Κάθε φορά που εκφράζω τους προβληματισμούς μου για το ποια είμαι, που πάω και τι αναζητώ στη ζωή, δεν παίρνω απάντηση από κανέναν. Από τότε που ήμουνα μικρή, προβληματίζομαι, σκέφτομαι, ρωτάω και το μόνο που ακούω είναι ότι δεν πρέπει να με απασχολούν τέτοια πράγματα, και ότι όλα έρχονται στην ώρα τους. Αλλά κανείς δε μου είπε ποτέ, τι να περιμένω και πότε.

- «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...» μας λέγαν γονείς και δάσκαλοι.
- Αυτό θα το έχω ακούσει από τους μεγάλους που με καθοδήγησαν τουλάχιστον 124 φορές. Η περιβόητη Ιθάκη. Κανένας, όμως, δε μας έδωσε οδηγίες, ούτε χάρτη. Δε μου λες, εσύ ξέρεις που πρέπει να πάμε για βρούμε αυτή την Ιθάκη;
-Όχι!
- Μήπως ξέρεις πώς μοιάζει, για να μπορέσουμε να την αναγνωρίσουμε;
- Ούτε!
- Θα μας υποδεχτεί κανένας αρχηγός φυλής με μπάντα και πανό “Welcome to Ithaka?”
- Μπα…
- Ε ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΜΟΙΑΖΕΙ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ;
- ΕΛΑ ΜΟΥ ΝΤΕ!!
- Καλά, δεν είναι ανάγκη να θυμώνεις τέτοια ώρα!
- ;;;;;;;;;;;;;;

- Δηλαδή, τώρα, για να καταλάβω. Τι έχω καταφέρει στα 10 χρόνια που πέρασαν από τότε που μπήκα στο αεροπλάνο της KLM για να κάνω το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι; Ακροβατώντας πάντα μεταξύ ενθουσιασμού και απογοήτευσης, μάζεψα γνώσεις κι εμπειρίες, χαμόγελα και δάκρυα. Κάποιες στιγμές είμαι σίγουρη πως όλος ο πλανήτης χωράει μέσα στη φούχτα μου και τον έχω ταξιδέψει με χαρά και με πόνο. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι η αποθήκη της ψυχής μου  και οι θησαυροί της, είναι πάντα αυτό που βλέπουν οι άλλοι: πτυχίο, κι άλλο πτυχίο, επαγγελματική αποκατάσταση, αγορά μεταφορικού μέσου και πρώτης κατοικίας.

Και τώρα που έγιναν ολ’ αυτά, αναρωτιέμαι: έφτασα κάπου;  Θα μου δώσει μήπως, κάποιος Δήμαρχος κανένα παράσημο κοινωνικής καταξίωσης; Κοιτώ γύρω μου και δε βλέπω τίποτα. Μήπως φταίω εγώ που δεν νιώθω κάτι;

- Δε νομίζω να φτάσαμε πουθενά. Δε βλέπω, ούτε μυρίζω τίποτα. Και τι θα μπορούσα, άλλωστε, να δω σ’ ένα καινούριο, άδειο διαμέρισμα; μια νέα διεύθυνση, με καινούριους γείτονες και νέο χώρο στάθμευσης. Και χίλιες δυο ατέλειωτες δουλειές. 

- Δεν περίμενα να φτάσω σ’ αυτό το σημείο μ’ αυτό τον τρόπο. Σα ναυαγός πάνω στη σχεδία που φτάνει σ’ ένα άγνωστο νησί. Πεινάει, διψάει, αλλά δεν ξέρει αν θα τον κατασπαράξουν τα θηρία μόλις βγει στη στεριά, οπότε δεν κάνει τίποτα. Κάθεται πάνω στη σχεδία. Περίμενα να νιώσω κάτι το θριαμβευτικό, ότι κατάκτησα ένα στόχο, ότι έκανα κάτι σημαντικό στη ζωή μου επιτέλους! Ή μήπως δεν…;

- Δε θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι, θα ξημερωθούμε! Μια ζωή άλλα νομίζεις ότι περιμένεις κι άλλα νομίζεις ότι σου βγαίνουν. Πού θα πάει αυτή η ιστορία;

- Ουφφ!! Πάλι δεμένη κόμπο με βρίσκει το πρωί. 
   Άρα; Τι κάνουμε;

- Συνεχίζουμε.
- Πώς;
- Θα κάνουμε όλα όσα έχουμε στο πρόγραμμα για σήμερα. Τι θες να κάνουμε δηλαδή; Windsurfing για να νιώσουμε έναν αέρα αλλαγής?
-  Δηλαδή λες να κοιμηθούμε στο διαμέρισμα απόψε.
- Θα ήταν μια επιλογή.
- Μόνοι μας;
- Άμα θες φωνάζουμε και το στρουμφοχωριό!

- Τι χρειαζόμαστε για να πάμε να μείνουμε ψυχήτε και σώματι;
- Κατ’ αρχήν, άσε τα σανσκριτικά, είσαι άσχετη και δε σου βγαίνει κιόλας. Δεύτερον, καμιά τηλεόραση;
- Είναι στα σκαριά, πρέπει να αποφασίσω ποια θα πάρω.

- Κλιματισμό.
- Έρχεται σήμερα!

- Άρα τέρμα οι δικαιολογίες! Απόψε θα πάμε! Ίντερνετ;
- Σε 2 εβδομάδες.

- Κουρτίνες;
- Την άλλη εβδομάδα.

- Κάνα πιάτο;
- Τι να το κάνεις, καλέ, το πιάτο;
- ΝΑ ΤΟ ΣΠΑΣΩ ΑΝ ΕΡΘΩ ΣΤΟ ΤΣΑΚΙΡ ΚΕΦΙ!!

- Και ποιος θα μαζεύει μετά; Άσε, θα σου πάρω κανένα πλαστικό να σου βρίσκεται.  Δηλαδή επιμένεις απόψε να μετακομίσουμε;
- Ναι. Θα πάμε στο διαμέρισμα αργά, θα κοιμηθούμε και θα φύγουμε νωρίς το πρωί για δουλειά. Δε θα καταλάβουμε τίποτα. Δε θα έχουμε χρόνο για τηλεόραση, computer και πλυντήρια. Δε θα λύσουμε εξισώσεις αστροφυσικής, και ακόμα να καταλάβω γιατί ανησυχείς ότι δε θα τα καταφέρεις. 
- Εεεεεε….. χμ. Άστο αυτό. 

- Δε μου λες, το κρεβάτι μας αρέσει;
- Φυσικά! Εμείς το διαλέξαμε. Το προηγούμενο  ήρθε και μας βρήκε, χωρίς να το έχουμε διαλέξει  κι όλο γκρινιάζαμε ότι είναι χάλια, θυμάσαι;
- Ναι, αν και είναι ΒΟ, δε φταίμε εμείς! Και σε ποια πλευρά θα κοιμηθούμε;
- Κλασσικά, όπως κάνουμε εδώ και τόσα χρόνια. ΣΤΗ ΜΕΣΗ!
- Έγινε. Μόλις κτυπήσει το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι πρώτη.

- Καφέ ποιος θα φτιάξει;
- Κανείς. Αφού σταματήσαμε να πίνουμε καφέ το πρωί εδώ και μήνες γι’ αυτό ακριβώς το λόγο!! Να μην έχουμε να φτιάξουμε καφέ όταν θα βρεθούμε μόνες ένα πρωί μ ένα ξυπνητήρι να κτυπάει! Και το κυριότερο, να μη μας πιάσει το παράπονο που δεν έχουμε παρέα. Έχουμε και δουλειές, δεν έχουμε χρόνο για στενοχώριες.

-  Μάλιστα, βασίλισσα της προετοιμασίας!! Να προγραμματίζεις και να σχεδιάζεις οχυρά ξέρεις, να ζεις ξεχνάς!! Τώρα, αν σε μουντζώσω θα φταίω;
- Με συγχωρείς, τώρα τι σ’ έπιασε; Μια χαρά είναι η ζωή μου και με λιγότερους καφέδες!! Αν δεν σταματήσεις να μου επαναλαμβάνεις αυτά που ακούω από τους άλλους, θα σε στείλω να κοιμάσαι στο άλλο δωμάτιο! Τώρα που έχουμε χώρο, δεν είναι ανάγκη να σε κουβαλάω μαζί μου 24 ώρες! Θα σε αφήνω μόνη εδώ πέρα να πλένεις πιάτα!!

- Τώρα άμα αρχίσω να σε κοροϊδεύω που δεν έχεις ούτε ένα πιάτο, ούτε ένα ποτήρι, ούτε ένα κουτάλι, θα σε πειράξει;
- Καθόλου. Με βάση την οικονομική θεωρία, αν ήταν αναγκαία, θα τα είχα ήδη αγοράσει. Άρα δεν είναι! Μπορείς να πας να πλύνεις τα πιάτα του γείτονα, ο οποίος έφερε μεν τα πιάτα του, αλλά ο ίδιος δεν έρχεται.

- Έτσι όπως το πας, ακόμα και ο γείτονας θα μετακομίσει πριν από σένα!

- Δηλαδή…. Επιμένεις;; Χωρίς τηλεόραση, πόρτα του μπάνιου, ίντερνετ και πιατοπιρουνοκούταλα; Μόνο με τον κινητό εξοπλισμό λες και πάμε διακοπές;

- ΝΑΙΙΙΙΙ!! ΣΗΜΕΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΒΟΛΗ!  ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΔΩ!!