούσε μόνο Ελληνικά. Οι υπόλοιποι που εκπροσωπούσαν τους Έλληνες, μιλούσαν Αλβανικά. Μεταφραστής λέγεται ότι ήταν ένας Αλβανός που δούλευε κάπου στη Λάρισα, ονόματι Καπετάν- Σόμμερ ή Μαστρο- Κώστας…

Τα νησιά δεν τα πηγαίναν κι άσχημα μόνο που είχαν ξεμείνει από ρευστό. Στην Πελοπόννησο μεσουρανούσε ο Κολοκοτρώνης, αλλά του χανε σκοτίσει τον έρωτα οι υπόλοιποι…

Ο Ανδρούτσος ήθελε εξουσία. Δεν άντεχε να είναι από κάτω κι ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Η πτώση του από την Ακρόπολη δε σημαίνει πάντως ντε και καλά ότι τα χε με συμβασιούχα!

Ο Παπαφλέσσας το χε ρίξει στην πολιτική. Συμβιβάστηκε, αλλά στο τέλος ξαναγύρισε σαν ήρωας και σκοτώθηκε στο Μανιάκι. Η Ελλάδα έχασε έναν πολεμιστή. Το κράτος κέρδισε ένα μισθό.

Λόγω έλλειψης ρευστού και συγκρούσεων των Κοτζαμπάσηδων με τους οπλαρχηγούς, η επανάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο,τι είχε κερδιθεί, είχε ξαναγυρίσει στους Τούρκους. Ώσπου έσκασε ο Τουρκοαιγυπτιακός στρατός του Ιμπραήμ κι έκανε τη Πελοπόννησο Euro Disney. Σύμβολο του τέλους της επανάστασης και της ήττας των Ελλήνων είναι η άλωση του Μεσολογγίου το 1825 όπου έγινε του Παναιτωλικού το κάγκελο!

Τέλος? Όχι! Οι Άγγλοι είχαν διαφορετική άποψη. Ο Τζωρτζ Κάνινγκ και έπειτα ο Στράτφορντ Κάνινγκ γούσταραν να κάνουν την Οθωμανική αυτοκρατορία ζαμπόν. Τι κι αν οι Έλληνες είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους σαν τον Κορκολή και την Κωνσταντίνα? Μάζεψαν λοιπόν την παρέα τους, τον Τζιμ, τον Τζον, τον Τζεφ και τον Τζέρυ, και κατεβαίνουν στο Ναυαρίνο το 1827 και τους κάνουνε τους Τούρκους σερβίτσιο για τσάι. Κι από μόνοι τους βάζουν με το ζόρι όλους να αναγνωρίσουν θέλουν δε θέλουν το Ελληνικό κράτος. Η πρώτη χώρα δε, που αναγνώρισε την Ελλάδα ήταν η Ταϊτή.

Αυτό ήταν το έπος του 1821. Είναι η μοναδική επανάσταση που απέτυχε, με τόσο θετικά αποτελέσματα. Γιατί…έτσι μας αρέσει!