Άλλη μια εγγραφή χωρίς (σχεδόν) νόημα.

Οι μέρες περνούν. Καιρός να ξαναρχίσουμε να ταξιδεύουμε. Καιρός να ξαναπέσουμε χωρίς όρους σε καταστάσεις. Θα προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε (για άλλη μια φορά) στο παρκέ ενός άγνωστου σπιτιού, παρέα με τις σανίδες και τη σκόνη. Θα είναι ξανά τόσο δύσκολο να σηκώσουμε το κεφάλι μας από το έδαφος. Θα καταπίνουμε depon με μπύρα στις 10.00 το πρωί για να συνέλθουμε από το μεθύσι. Θα πιούμε καφέδες σε φτηνά καφέ της Θεσσαλονίκης και της Lyon. Θα βαρεθούμε που ο καφές τελειώνει τόσο άδοξα και θα πιούμε Metaxa 5 αστέρων. Θα μαγειρέψουμε σπίτι ζυμαρικά με κολοκυθάκι και κρόκο κοζάνης. Θα διαβάσουμε για πολλοστή φορά τις αγαπημένες φράσεις, τις αγαπημένες σελίδες, τα αγαπημένα βιβλία των αγαπημένων συγγραφέων. Θα ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια και θα ανακαλύψουμε άλλα τόσα, που θα μας κάνουν να ανατριχιάζουμε ξανά από το πρώτο άκουσμα. Θα καπνίσουμε 113 τσιγάρα χωρίς να κοιμηθούμε. Θα δουλέψουμε σαν τρελοί μερόνυχτα, μεταξύ σχεδιαστηρίου (ηλεκτρονικού) και οικοδομής. Θα δουλέψουμε όλοι μαζί ελπίζοντας κάποτε να γίνουμε σαν τους microserfs. Θα προσπαθήσουμε ακόμα πιο πολύ να γίνουμε αυτοί που πάντα θέλαμε να γίνουμε. Και όταν δεν θα πηγαίνει άλλο, θα βγαίνουμε σε μια Αθήνα μιας καθημερινής βραδιάς και με τη συνηθισμένη μας άνεση θα βρισκόμαστε να χορεύουμε σαν μωρά μέσα σε κάποιο τυχαίο μπαρ. Για να επιστρέψουμε ξανά στα διπλά depon. Για να επιστρέψουμε στους καφέδες. Για να επιστρέψουμε όλοι μαζί, όμορφα αγόρια και γενναία κορίτσια, στη ζωή που πάντα κινδυνεύουμε να χάσουμε.