Τα τελευταία ξημερώματα, οι μόνες λέξεις που βάζεις στο στόμα σου:

"Είναι αβάσταχτο να φεύγεις σα δροσούλα κάθε αυγή,

φίλα με κι εγώ είμαι φύλλο ολομόναχο στη γή..."

Λίγο ο λυγμός της Ελένης, λίγο η απουσία του που σου έλειψε κι ας δεν ήταν δικιά σου ποτέ, μα ποτέ, αρκούν για το αβάσταχτο... Τι λέξη κι αυτή! Απ' όποιο γράμμα και να τη διαβάσεις δεν αντέχει. Κουβαλάει μέσα της όλη την τραγικότητα των ενδομυχών σου εαυτών. Όλα τα όχι του. Όλες τις κινήσεις που κάνει κάθε φορά που φεύγει. Όλη την άρνηση που έχουν τα βήματά του. Όλες τις προσδοκίες μικρές και μεγάλες που δεν εκπληρώθηκαν. Μα πιο πολύ απ' όλα... Τ' αβάσταχτο φυλά ανάμεσα στα κενά των γραμμάτων, το φόρτο της αγάπης σου.. Εξού κι ο ήχος της ειναι βαθύς και βαρύς... βγαίνει απ' τα σπλάχνα κατεθείαν μα δεν έφτασε ποτέ σε Εκείνον... Δε συνεχίζω γιατί ίσως τελικά να "είναι αργά για θαύματα..." Ακούς; Τι κι αν ζητάς θαυμά εσύ, μάταια..... Τουλάχιστον, άρχισε ν' αντέχεις πάλι τον εαυτό σου... γιατί αυτό κι αν είναι αβάσταχτο!! Κι όσο για την προσφορά μου, δεν την ποντάρω μόνο σε καρέ τυφλών, που λέει και το άσμα...

ΥΓ: Η Γ μιλάει στη Γ.