Ανακάθισε στο κρεβάτι. Σηκώθηκε προσεκτικά. Πήρε ό,τι χρειαζοταν και βγήκε από το δωματιο. Κατεβηκε τα σκαλιά και προχώρησε προς την άκρη της παραλίας. Στις δυτικές ακτές μπορεί κανείς να δει την πανσέληνο που κυριαρχεί πάνω στη θάλασσα. Κάθισε στην άμμο και άναψε το κερί. Μπροστά της ξεδιπλώθηκε το μονοπάτι του φεγγαριού. Αγκαλιάζει τα γόνατα και το κύμα έρχεται να χαϊδέψει τα πόδια της. Το παγωμένο νερό της φέρνει ανατριχίλα. Θυμάται μία μία τις σκηνές…

 …………………………………………………… 

Ανοίγω μια πόρτα και μπαίνω σ’ ένα δωματιο. Κοιτάζω γύρω μου, δε βλέπω τίποτα, μόνο μια πόρτα. Την ανοίγω και  οδηγεί σ’ ένα παρόμοιο άδειο δωμάτιο με μια άλλη πόρτα. Την ανοίγω κι αυτή, αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Αρχίζω ν’ ανησυχώ. Μα πού είναι;  Επιταχύνω το βήμα μου και  ανοίγω την επόμενη πόρτα. Άλλο ένα άδειο δωματιο. Δεν βρίσκω τίποτα. Τρέχω να φτάσω στην πόρτα. Από το ένα άδειο δωματιο μπαίνω στο άλλο, και όλα έχουν μια πόρτα απέναντι. Η απόσταση από τη μια πόρτα μέχρι την απέναντι όλο μεγαλώνει. Επόμενο δωματιο. Επόμενη πόρτα. Την ανοίγω, περνάω, δε βγάζει πουθενά. Συνεχίζω. Ανοίγω μια πόρτα. Τίποτα. Τρέχω στην απέναντι. Όλο και πιο γρήγορα. Τα άδεια δωμάτια εναλλάσσονται το ένα το άλλο, η απόσταση από τη μια πόρτα στην άλλη συνεχώς  μεγαλώνει. Πιο γρήγορα. Τρέχω. Κουράστηκα. Αγωνία.  Προσπαθώ να φωνάξω. Πού είσαι; Η φωνή μου δε βγαίνει. Γυρισμός δεν υπάρχει, ούτε διέξοδος. Πνίγομαι!   

Εφιάλτης. Ολοζώντανος εφιάλτης. Μένει ακίνητη στο κρεβάτι λες και παγώνει. Δεν μπορεί να κινηθεί. Ο σφυγμός της ανεβαίνει με σταθερό ρυθμό όσο περνάει η ώρα κι ακούγεται όλο και δυνατότερα. Μοιάζει να κουράζεται. Το κορμί της είναι τεντωμένο σαν τόξο και η υπερένταση της προκαλεί πόνο. Στο στήθος, στον αυχένα, στους ώμους και στα χέρια. Σκέφτεται πως πονάει, το νιώθει. Όμως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να κουνηθεί. Είναι λουσμένη με κρύο ιδρώτα από την κορφή ως τα νύχια. Και κρυώνει. Οι κτύποι της καρδιάς της ακούγονται τόσο δυνατά λες και θα εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.  

Αισθάνομαι  το χέρι του να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, να πιέζει ελαφρά το σβέρκο μου στη βάση του κεφαλιού και να προχωρεί προς τα κάτω. Νιώθω την παλάμη του ζεστή και σταθερή που περνάει τη μασχάλη, κατεβαίνει μέχρι τη μέση  και ανεβαίνει στο γοφό. Περιμένω το χάδι ν’ ακολουθήσει  τη γραμμή του κορμιού μου και να φτάσει στα πόδια. Το σώμα μου, που δονείται από την ένταση των παλμών, αρχίζει σιγά σιγά να ηρεμεί. Ο ιδρώτας στεγνώνει σιγά σιγά κι η αγωνία καταλαγιάζει. Κάποιες φορές είναι η φωνή του που με ταξιδεύει.  Κρατάω τα μάτια μου ερμητικά κλειστά. Το  μούδιασμα ανεβαίνει από τα δάχτυλα των ποδιών μου μέχρι το λαιμό. Κρατάει αρκετή ώρα. Οι μύες χαλαρώνουν. Λες και δε ζυγίζω τίποτα! Ή μήπως χάθηκε η βαρύτητα; Αιωρούμαι πάνω από το κρεβάτι.

Ευλογία. Εδώ πρέπει να μείνω. Αυτό, είναι η ευτυχία.  

Τώρα, μπορώ να κινηθώ. Μπορώ  να γυρίσω, να τυλίξω το χέρι μου γύρω από το λαιμό του και ν’ αγκαλιαστούμε σφιχτά. Στη ζεστασιά της αγκαλιάς του θέλω να κλάψω, να λυτρωθώ. Ο εφιάλτης να φύγει και η ψυχή μου να βρει τη  γαλήνη.  

Σ αυτό το σημείο πάντα το κορμί της χαλαρώνει κι αρχίζει σιγά σιγα να βγαίνει από το όνειρο. Κάνει τις πρώτες κινήσεις με τα πόδια, και σε λίγα λεπτά γυρίζει προς την άλλη πλευρά. Απλώνει το χέρι, λες και περιμένει να βρει κάτι. Το χέρι της κάνει ένα κύκλο στο παγωμένο σεντόνι και η αλλαγή θερμοκρασίας την τρομάζει. Πετάγεται από τον ύπνο της. Συνειδητοποιεί πως είναι μόνη. Και τότε ραγίζει. Σπάει, χιλιάδες μικρά κομμάτια. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Δεν μπορεί να ξεφύγει. Ούτε να ξεχάσει. Τα δάκρυα της ποτίζουν το μαξιλάρι. Αν είναι τυχερή την ξαναπαίρνει ο ύπνος, μέχρι να έρθει ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι. 

Υπάρχω ακόμα…

……………………………………………………  

Απόψε πάλι τα ίδια. Όμως δεν αντέχει άλλο. Δεν έχει να δώσει τιποτ’ άλλο. Γι’ αυτό σηκώθηκε και κατέβηκε στην παραλία. Το γεμάτο φεγγάρι, μοναδικός σύμμαχος, φτιάχνει το μονοπάτι του πάνω στη θάλασσα. Και το παρακαλεί να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το βάσανο. Αλήθεια πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που ξεκίνησε; Εβδομάδες, μήνες χρόνια; Δε θυμάται πια. Ένα μόνο έχει σημασία. Να σταματήσει να πονάει.  

Σηκώνεται απότομα. Ξέρει τι πρέπει να κάνει. Το 'χουνε κάνει τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτήν! Πρέπει να φτάσει εκεί που η θάλασσα σμίγει με τον ουρανό. Στο τέρμα της αγάπης. Και είναι πια σίγουρη, πως αν περάσει από την άλλη πλευρά θα είναι ελεύθερη!  Κάνει το πρώτο βήμα χάνοντας για μια στιγμή την ισορροπία της. Περιμένει λίγο μέχρι να σταθεροποιηθεί.

Εκπλήσσεται που το πρώτο βήμα πάνω στο νερό είναι τόσο εύκολο.

Η θάλασσα την ελευθερώνει από το ύφασμα που φοράει.

Χαμογελάει.

Είναι έτοιμη.

Μπορεί να προχωρήσει.