-  Καλησπέρα. Καλώς την κι ας άργησε. Σε περιμένω εδώ και μέρες.
-  Είχα πολλά πράγματα να κάνω και καθόλου χρόνο για κουβέντα. Όχι πως δεν ήθελα. Όμως, όλες αυτές τις μέρες παίρνω ενέργεια και δύναμη από σένα. Είσαι απέραντη, πανέμορφη, αεικίνητη, κι εγώ μηδαμινή μπροστά σου. Μου δίνεις ζωή, και την ελευθερία που τόσο πολύ μου λείπει, σε κάθε ματιά παρουσιάζεις και μια νέα προοπτική. Βλέπω τον ουρανό κι εσένα, και η μοναξιά μου οριοθετείται. Λες και δε φοβάμαι πια... 
-  Το ξέρω.  Άργησες να το καταλάβεις, άλλα η πραγματικότητα ήταν πάντα ότι ο παλμός μου χτυπάει μέσα στον δικό σου. Είσαι σαν κι εμένα. Και βρίσκεις γαλήνη, γιατί, όσες ώρες και να χαζεύεις, ποτέ δε θα δεις δυο φορές το ίδιο πράγμα, κι ας είναι πάντα θάλασσα. Ο ουρανός  πάνω από μένα αποκτά διακριτικό σχήμα, τελειώνει στον ορίζοντα. Χάνει την απεραντοσύνη του και γίνεται  προστατευτικός. Γι’ αυτό και δε φοβάσαι..
-  Δεν είναι μόνο αυτό. Κοίτα πως είμαι αυτές τις μέρες: χαρούμενη, ενεργητική, αποδοτική. Και αν κρίνω από τις αντιδράσεις του περίγυρου, μάλλον ελκυστική… 
-  Λες ε; Αααχχ! Είσαι και ολίγον βλάξ! Είδες παιδί μου τι γίνεται; Τα μάτια σου είναι η μεγαλύτερη αποκάλυψη της ψυχής σου, κι ας νομίζεις ότι μπορείς να κρυφτείς. Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, είτε δουλεύεις, είτε χορεύεις, πάντα η ίδια ιστορία, παρόλο που ως επί το πλείστον κάνεις την πάπια γιατί δεν ενδιαφέρεσαι. Κλέβεις καρδιές  με τη φωνή, την εξυπνάδα και την αυθεντικότητα σου, τα μάτια σου είναι κάρβουνα αναμμένα, χαμογελάς και μετράμε θύματα! Γνωστοί, και άγνωστοι, όλοι σταματάνε στο δρόμο σου.  Δεν ξεχνιέσαι, είπε κάποιος πολύ πρόσφατα...  Μην αρχίσουμε να λέμε ονόματα τώρα, δεν κάνει...
-  Δεν το κάνω επίτηδες....
-  Χαχαχαχαχαχα!! Ναι καλά... Να φωνάξουμε κάποιον από τους ταλαιπωρημένους να τον ρωτήσουμε;
-  Όχι να χαρείς, δεν αντέχω. Αρκετά τραβάω μ' αυτές τις ιστορίες. Όπως και να ‘χει, υπερβάλλεις.
-  Καθόλου. Απλά δεν το δέχεσαι γιατί το μόνο που έμαθες να κάνεις καλά όλ’ αυτά τα χρόνια είναι ν’ αποφεύγεις, να ξεφεύγεις και να φεύγεις. Όμως οι άλλοι σε προσέχουν γιατί είσαι αυθεντική. Άλλωστε, γι' αυτό και σ’ αγαπάνε και τα παιδάκια. Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί;
-  Γιατί παίζω μαζί τους, τους δίνω ιδέες, τους δίνω ελευθερία και ταυτόχρονα τους προστατεύω. Τους λέω ιστορίες,  και καμιά βλακεία να γελάνε. Μ’ εμπιστεύονται.
-  Άρα καλά τα λέω. Μη ξεχάσεις ποτέ αυτά που σου είπε ο Σρι. Εσύ έχεις τη δύναμη να μετακινήσεις τα όρια, να ανεβάσεις τον πήχη, και να θέσεις νέους όρους για το καλό όλων. Και συμφωνώ μαζί του  ότι  αξίζεις το καλύτερο.
-  Ναι, μου τα 'πε όλ’ αυτά! Περίεργη η φόρμουλα με την οποία συνδέονται οι άνθρωποι, δεν είναι; Με συγκίνησε ιδιαίτερα, είναι από τους ανθρώπους που δε θα ξεχάσω ποτέ. Κι αυτός είναι καταπληκτικός, τον θαυμάζω με όλη μου την καρδιά. Τελικά μάλλον πρέπει να πάω στη Μαλαισία.
-  Όπου κι αν πας το ίδιο θα είναι. Πάντα και παντού θα είσαι εσύ. Φτάνει να σταματήσεις το κρυφτό με τον εαυτό σου.
-  Πάλι υπερβάλλειιιιιις. Δεν το κουνάω από δω, τι να κάνω αλλού; Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ότι θα περάσω όλη μου τη ζωή μόνη, ενώ χρειάζομαι συντροφιά περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Οπότε καλύτερα να είμαι εδώ, κι ας μην τρελαίνομαι για το ξερονήσι.
-  Πάλι λάθος. Προσπαθείς πολύ για στόχους που στην ουσία δεν είναι δικοί σου. Δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να διώξεις τη μοναξιά σου μακριά. Πρέπει απλά να την αφήσεις να υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεσαι κανέναν που να σου προσφέρει οτιδήποτε για να είσαι ευτυχισμένη. Οι άλλοι είναι που αντλούν από σένα. Είσαι πηγή, όχι διψασμένη γη. Άλλα πράγματα πρέπει να ψάξεις. Το μόνο που πραγματικά θέλεις είναι έναν ουρανό. Να σε καλύπτει, αλλά να μην μπορεί ποτέ να σε πλακώσει.
-  Επιμένω, μ’ έχεις εξωραΐσει. Είμαι ανθρώπινη, κι όχι παντοδύναμη. Έχω αποτυχίες, λύπες, ανασφάλειες (πολλές), φοβίες (άλλες τόσες)...
-  Με κουράζεις. Ελάχιστη σημασία έχουν ολ'  αυτά, εξάλλου δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικό για να τα λύσεις. Άρα μια χαρά περνάς μαζί τους. Και την αγάπη την διάλεξες μόνη σου, με την καρδιά και το κορμί σου, σωστά;
-  Ε; Ποιός; Πού; Τι; Πότε; Εγώ δεν ξέρω τίποτα.
-  Κατάλαβα. Πάλι θα κάνεις πως δεν τρέχει τίποτα; Μιλάω εγώ τότε. Ακόμα είσαι στην αρχή. Θα τον λατρέψεις.  Οι κτύποι της καρδιάς σου θα είναι γι' αυτόν.  Θα γίνει ο ουρανός σου.  Κατάλαβες τουλάχιστον γιατί;
-  Όχι. Ξέρεις εσύ υποθέτω...
-  Φυσικά, ξεχνάς τι με λένε; Θα σου πω. Γιατί τα όρια του επεκτείνονται πέρα από τα δικά σου, και έτσι, όχι μόνο δε σε περιορίζει, αλλά σου μεγαλώνει τις δυνατότητες. Υπάρχετε παράλληλα και λειτουργείτε σ’ αντανάκλαση. Εσύ του δίνεις σχήμα, κι αυτός σου δίνει χρώμα. Ενώνεστε μόνο στο σημείο του ορίζοντα κι αυτό είναι αρκετό.
-  Ακόμα κι αν είναι όπως τα περιγράφεις, τότε δεν μπορεί να είναι αρκετό. Ο ορίζοντας είναι οφθαλμαπάτη, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, κι αυτό θα πει πως δε θα συνυπάρξουμε ποτέ, τα παράλληλα δεν σμίγουν. Τι να δώσω σε μια τέτοια ιστορία;
-  Όλα, τα πάντα, ό,τι έχεις και δεν έχεις μέσα σου  και μη φοβάσαι. Είσαι αστείρευτη σαν και μένα, κι έχεις ανάγκη την αέναη κίνηση...
-  Στην επόμενη στροφή είναι ο βράχος. Το κτύπημα θα με διαλύσει και το ξέρω.
-  Ίσως. Έχεις όμως παρατηρήσει πως αντιμετωπίζω τους βράχους? Είναι μέρος του τοπίου, πάντα εκεί, και πρέπει να τους περάσω. Έτσι κι εσύ, θα σπάσεις, σαν κι εμένα, σε εκατομμύρια κύμματα. Μικρά, μεγάλα, δυνατά, φουριόζικα και απαλά κύματα,  και τρισεκατομμύρια σταγόνες αφρού. Όσο μεγαλύτερος ο βράχος τόσο μεγαλύτερη και η ορμή. Αλλά η ορμή είναι δική σου, και μ’ αυτήν θα στείλεις, τελικά,  κάποιες από τις σταγόνες σου, τις πιο γενναίες, πάνω από το βράχο, όσο ψηλός κι αν είναι. Θα περάσουν από την άλλη πλευρά και θα ακολουθήσουν κι οι άλλες. Και θα βρεις ένα νέο κόλπο. Και τότε θα ξαναγίνεις. Θα είσαι πάντα η ίδια. Άλλη ακρογιαλιά θα γίνει το περίγραμμα σου, μπορεί πιο άγρια, πιο ήρεμη, πιο σκούρα ή ανοιχτόχρωμη ανάλογα με το τοπίο. Αλλά πάλι θα είσαι εκεί. Και πάντα θα είσαι εσύ, θα αλλάζει μόνο το περιβάλλον σου. Εσύ ποτέ. Και τους θησαυρούς που μαζεύεις θα τους προστατεύει ο βυθός σου.
-  Μα εγώ δεν έχω θησαυρούς!
-  Αχ! πάλι νομίζεις ότι μπορείς να κρυφτείς πίσω από τις λέξεις... Έχεις. Να σε θυμίσω λίγο; Μια στιγμή, μετά από μια ολόκληρη νύχτα,  που 2 ζεστά κορμιά αφήνονται στο άγγιγμα, και  βρίσκουν το δικό τους ρυθμό χωρίς σκέψη ή προσπάθεια. Ενώνονται σε μια ερωτική έκρηξη που δεν έχει πια τίποτα να συγκρατήσει, κι εσύ το νιώθεις να κυλάει στο κορμί σου. Και μάρτυρας, το ξημέρωμα που τρύπωσε από το ελαφρύ άνοιγμα της κουρτίνας.  Μου τα 'πε όλα. Δεν κρατάει μυστικό από μένα. Το δέρμα του στα δάκτυλα σου, τη γεύση του στα χείλη σου, τη θερμότητα του κορμιού του μέσα στο δικό σου, όλα θα γίνουν οι στιγμές που θα σ' ακολουθούν. Τον αγαπάς...
                                         ........................
-  Ααχ! Κοίτα, βγήκε το φεγγάρι. Σε λίγες μέρες θα έχεις την πανσέληνο να σου κάνει συντροφιά.
-  Όπως πάντα για λίγο. Και μετά χάνεται. Αλλά το φως μένει μόνο όσο το χρειάζομαι. Να το θυμάσαι αυτό.  
-  Απόψε είναι η τελευταία μας νύχτα. Αύριο γυρίζω πίσω. Θα φαίνομαι το ίδιο άτομο που θα μιλάει, θα δουλεύει, θα χορεύει και θα γοητεύει όπως πριν. Και κανένας δεν θα έχει πάρει χαμπάρι πως η ψυχή μου ψάχνει αλλού την αληθινή της μορφή. Δεν νομίζω ότι μπορώ να ζήσω μακριά σου. Η σκέψη ότι δε θα μπορώ να σε δω ν' απλώνεσαι παντού γύρω μου, να σε ακούσω γαληνεμένη ή ανταριασμένη, ούτε να νιώσω τη δροσιά σου,  με βαραίνει σα μολύβι.
-  Δεν χρειάζεται να μάθεις να ζεις μακριά μου. Είμαι στο αίμα σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι απλά να το αποδεχτείς.
-  Καμιά συμβουλή πριν πάω για ύπνο; Είναι αργά, αύριο πάλι έχω πρωινό ξύπνημα και χίλια πράγματα να κάνω.
-  Όχι, μια χαρά τα καταφέρνεις. Μόνο απέφευγε τις  μονάδες αφαλάτωσης...
-  Τώρα ξέρω γιατί σου έχουν αφιερώσει τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι, και σ’ έχουν λατρέψει τόσοι ποιητές. Φοβάμαι τη στιγμή που θα σε αναζητήσω και δε θα είσαι πουθενά.
-  Θα ξαναγυρίσεις κοπέλα μου. Πάντα θα γυρίζεις, με κάθε ευκαιρία. 

Αmathus Beach, 104, 17.3.2008, 01:33πμ