Κρυβόταν όμοια μ' αγρίμι η ψυχή του

Λούφαζε τρομαγμένη στα άδυτα των ρωγμών της

Ό,τι την άγγιζε μέχρι τώρα λεπίδι που την μάτωνε

Κάθε ηλιαχτίδα που τον άγγιζε, ρεύμα υψηλής τάσης...

Σχεδόν τον σκότωνε...

Παγωμένη έρημος έγινε

Να μη νιώθει χαράγματα πόνου

από τις ψεύτικες αλήθειες...

Κι αυτό το χαμόγελο στο γαλάζιο βλέμμα της

του θύμησε κάτι από καιρό ξεχασμένο...

Μια απρόσμενη αίσθηση τον τύλιξε ...

Αγάπη?

Έλιωσε σε μιαν άκρη ο πάγος της ψυχής του...

Τρόμαξε...

Πάγωσαν αμέσως οι λιωμένες σταγόνες...

Σταλαγμίτης που καρφώθηκε στην καρδιά της...

Συνέχισε να του χαμογελά...

Την κοίταξε, με όλες τις πληγές που θα της χάριζε

κρυμμένες στο βλέμμα του...

-Θα είμαι εδώ...

Σ' αγαπάω....

του ψιθύρισε...

*Αναστασία*