Συνήθως οι γονείς είναι αυτοί που κάνουν υπομονή μέχρι να ωριμάσουν τα παιδιά τους. Περιμένουν καρτερικά να φτάσουν τα παιδιά σε μια ηλικία ανεξαρτησίας για να μπορέσουν ελεύθεροι πια από υποχρεώσεις -όσοι ελεύθεροι μπορεί να αισθάνονται οι γονείς όταν πρόκειται για τα παιδιά τους- να ζήσουν κάπως πιο ξέγνοιαστα και χαλαρά. Αυτός είναι ο κανόνας.

Αλλά όπως πάντα, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις.

Στην περίπτωσή μας είναι τα παιδιά που κάνουν υπομονή... Να ωριμάσουν οι γονείς τους, να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ τους, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να συμφιλιωθούν με το κοινό παρελθόν τους, να ξεκολλήσουν τα μυαλά τους από τάσεις εκδίκησης και διεκδίκησης κι εν πάσει περιπτώσει να συνειδητοποιήσουν ότι είναι χωρισμένοι εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια κι ότι ίσως να ήρθε η στιγμή να κάνουν το βήμα και να προχωρήσουν μπροστά πρωτού γκρεμοτσακιστούν από τον πολυέλαιο όπως οι πρωταγωνιστές της παραπάνω ταινίας.

Δυστυχώς 2 χρόνια μετά με λύπη μου διαπιστώνω ότι το θέμα γονείς και οικογενειακές σχέσεις είναι εκεί ακριβώς όπου το άφησα, όχι βέβαια πως είχε προχωρήσει και καθόλου τα πρώτα 8 χρόνια αλλά λέμε...

"Από το ναι του χωρισμού, σαν να μην πέρασε μια μέρα"... όπως λέει και το άσμα.

Υ.Γ. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά μας πρόλαβε ο De Vito και τώρα τόσες εμπειρίες πάνε χαμένες...