Ήταν βράδυ. Φορτισμένος από τα γεγονότα της ημέρας, δεν αντέχω άλλο. Ψάχνω μια γωνιά να κρυφτώ για να δω από κάτω προς τα πάνω όλα αυτά που στη διάρκεια της ημέρας τα είχα απέναντί μου…

Όταν κυριαρχεί η απόλυτη ησυχία στο σπίτι μεσάνυχτα, και δεν ακούγονται βογκητά υπάρχουν δύο τινά. Ή την από πάνω επιτέλους την έπιασε περίοδος, ή ότι θα ακολουθήσει κάτι πολύ ισχυρό που θα πλήξει αυτήν την ύποπτη ησυχία…

Αλλά επειδή μάλλον απ’ ο,τι μπορώ να καταλάβω, η από πάνω χρησιμοποιεί την έξοδο κινδύνου σε περιόδους κρίσης και δεν σκοπεύει να μας αφήσει να κοιμηθούμε την επόμενη δεκαετία ούτε μία μέρα, σίγουρα τα πράγματα όδευαν προς τη δεύτερη σκέψη…

Έκλεισα τα μάτια παραδομένος στα όνειρό μου, βλέποντας ξανά τα πάντα να γυρίζουν γύρω από μένα και να μου ζητούν συγνώμη. Εγώ, πάντα ανώτερος, τα έστελνα στον αγύριστο κι αμέσως έβρισκα καλύτερα. Τα όνειρά μου σίγουρα δεν είναι εγωιστικά. Γιατί για να είναι κάτι εγωιστικό, προϋποθέτει εκτός από σένα, και την ύπαρξη άλλων μέσα σ’ αυτό…

Ώσπου μέσα στο όνειρό μου, εκεί που λιάζομαι στην αιώρα με τη Μόνικα να μου φέρνει πρωινό και την Ελίνα Κωνσταντοπούλου να μου κόβει τα νύχια, ξάφνου περνάει ένα ελικόπτερο από πάνω μου ακριβώς ζουζουνίζοντας, και πετάγομαι τρελλαμένος!

«Δεν ήταν ελικόπτερο! Ένα γ#%^&@ κουνούπι ήτανε που μου χάλασε τον ύπνο, που μου ‘φαγε το πρωινό, που με γέμισε παρανυχίδες! Ήθελα να το αντιμετωπίσω, μα δε μπορούσα καθώς πέταγε συνέχεια δεξιά-αριστερά αδιαφορώντας για τη ψυχική μου υγεία, μετρώντας σαρκαστικά τις πληγές που άρχισαν ξανά μετά από πολύ καιρό να τρέχουν αίμα, λοιδορώντας και καταστρέφοντας ο,τι ωραίο είχε κλέψει η έκφρασή μου από τον ήλιο της προηγούμενης ημέρας κάνοντάς το δικό της, έστω και για λίγο…

ΚΟΥΝΟΥΠΙ

Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι για το οποίο δε γνωρίζεις? Πώς να τα βάλεις με κάποιον που δε ξέρεις τις αδυναμίες του? Αν κάποιος νομίζει ότι η ιστορία μπορεί να τελειώσει με ένα παλαμάκι ή εντομοκτόνο, πλανάται οικτρά! Γιατί ο εχθρός, εφόσον δε γνωρίζεστε προσωπικά, υπερέχει, γιατί απλά πετάει! Πώς πετάει? Γιατί πετάει? Τι ψάχνει να βρει? Έτσι κι εγώ άρχισα να μαζεύω πληροφορίες…

Πήρα ένα DVD που ήταν ντοκιμαντέρ για κουνούπια, όπου το δα από την αρχή ως το τέλος. Τελικά δεν είχα άδικο, αλητάκια του κερατά είναι, αν και δε μπορώ να το κρύψω ότι είναι φιλοσοφημένα. Μου μείνανε δυο πράγματα, κι εκεί πρέπει να χτυπήσω…

α) Ζουζουνίζουνε γιατί τα φτερά τους κάνουνε χίλιες κινήσεις το δευτερόλεπτο! Άρα σίγουρα κάποια στιγμή θα κουράζονται! Τότε θα χτυπήσω! Γιατί κι ο Ζαχαράτος να σαι, πόσες κινήσεις πέρα-δώθε πια, δε γίνεται, θα κουραστείς!

β) είναι ικανό ένα κουνούπι να αναγνωρίσει και να ανακαλύψει το ταίρι του ανάμεσα σε 1.000.000 άλλα κουνούπια! Άλλη μια αδυναμία! Γιατί όλα τα κουνούπια, την ίδια μούρη έχουνε, άρα πώς βρίσκει το ένα το άλλο? Ρωτώντας! Θα ξαπλώσω λοιπόν εγώ και θα διαβάζω εφημερίδα και πού ξέρεις, μπορεί να κάνει το λάθος να ρθει να με ρωτήσει…

-         Μήπως είδατε την κουνουπίτσα μου?

-         Αμέ! Άραξε στον τοίχο, εδώ να φαίνεσαι καλά, και στη φέρνω! (χεχεχε την πάτησες κάθαρμα…)

-         Μπα! Μέχρι να πας να τη φέρεις, εγώ θα πάω να πειράξω ένα μαλάκα που δε φτάνει που του χω αλλάξει τα φώτα κάθε βράδυ, αλλά κάθεται και με βλέπει και σε DVD!

-         ……………

Είπαμε, είναι φιλοσοφημένα…