Τελικά δεν είναι να λες μεγάλες κουβέντες. Τί το ήθελα το προηγούμενο ποστ, μου λέτε;

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Κυριακή πρωί, παλεύω με τα σκεπάσματα μπας και καταφέρω να σηκωθώ κάποια στιγμή και να ξεκινήσω διάβασμα. Ναι καλά διαβάζετε... έχω διάβασμα αυτή την περίοδο. Κάπου εκεί λοιπόν στην πάλη, χτυπάει το τηλέφωνο.

- Ναι; (ποιός είναι πρωινιάτικα!!!!)

- Νικι, Steve εδώ. (όπου Steve = σπιτονοικοκύρης)

- (damn! τί@$^ θέλει τέτοια ώρα;;;;) Έλα Steve. Όλα καλά;

- Ε όχι ακριβώς. Θα είσαι σπίτι σε καμιά ώρα, να περάσω;

- (δε μου αρέσει καθόλου αυτό) Εδώ θα είμαι. Θες να έρθεις για το συμβόλαιο;

- Ναι και θέλω να συζητήσουμε και κάτι.

- (δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου αυτό). Οκ. Εδώ θα είμαι. Θα σε περιμένω.

Μετά από αυτό η όρεξη για χουζούρεμα εξαφανίστηκε. Ανέβηκα επάνω και άρχισα να κάνω σενάρια καταστροφής. Περιμένοντας, άρχισα να φτιάχνω και το μεσημεριανό μου κι από την φούρια μου κόπηκα κιόλας με το μαχαίρι. Αφού γλύτωσα από την ακατάσχετη αιμοραγία - αστειεύομαι φυσικά- και μάζεψα λίγο το καθιστικό, ήρθε κι ο Steve.

- Να περάσω;

- (τώρα μπορώ να πω όχι;;;) Φυσικά. Τι γίνεσαι;

- Ε δεν είμαι και πολύ καλά.

- (άντε πάλι... δε μου τα λέει καλά...) Γιατί καλέ; Τί έγινε;

- Τίποτα, προσωπικά θέματα.

- Οκ. Ήρθες για να ανανεώσουμε το συμβόλαιο; (αυτό που έχει λήξει και σε κυνηγάω τόσες μέρες;;;;)

- Ε ναι περίπου. Βασικά πρέπει να φύγεις γιατί χρειάζομαι το σπίτι. Προσωπικοί λόγοι.

- ........ (τί λες τώρα;;;)

- Λυπάμαι πολύ. Στα 20 χρόνια πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.

-(ναι προσωπικά δε με ενδιαφέρει καθόλου αυτό... ) Τί να σου πω τώρα.. Πότε το χρειάζεσαι;

- Σε ένα μήνα;

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Μετά από λίγα παζάρια, κατάφερα να πάρω προθεσμία μέχρι τις 9 Ιουνίου.

Εντάξει, ξέρω ότι δεν είναι τραγικό. Αντί να φύγω στις 9 Ιουλίου, θα επιστρέψω ένα μήνα νωρίτερα. Το θέμα δεν είναι αυτό. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι ένα πράγμα (από τα πολλαααααααα) που με εκνευρίζει είναι να μου αλλάζουν τα πλάνα μου.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα είχα οργανώσει όλα στην εντέλεια...

Τώρα θα πρέπει να ενημερώσω την δουλειά και -υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχουν αντίρρηση να με κρατήσουν- να αποφασίσω πόσο με παίρνει να κάτσω, να ενημερώσω τον Γρηγόρη (supervisor) να δούμε πώς θα κινηθούμε, και να συμπτήξω όλα όσα ήθελα να κάνω σε 90 μέρες μέσα σε 60...

Και σαν να μην φτάνει αυτό, επειδή 4-5-6 Ιουλίου πρέπει να είμαι Αγγλία, τώρα θα πρέπει να κλείσω αεροπορικά και ξενοδοχεία... Πράγμα που συνεπάγεται ότι το ταξιδάκι που σχεδιάζω στο γειτονικό Παρίσι -από πέρσι παρακαλώ- ακυρώνεται (για άλλη μια φορά) ελλείψει κονδυλίων. Ας αφήσω που ενώ υπολόγιζα να επιστρέψω με κάποια χρήματα για τα πρώτα έξοδα, μάλλον θα μπω και μέσα (για άλλη μια φορά).

Γκκκκρρρρρρρρ! Τα νεύρα μου!!!! :-(