Κάθε φορά που στέκεσαι μπροστά μου

σε παρακολουθώ με προσοχή.

Ετοιμασία ρουτίνας.

Γρήγορες, σίγουρες κινήσεις 

και στο τέλος, με μια αδιάφορη ματιά 

φεύγεις.   

Χαμογελάς  

ή κάνεις πρόβα; 

ψάχνω να βρω αυτή τη σπίθα 

που φωτίζει όλους τους χώρους 

εκτός απ’ την ψυχή σου.   

Μια στιγμή κλειδώνω το βλέμμα σου 

και βλέπω  πως είναι όμηρος της θλίψης. 

Δεν ακούς πια μουσικές 

ούτε και φωνές 

Μόνο σιωπή. 

Παίζεις καλά τους καθημερινούς σου ρόλους 

κι όταν η αυλαία κλείνει 

η μοναξιά σου αρχίζει το δικό της παραμύθι.  

Καίγεσαι και βουλιάζεις 

κάθε μέρα περισσότερο.   

Και περιμένεις, μόνο περιμένεις 

δε θα τ’ αφήσεις ποτέ να φύγει 

κι ας ξέρεις πως δε θα υπάρξει επόμενη φορά.   

Μαθαίνεις τώρα, πώς παγιδεύεται ο χρόνος σε μια στιγμή 

πώς παγώνει στην ανάμνηση 

και μένει μετέωρος, με σένα μέσα, κρύσταλλο.     

Κάθε φορά που γυρίζεις την πλάτη 

οι δείκτες του ρολογιού κτυπάνε δυνατά 

τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ…  

Αλλά εσύ δεν ακούς. 

Κοιτάς παγερά όλα όσα δεν κάνεις 

και βυθίζεσαι.   

Και θέλω να σου φωνάξω,  

να σε συγκινήσω, να σε ταρακουνήσω 

να σου πω πως ο χρόνος ανελέητα περνάει.   

Σε βλέπω, δε σε νοιάζει  

κρατάς ζεστές μόνο τις ακριβές σου στιγμές 

και περιμένεις.         

ΥΓ: αφιερωμένο σε μια αγκαλιά που πολλά χρόνια κρατάει τη φλόγα αναμμένη και σε δυο μάτια που πίστεψαν σε μένα πριν καν αρχίσω να μετράω τις δυνάμεις μου. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Τώρα ξέρω…