Ίσως ο τίτλος και η εικόνα να μην σας φαίνονται σχετικά με το θέμα του κειμένου, αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω τον συνειρμό μου.. Το θέμα είναι το ταλέντο...

Πρίν λίγο καιρό είχα μια έντονη συζήτηση μ'έναν φίλο και αξιόλογο συνάδελφο περί ταλέντου...

Εκείνος υποστήριζε με πάθος ότι δεν υπάρχει ταλέντο παρά μόνο σκληρή δουλειά για να γίνει κάποιος καλός. Εγώ προσπαθούσα να του αποδείξω ότι ναι, η δουλειά κάνει τελικά κάποιον καλό, ακόμα κι αν δεν έχει ταλέντο, αλλά όταν κάποιος έχει ταλέντο χρειάζεται πολύ λιγότερη δουλειά. Ότι υπάρχουν κάποιοι που παρ'όλο που δεν είναι τόσο τεχνικά καλοί, γιατί δέν έχουν κάνει την απαραίτητη δουλειά, μελέτη, δεν έχουν την εμπειρία κλπ, αλλά παρ'όλα αυτά βλέπεις με το που εμφανίζονται κάπου κάνουν αίσθηση.

Για παράδειγμα υπάρχουν φωνές που είναι τέλειες τεχνικά, που όμως όταν τις ακούει κάποιος δεν νοιώθει τίποτα, και άλλες που μπορεί να φαλτσάρουν, ή να στονάρουν, να είναι εκτός χρόνου και διάφορα τέτοια ελλατώματα και να σε κάνουν να συγκινείσαι, να ανατριχιάζεις... Ο Μητροπάνος, ας πούμε είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέω, ο οποίος παίζει με τις νότες και τα χτυπήματα του ρυθμού με χαρακτηριστική άνεση, ισορροπόντας ανάμεσα στο φάλτσο και το σωστό, και παρ'όλα αυτά είναι αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην λαϊκή μουσική...Η Αρλέτα επίσης, έχει μια μικρή, χωρίς ένταση φωνή, που όμως έδωσε στίγμα στην εποχή της με την εσωτερική δύναμη που εξέπεμπε...

Ο Γ. Νταλάρας, επίσης (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα) είναι από τα αντίστροφα παραδείγματα, ο οποίος έχει δουλέψει απίστευτα πολύ και η εξυπνάδα που τον χαρακτηρίζει, του έχει δώσει τη θέση που έχει. Όχι αποκλειστικά το ταλέντο του. Το ίδιο και η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Έχει δουλέψει πολύ, έχει βελτιωθεί απίστευτα και έχει κερδίσει πολύ καλύτερη θέση, με την συνέπειά της, την ευγένειά της και την εργατικότητά της. Σε αντίθεση με την Μελίνα Κανά, η οποία, πραγματικά έχει ταλέντο, αλλά φαίνεται ότι έχει επαναπαυτεί σ'αυτό εδώ και χρόνια και έτσι έχει κουραστεί πολύ γρήγορα και άδικα. Όμως συγκινεί, πάντα... Αυτό το κάτι... Αυτό το κάτι λοιπόν πιστεύω ότι είναι το ταλέντο... Αυτό το κάτι που έχει κάποιος στο αίμα του, στο μάτι του, στο αυτί του, στην ψυχή του, που του δίνει ένα προνόμιο σε σχέση με κάποιον άλλον, ο οποίος μπορεί να μην το έχει, χωρίς αυτό να προεξοφλεί επιτυχία στον έναν ή στον άλλον...

Έχω έναν φίλο, ο οποίος τραγουδάει και παίζει κιθάρα. Με κάποιον περίεργο τρόπο, χωρίς να είναι τόσο καλός, επαγγελματίας, όμορφος ή έξυπνος, όπου παίζει γίνεται χαμός... Ο κόσμος τον λατρεύει, τα κοριτσάκια τον βλέπουν σαν τον Ρουβά... Δεν έχει ταλέντο αυτός ο άνθρωπος; Δεν έχει αυτό το κάτι;;;

Δηλαδή δεν υπάρχει αυτή η μαγεία που βρίσκεται είτε στις ανάσες της Λιζετας Καλημέρη, την δύναμη και τον τσαμπουκά της Πρωτοψάλτη, τη γλύκα της Νένας Βενετσάνου και την αμεσότητα του Πασχάλη Τερζή; Για να μην μιλήσω για τον Σωκράτη Μάλαμα που με την απλότητα και δωρικότητα του σε διαπερνάει, πολύ περισσότερο από την τεχνικά κατηρτισμένη φωνή του Μάριου Φραγκούλη... Αυτό που λέω εγώ "μαγεία της σειρήνας", που πρέπει να δεθείς σε κάποιο κατάρτι για να μην κολλήσεις, για να μην ριγήσεις από συγκίνηση...

Για μένα υπάρχει αυτό το "κάτι" που σε κάνει ξεχωριστό, αυτό που μαγεύει στο τραγούδισμα, στο παίξιμο, στον χορό ή στο γράψιμο (για να το επεκτείνω λίγο...)

Όμως δεν αρκεί... Αν υπήρξε αρκετό για κάποιους στο παρελθόν, τώρα πλέον δεν είναι αρκετό.. Τώρα πιά δεν αρκεί το ταλέντο ούτε η σκληρή ή η όχι τόσο σκληρή δουλειά, γιατί υπάρχει και μια καινούργια συνθήκη που λέγεται "εταιρείες", talent shows και "κυκλώματα", που θέλουν να τους κάνουν όλους ίδιους, κούκλους και κούκλες, σχεδόν άψυχους για να μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να τους πετάξουν στα σκουπίδια μετά από ένα χρόνο... Μπορείτε να το δείτε συνεκδοχικά πιστεύω σε κάθε καλλιτεχνικό χώρο...