Εκείνος που φυλακίζω μέσα στο όνομά μου

κλαίει μέσα στη φυλακή του.

Δεν σταματώ να χτίζω αυτό τον τοίχο γύρω του.

Και καθώς αυτός ο τοίχος υψώνεται στον ουρανό μέρα με τη μέρα,

μέσα στη μαύρη του σκιά παύω να βλέπω την αληθινή μου ύπαρξη.

Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό τον ψηλό τοίχο 

και τον καλύπτω με λάσπη και άμμο

μέχρι που να μη μείνει ούτε ένα τόσο δα κενό σ'αυτό το όνομα.

Και με όλη αυτή τη φροντίδα,

χάνω την εικόνα της αληθινής μου ύπαρξης.

Ρ. Ταγκόρ

Υ.Γ.

Αφορμή για να θυμηθώ αυτό το απόσπασμα του Ταγκόρ ,το άρθρο της gate στο e-περιοδικό "Οι οιηματίες"

Την ευχαριστώ

:)