Αυτή που σε πνίγει

Και μετά την προηγούμενη και ξανά την προηγούμενη

Μήπως και φτάσεις στην αρχή

Μήπως και καταλάβεις ποια σε ναυάγησε

Μήπως και βρείς την σημαδούρα

Αυτή που σημάδευε τα όρια που πέρασες

και βρέθηκες στο ανοιχτό πέλαγος

Εκεί που ανάσανες αλμύρα

και γέμισες τα πνευμόνια σου πίκρα

Γαλάζια θα μου πεις, ελεύθερη θα σου ανταπαντήσω

μα πίκρα

Έτσι κι αλλιώς τα σκέτα μ' αρέσουν,

Να έχω την αλήθεια της γεύσης στο στόμα

όχι τη νοθευμένη γλύκα της ζάχαρης

’σχετα αν κάποια στιγμή άρχισα να βάζω

μια κουταλιά ζάχαρη στον καφέ μου

Για να μην ξεχνώ να βάζω στον δικό σου ...

και σε πικραίνω

Μα η πίκρα δεν μετριέται με τις κουταλιές της ζάχαρης

μωρό μου

Τώρα το κατάλαβα

Και σταμάτησα να βάζω ζαχαρίτσα υπενθύμησης

και δεν ξεχνώ πια να σου γλυκαίνω τον καφέ

Γιατί εκεί στ' ανοιχτά που βρέθηκα, οι καρχαρίες

δεν ξεγελιούνται με ένα κύβο ζάχαρη

Σάρκες θέλουν για να χορτάσουν

Αίμα για να μεθύσουν

Κι εμένα το σκαρί μου κινδύνεψε πολλές φορές να ναυαγήσει

Κυκλόφερναν τα θηρία, σίγουρα πως θα με ξεσκίσουν

Μα κι αν βρέθηκα στο βυθό πολλές φορές

ήξερα να κρατώ ανάσες, ήξερα δυνατό κολύμπι

Σώθηκα κι ας περίμεναν οι καρχαρίες να τους κάνω

τα γλυκά μάτια για να γλιτώσω

Γλάρος γινόμουνα και πέταγα μακριά

κι αυτό μου το έμαθες εσύ ψυχή μου...

Εσύ μ' έμαθες να πετάω, εσύ μου ξεδίπλωσες τα φτερά

Εσύ μου έμαθες να περνώ Συμπληγάδες

Μα εμένα μου αρέσουν οι πλεύσεις καρδιά μου

και μόλις μερεμετίσω το σκαρί μου , ξανά στο τιμόνι

Για τα γαλάζια ταξίδια μου, πέρα από τις σημαδούρες

Κι εσύ κάπου εκεί γύρω να πετάς, πότε δίπλα μου

και πότε λίγο πιο μακριά ,στις δικές σου αναζητήσεις

Μα είσαι εκεί ,δεν χάνεις το σημαδάκι

από το λευκό πανί του δικού μου πλεούμενου

Σε χαίρομαι αγάπη μου , στο πέταγμά σου ανασαίνω

την δική σου ελευθερία

Κι όταν κάποιες στιγμές κάθεσαι στα άλμπουρα

και με προσκαλείς στα ταξίδια σου

ρίχνω την άγκυρα και σ' ακολουθώ,

στα δικά μας πετάγματα, στα δικά μας ταξίδια

Κι είναι φορές που στο σκαρί μου αράζεις

λιμάνια προσμένοντας, κι ανάσες αλμύρας

Μα μόνο για λίγο μάτια μου

Σε προκαλεί το απέραντο γαλάζιο του ουρανού

Φτερωτός ταξιδευτής του απείρου

Αέναος αναζητητής αυτού που δεν γνωρίζεις

ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

Μόνο...

Πάντα...

Ανάσα μου...