Ψιλή βροχή πέφτει έξω.Πάντα την λάτρευα τη βροχή.
Μα τώρα τη νιώθω απειλητική...Συσσωρευμένες απειλές...
Και μέσα μου δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσεως γι αυτό...
Πως να τις αντιμετωπίσω?
Η βροχή δυναμώνει.Θυμωμένες σταγόνες ραμφίζουν το τζάμι.
Τα παντζούρια σκουριασμένα από την αχρησία,δεν κλείνουν...
Βλέπεις ποτέ δεν τα ήθελα κλειστά,το σκοτάδι με φοβίζει.
Παίρνω το προσποιητό ύφος του "δεν με νοιάζει"...
Δεν υπάρχει όμως κανένας για να τον ξεγελάσω.
Μόνο εγώ,κι ΕΣΥ στην σκέψη μου και η μοναξιά...παρούσα.
Λέξεις φτερουγίζουν μέσα μου...γύρω μου...
Ψάχνουν για να φωλιάσουν...
Εκτοξεύονται παντού...
Τις συγκεντρώνω με κόπο...
Ατίθασες λέξεις,που ανεβοκατεβαίνουν...
ψυχή~μυαλό
μυαλό~γλώσσα
γλώσσα~δάχτυλα,
αέναα σκαλοπάτια ακολουθώντας...
Αποδέκτης ΕΣΥ,πάντα ΕΣΥ.
Σε μια προσπάθεια αποφόρτισης,τις αφήνω σε μονοπάτια
που δεν βαδίζεις,για να μη σου βαραίνουν τους ώμους της ψυχής.
Στα δικά σου μονοπάτια μόνο οι λάμπουσες από αγάπη λέξεις,βαδίζουν.
Μόνο οι,ηδονικά,χαϊδεμένες από έρωτα λέξεις,έρχονται να σε βρουν.
Κι εγώ σ'ένα κόσμο που πυκνώνει και αραιώνει σωπαίνοντας..
Με αγνοεί χωρίς να με διώχνει...
Σαν αντλία ρουφάει από μέσα μου ότι βρει,
χωρίς να μπορώ να τον αγαπήσω ή να τον μισήσω.
Στα σταυροδρόμια αυτής της άγραφης νύχτας,
που οι σφυγμοί χτυπάνε ξέφρενα για ΣΕΝΑ,
αφουγκράζομαι στην ομίχλη τον ήχο ενός τρένου που πλησιάζει...
Ακουμπάω στο κιγκλίδωμα του ονείρου και το περιμένω...
Καταμετρώντας τους σταθμούς της διαδρομής του,
σαν ασπρόμαυρης ταινίας ηρωίδα,
σηκώνω τον γιακά της καμπαρντίνας μου και ανεβαίνω...
Με μουσική υπόκρουση στους τίτλους του τέλους
το σαξόφωνο που ελλίσεται σ'ένα μπλούζ,ντυμένο το βελούδο της νύχτας,
και το μπάσο που βαθαίνει σαν την απουσία...