Βρέχει ...

"Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ"

αυτός ο ήχος μέσα μου ... ανάγκη που απομνημονεύτηκε στο βλέμμα ...

όταν γελάω σιγανά, ακούς τίς σταγόνες της στα μάτια μου ;

"μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο"

μουσκεμένο πανωφόρι φόρεσαν οι θύμησες και βγήκανε σεριάνι ...

να δροσιστεί, να ξεδιψάσει το όνειρο ... να καθρεφτιστεί μαζί σου

σε κάθε σταγόνα που χάνεται στην θάλασσα ...

όλα χάνονται, όλα τα παρασύρει η βροχή, μόνο εσένα δεν έσβησε ποτέ ...

"και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ, νοσταλγία δισύλλαβη"

παρουσία δισύλλαβη "εσύ", όχι ο ξένος ... όχι ο άλλος ...

Εσύ ... περισσότερο από εγώ ...

και μαζεύω σε τρεμάμενες χούφτες σταγόνες, την ψυχή να ξεδιψάσω ...

ατενίζοντας τον ηχηρό υγρό κόσμο πέρα από τον θολό ορίζοντα ...

"αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ"

ανελέητα δική σου στιγμή ... ανελέητα δικός σου ήχος ...

ακούω την βροχή να περπατάει στο σώμα σου ...

υγρά αγγίγματα που κυλάνε σε ρυάκια λυτρωτικά ...

"όλο εσύ, εσύ, εσύ"

σ' ένα ξημέρωμα που χάνεται στο παραμιλητό, στην παραίσθηση ...

σε μια φαντασίωση στης βροχής τον ρυθμό ...

"σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ"

στα εισαγωγικά στίχοι από το ποίημα
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ Κική Δημουλά