Η νύχτα κατεβαίνοντας από τις φυλλωσιές

αφήνει κουρασμένη τα παπούτσια της στην πόρτα

Να ξαποστάσει στην παλάμη μου

να πιεί λίγο νερό από τα όνειρά μου

Μου παραδίνει το κουβάρι των λέξεων να φτιάξω

μεθυσμένες βροχές και βόλια που σημαδεύουν άλικους ουρανούς

Να ζωγραφίσω τοπία εφηβείας, σημάδια του έρωτα ανεξίτηλα

στις φλέβες μου ασίγαστοi παλμοί

Λέξεις που παίρνουν σχήμα από την αγάπη

όπως το σώμα μου, όταν σου δίνεται,

παίρνει την καμπύλη του κορμιού σου

Ξυπνώ κάθε πρωί

κι είναι δικά σου όσα με σκέπασαν τη νύχτα

όμως από την δική μου αγρύπνια αναστημένα