Με αφορμή το ποστ της Πανδώρας με τίτλο «γράφω, γράφεις, γράφουμε», παίρνω την ευκαιρία να εκφραστώ σ’ ένα θέμα που με απασχολεί και ν’ απαντήσω σε όλους όσοι με αυτοπεποίθηση μας λένε να ξεκολλήσουμε από τους υπολογιστές και να αποκτήσουμε «πραγματική ζωή» (real life, που λένε και στα χωριά). Μας βάζουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι «μεγάλοι» και οι «σοφοί» και αποφασίζουν ότι είμαστε ένοχοι για χίλια πράγματα, λες και κουβαλάμε το decadence της κοινωνίας στα στιβαρά μας μπράτσα!   

Παρόλο που οι Εισαγγελείς και οι Δικαστές δεν είναι μέλη του ΜΗ και δε θα διαβάσουν ποτέ το ποστ μου, θα παρουσιάσω τη θέση της Yπεράσπισης. Έχω υποχρέωση να το κάνω, απέναντι στην εποχή μου και τα μύρια όσα μας προσφέρει. Άρα:   

Ένσταση κύριε Πρόεδρε! 

Διαμαρτύρομαι εντονότατα για την επίθεση της Εισαγγελίας προς τους κατηγορούμενα μέλη της κοινωνίας της πληροφορίας και των τηλεπικοινωνιών. 

Μας κατηγορείτε όλους ότι μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες των κινητών και των υπολογιστών μας, ότι δεν ξέρουμε να έρθουμε κοντά ο ένας τον άλλον, ότι συνηθίσαμε να ερωτευόμαστε εκ του ασφαλούς χωρίς να πληγωθούμε κι εύκολα εκφράζουμε όλων των ειδών τις υπερβολές μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε face-to-face, κι ότι δεσμευόμαστε και χωρίζουμε στο άψε-σβησε μ’ ένα sms.  

Λέτε πως χάθηκε η ειλικρίνεια και η πραγματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Αναρωτιέμαι πότε υπήρξε! Τις δεκαετίες που όλος ο πλανήτης χάζευε παθητικά στην τηλεόραση κι άκουγε ό,τι έπαιζε το ραδιόφωνο; Πιο πριν;  Πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο; Που η ζωή περιοριζόταν στις γεωγραφικές συντεταγμένες μιας πόλης, ενός χωριού; Που οι άντρες και οι γυναίκες ζούσαν ξεχωριστά τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο χώρο; Που κανένας, ο οποίος για οποιοδήποτε λόγο ήταν περιθωριοποιημένος, δεν είχε ελπίδα για αγάπη και για κοινωνική ζωή;  

 Η Πανδώρα αναρωτιέται αν ένας διάλογος μέσω πληκτρολογίου αποτελεί πραγματική συνεννόηση ή θλιβερό διάλογο με τη μοναξιά. Κι εγώ, με τη σειρά μου, αναρωτιέμαι, αν, χωρίς πληκτρολόγιο, υπάρχει καλύτερη συνεννόηση και λιγότερο θλιβερή μοναξιά.   

Μια ματιά στις ρίζες των ανθρώπινων σχέσεων δείχνει πώς φτάσαμε στα σημερινά επίπεδα έλλειψης επικοινωνίας. Δεν είναι καινούριο φρούτο η μοναξιά μέσα στη συντροφιά και στην οικογένεια, ούτε παράγωγο των πληκτρολογίων. Είναι παμπάλαιο φαινόμενο, από τότε που οι άνθρωποι ήταν μόνο 2 και δεν κατάφεραν να καθορίσουν μαζί το ρόλο που θα έπαιζε το μήλο στη ζωή τους. Ακόμα και τότε χρειάστηκε η παρέμβαση του φιδιού για να μπουν τα πράγματα σε μια σωστή πορεία.   

Ως εκ τούτου, το  δριμύ κατηγορώ που εξαπολύεται εναντίον της εξ’ αποστάσεως επικοινωνίας είναι  τελείως αβάσιμο και άδικο κύριοι Δικαστές.   

Ήταν δυνατόν προηγουμένως να γνωρίσεις άτομα έξω από το επαγγελματικό, κοινωνικό, οικογενειακό σου περιβάλλον και να συνδεθείς μαζί τους; να κρατάς συνεχή επαφή με την οικογένεια και τους φίλους σου που ζουν σ’ άλλες χώρες; να βλέπεις φωτογραφίες των παιδιών τους που μεγαλώνουν; να ξέρεις τι κάνουν οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές και οι συμπαθητικοί συνάδελφοι που γνώρισες σ’ ένα συνέδριο; να γνωρίζεις ενδιαφέροντα πρόσωπα του αντίθετου φύλου; να πεις τον πόνο σου σ’ ένα άγνωστο που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα χωρίς να σε κρίνει; και χωρίς μετά να πάει να πει τι έχεις στη θεία σου, που θα το πει στη γειτόνισσα, η οποία θα το πει στη διπλανή της στην εκκλησία, και πριν προλάβεις να πεις «cyberspace» ο πόνος σου θα είναι πρώτο θέμα στο καφενείο και θα καλεστεί ιατροσυμβούλιο για την εξέταση της περίπτωσης σου; 

Οι διαδικτυακές και κινητές τηλεπικοινωνίες σπάνε τα φράγματα της ηλικίας, της εθνικότητας, της κοινωνικοοικονομικής τάξης, του φύλου, της μόρφωσης. Αυτό δεν είναι επαναστατικό; Αποτελούν μέρος της ζωής μας. Και είναι τόσο πραγματικό όσο είναι και οτιδήποτε άλλο. Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό; 

Υπό το φως των πιο πάνω

η Υπεράσπιση επιμένει ότι, δεν είναι καθόλου επιλήψιμο να επιδιώκει κανείς επαφή με άλλους ανθρώπους και άλλα μέρη μέσω των επικοινωνιακών  τεχνολογιών (Information Communication Technologies). Ούτε και η εισβολή τους στην καθημερινότητά μας κάνει κακό. Αντίθετα. Ανοίγει ορίζοντες.    

Είμαι κι εγώ παιδί του Napster, και πολύ περήφανη γι αυτό. Ήμουν εκεί όταν άνοιξε η πρώτη πόρτα του file sharing και του chat στο ICQ και αργότερα στο msn. Δε θεωρώ ότι ο χρόνος που περνάει κανείς μπροστά από τον υπολογιστή είναι χαμένος. Αντίθετα. Παίρνει μια γεύση απ’ όλα όσα έχει να προσφέρει αυτός ο ταλαιπωρημένος πλανήτης.  

Κύριε Πρόεδρε, 

Είμαι ευγνώμων που μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την παγκόσμια τρέλα της επικοινωνίας κι έχω φίλους και γνωστούς που δε με ξεχνούν σε πολλές κουκκίδες του παγκόσμιου χάρτη. Μπορώ να διατηρώ επαφή με όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στις σπουδές μου, σε δουλειά και στα ταξίδια μου.  

Ευγνώμων γιατί, ποτέ να μην ξεχνάτε ότι δεν αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, εφόσον κάποιος πρέπει να διαθέτει μόρφωση, τεχνική κατάρτιση, γνώσεις σε ξένες γλώσσες, δεκτικότητα, και μαθησιακή ικανότητα. Έτσι κτίζεται η πολυπολιτισμική παιδεία. Και φυσικά λεφτά για να αγοράσει τον κατάλληλο εξοπλισμό. Το να μπορεί κανείς να γνωρίζει τον κόσμο χωρίς απαραίτητα να ταξιδεύει είναι μεγάλο προνόμιο. 

Συμπέρασμα: 

Το «σ’ αγαπώ» από μια ζεστή φωνή που μιλάει στην καρδιά και το άγγιγμα ενός χεριού είναι λαχείο. Το πετυχαίνουν οι τυχεροί σε ανύποπτο χρόνο από άγνωστο δρομολόγιο. Οι υπόλοιποι, το ψάχνουμε μέχρι η τύχη να μας κτυπήσει την πόρτα. Και αν τα μέσα γι’ αυτό το ψάξιμο αυξάνονται σε ποσότητα και ποικιλία και εισβάλλουν στη ζωή μας δημιουργώντας εξαρτήσεις, δεν μπορούν ποτέ να είναι υπεύθυνα για την ατυχία μας.  

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω στο Δικαστήριο ότι η σωστή χρήση ή κατάχρηση της τεχνολογίας επαφίεται στον κάθε ενήλικα ο οποίος παραμένει πάντα υπεύθυνος για τις επιλογές του. Όσο για τα παιδιά, αφήστε τα ήσυχα. Βρίσκουν μόνα τους το δρόμο τους.

Η Υπεράσπιση ξεκουράζεται (The Defence rests που λένε και στο Law and Order). 

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. 

Τάδε Έφη
Chocolathustra