Μια ελευθερία ανέγγιχτη από τις λέξεις και την ενοχή

Υπήρξαν λέξεις που αιωρήθηκαν που παρατήρησαν που κατρακύλησαν

Αδύνατο να φωλιάσουν στη σιωπή μόνο ξαποσταίνουν και λογομαχούν με τη ζωή

Ανείπωτες

Τολμώ να υψώσω το βλέμμα μου πάνω σου, βυθισμένο στα άδυτα αυτής της

παραλίγο λέξης, παγιδευμένο αιχμάλωτο μιας φευγαλέας υπόσχεσης

Σ' αγαπάω τι να φοβάμαι πια; Απόλυτα παραδομένη σ' αυτό μα κι ελεύθερη

Για ταξίδια που γύρεψα για διαδρομές που μου δίνεις για ανάσες που χαρίζω

Ηττημένη στα όρια που ξεπέρασα αήττητη στα όρια που έθεσες

Δεν ξεχνώ δεν διαγράφω, ο χρόνος αλλάζει διογκώνεται δεν είναι μια στιγμή

μια αστραπή που χάνεται, ένα όνειρο

Μέσα στον δικό σου παράδεισο υπάρχει μια μικρή κόλαση

Μέσα στην δική μου κόλαση ένας μικρός παράδεισος

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε διαγράφοντας τα όρια των κινήσεων μας

Εσύ παρατηρείς το Φεγγάρι καθώς σχηματίζει στεφάνι κατάφωτο και του δίνεις

μυθικές διαστάσεις. Εγώ το σπασμένο χέρι ενός αγάλματος προσέχω και λέω

"κοίτα... είναι σαν φτερό" . Πόσο μοιάζουμε άραγε; Ποιός είναι ο πιό δυνατός;

Εσύ που κρατάς τον κόσμο στη χούφτα σου και μου τον δείχνεις;

Εγώ που απλώνω το χέρι για ν' αγγίξω το δικό σου;