Εδώ και μια βδομάδα το ενδιαφέρον μου για τους Ρωμαίους έχει αναζωπυρωθεί. Αφορμή η σειρά ROME που αν και άκρως ευχάριστη, είναι γεμάτη ανακρίβειες με αποτέλεσμα να με "προκαλέσει" να ξεσκονίσω την ιστορία τους.

Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν όλες αυτές τις ιστορίες για στρατηγούς, συγκλητικούς και αυτοκράτορες, μου δημιουργήθηκε η απορία γιατί να με έλκει τόσο έντονα αυτή η περίοδος. Στο κάτω κάτω θα μπορούσα κάλλιστα να προτιμώ τους Αρχαίους Έλληνες, με την φιλοσοφία τους, τις τέχνες και τον πολιτισμό τους.

Κι όμως, απέναντι από τον Περικλή, τον Λεωνίδα, τον Αισχύλο, τoν Θαλή, τον Μ. Αλέξανδρο και τόοοσους άλλους -χωρίς να αμφισβητώ την αξία τους- εγώ προτιμώ τους πρωταγωνιστές των τελευταίων ετών της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και τα χρόνια της Δυναστείας των Ιουλιο-Κλαυδιανών Αυτοκρατόρων, δηλαδή ένα μάτσο φιλόδοξους, άπληστους, βίαιους, ανήθικους (θα μπορούσα να συνεχίσω με παρόμοιους χαρακτηρισμούς αλλά νομίζω καταλάβατε τί εννοώ) αριστοκράτες...

Κι όμως είναι ακριβώς αυτές τους οι πλευρές, τα πάθη, οι συνωμοσίες και οι διαστροφές τους που με σαγηνεύουν. Το γεγονός ότι τα ιστορικά τους πορτρέτα δεν τους παρουσιάζουν ωραιοποιημένους και ενάρετους, αλλά αποτελούν μια εξαίρετη ευκαιρία μελέτης των πιο σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης φύσης.

Στη Ρωμαϊκή Ιστορία αυτής της περιόδου δεν υπάρχει καλός και κακός, μαύρο κι άσπρο. Αν και υπέρ του Καίσαρα δεν μπορώ παρά να συμπάσχω με τον Πομπήιο, κι ανάμεσα σε Οκταβιανό και Μάρκο Αντώνιο δυσκολεύομαι απίστευτα να διαλέξω μεριά. Ήταν ο Βρούτος προδότης ή ήρωας; Ο Νέρωνας ήταν θύμα ή θύτης; Δεν μπορώ να καταλήξω. Εξάλλου ακόμα και ο Σένεκας για πολλούς δεν ήταν παρά ένας υποκριτής. Όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες της περιόδου είναι αμφιλεγόμενοι κι άρα για εμένα σχεδόν αυτόματα γοητευτικοί. Και παρά τα όσα αποτρόπαια πράγματα μπορεί να έκαναν, είχαν μια αίσθηση τιμής που οδήγησε πολλούς από αυτούς στο να τερματίσουν οι ίδιοι τις ζωές τους.

Σαφώς και όλοι αυτοί έφτασαν σε υπερβολές (αν και όχι πάντα τόσο κραυγαλέες όσο πιστεύει το ευρύ κοινό - ας μην ξεχνάμε ότι οι βιογραφίες των Αυτοκρατόρων που έφτασαν σε μας αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την εκδίκηση της Συγκλήτου) αλλά τις περισσότερες φορές υπερβολική ήταν κι η εξουσία που είχαν (ή διεκδικούσαν) και υπερβολικά τραυματικές ήταν οι εμπειρίες και τα γεγονότα που τους διαμόρφωσαν.

Συνοψίζοντας η "μαγεία" τους έγκειται στο ότι ξεπέρασαν τα όρια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και μάλλον διαβάζοντας τις ιστορίες τους, κατά κάποια τρόπο ικανοποιώ ένα κομμάτι του εαυτού μου που θα ήθελε ίσως να έχει την ίδια ελευθερία...