Λυπάμαι, αλλά, δεν πήγαινε άλλο. Προσπάθησα να το παίξω υπεράνω, να το αγνοήσω, να το διώξω, να συγκεντρωθώ σ' άλλα πράγματα, να διαβάσω, να χαλαρώσω, να κοιμηθώ λίγο περισσότερο, ν' αράξω στην πισίνα χωρίς να κάνω τίποτα, αλλά μάταια. 

 Άντεξα 4 μερες. και πολύ είναι.

Το ιντερνετ που έχει το ξενοδοχείο για τους πελάτες δε δουλεύει.

Ο Διευθυντής του ξενοδοχείου (5 αστέρων και 2 σβηστά;) είπε: "ό,τι θέλετε στη διάθεση σας!"

Το πε, δεν το πε; αφού το είπε, πάω στο γραφείο του και του λέω:

"καλή σας μέρα, είμαι η Chocolat και πρέπει να πάρω τη δόση μου. Βοηθήστε με σας παρακαλώ!"

Με είδε ο άνθρωπος, μίζερη όπως ήμουν, να τρέμω σαν το ψάρι έξω από το νερό, να ιδρώνω, είδε και τα λέπια που άρχισαν να βγαίνουν στο πρόσωπο μου, μπορεί και να πρόσεξε ότι άρχισα να χάνω πόντους σε ύψος.

και με λυπήθηκε.  

 και μου 'δωσε το κλειδί για το WiFi δίκτυο που χρησιμοποιεί η διεύθυνση του ξενοδοχείου...

 Αλήθεια, πώς ήταν η ζωή πριν το internet?