Περίμενα αυτή τη στιγμή, όπως όλοι οι άνθρωποι, όλη μου τη ζωή. Τη στιγμή που θα αποκτούσα δικό μου σπίτι. Δια της σύγχρονης οδού του δυτικού κόσμου, που περνά μέσα από τις σπουδές, την εξασφάλιση μόνιμης εργασίας και στεγαστικού δανείου, και με τις παραδοσιακές ευλογίες του πατέρα και της μητέρας που παλεύουν για την πλήρη αποκατάσταση της μοναδικής τους θυγατέρας (κούνια που τους κούναγε)! 

Ε, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2008, το διαμέρισμα τέλειωσε, κι εγώ, δειλά δειλά, και σιγά σιγά μετακόμισα.  

Και τώρα;

Έπρεπε να νιώσω κάτι;

Ν’ ακούσω καμπάνες; Να πετάξω από ευτυχία;  

Τίποτα’ απ’ ολ’ αυτά.  

Αντίθετα. Προστέθηκαν στο εικοσιτετράωρο μου κι άλλες υποχρεώσεις και συνήθειες που δεν είχα πριν. Πάμε να σας δείξω:

(α)     Δεν αντέχω να ζω στην ακαταστασία και στη βρωμιά. Ουδέποτε μπορούσα. Μόνο που πριν δεν χρειαζόταν να καθαρίσω, γινόταν από μόνο του (έτσι νόμιζα δηλαδή). Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά:

      1. Σκουπίζω το μπάνιο μετά τη χρήση, διότι τα πλακάκια μου είναι γυαλιστερά και η πόρτα γυάλινη και δεν αντέχω να βλέπω ίχνη νερού πάνω. Μου χαλάνε την αισθητική.

      2. Έχω ένα ζευγάρι παντόφλες στην είσοδο για να βγάζω τα παπούτσια μου πριν μπω στο διαμέρισμα γιατί δεν μπορώ να βλέπω λερωμένα πατώματα. Επίσης, δεν ξαναφοράω τα παπούτσια μου αν δεν τα καθαρίσω. (κάτι που δεν έκανα ποτέ πριν στη ζωή μου).

      3. Στρώνω εδώ και 4 μέρες το κρεβάτι μου το πρωί πριν φύγω, καθότι έφαγα παρατήρηση από τις 7 θανάσιμες πεθερές (δηλαδή τον πατέρα μου) ο οποίος μια μέρα έπρεπε να πάει στο διαμέρισμα για να παραλάβει το ψυγείο πριν να σχολάσω από τη δουλειά και δεν του άρεσε που είδε το κρεβάτι μου άστρωτο. Να είστε σίγουροι όμως, ότι αυτή η κρίση θα περάσει μόλις ανοίξουν τα σχολεία και τα 10 λεπτά που χρειάζομαι τώρα να έρθω στη δουλειά, γίνουν 45.

     4. Απόκτησα τηλεόραση τελευταίας τεχνολογίας 46 ιντζών και τη χαζεύω μισή ώρα κάθε νύχτα πριν με πάρει ο ύπνος και γελάω που όλοι οι άνθρωποι φαίνονται θεόχοντροι με 46 ιντζών περιφέρεια.

     5. Ξοδεύω περισσότερα για βενζίνη τώρα, εφόσον μετά τη δουλειά πάω στο σπίτι για φαγητό, μετά τρέχω στο διαμέρισμα για να πάρω άλλα ρούχα, κι έτσι όλη την ώρα πάω από το ένα στο άλλο, ενώ κάτι ξεχνάω και πρέπει να γυρίσω πίσω να το πάρω κτλ. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα να αυξηθεί και ο χρόνος προετοιμασίας μου. Και μη ξεχνάτε το συγύρισμα, δεν πάω πουθενά αν δεν είναι όλα στη θέση τους.

     6. Πρέπει να διαβάσω τα βιβλιαράκια με τις οδηγίες χρήσεως για: το πλυντήριο, την ηλεκτρική κουζίνα, το φούρνο, τον αποσμητήρα, την τηλεόραση και των πλυντήριο πιάτων (πιάτα δεν έχω ακόμα). Κι εγώ δεν διαβάζω ποτέ οδηγίες χρήσεως, ούτε μενού. ουφφφ!!

     7. Το καθαριστικό της κουζίνας, του μπάνιου, της τουαλέτας, του πατώματος, η κρέμα μαλλιών, το καθαριστικό προσώπου και η μάσκα προσώπου, όλα γράφουν πάνω «απλώστε (ή ψεκάστε, αναλόγως της συσκευασίας) και αφήστε 1-3 λεπτά»! ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ;  Αναρωτιέμαι. Αν η μέρα είχε 30 ώρες τότε ίσως να καθόμουν να περιμένω 1-3 λεπτά.

     8. Δεν έχω ακόμα αποφασίσει τι πιάτα και ποτήρια θ’ αγοράσω. Έχουμε καιρό. Όποιος πεινάει ας πάει στη μαμά του.

     9. Διαπιστώνω επίσης, ότι το διαμέρισμα δεν έχει αυλή για να πετάξεις τη σκόνη που δεν μπορεί να μπει μέσα στο φτυαράκι. Και πάνω στο ίδιο θέμα, ανακάλυψα αυτό που λένε «σκόνη στις γωνίες». Πώς ήταν η ζωή πριν ν’ ανακαλυφθεί η Hoover?

(β)     Σημαντικό ν’ αναφέρω επίσης, είναι τα καημένα τα νεύρα μου που έχουν γίνει κουρέλι, επειδή τίποτα δε γίνεται σωστά με την πρώτη. Ήρθε το ψυγείο, δε μου άρεσε, το έστειλα πίσω. Ήρθε το τραπέζι, δεν ήταν καλό, έπρεπε να τρέξω, να φωνάξω και να παρακαλέσω να μου το αλλάξουν. Μου φέρανε μαύρες κουρτίνες αντί άσπρες που είχα παραγγείλει, κι ήθελαν να με χρεώσουν για την αλλαγή. Ο καθρέφτης του μπάνιου έχει ένα γδάρσιμο, το ίδιο και η πόρτα. Έφτασα στα όρια της υπομονής μου μ’ αυτές τις ιστορίες. Και δεν έχουν τελειωμό. Κάτω από την κουζίνα λείπει ένα πλακάκι, το ασανσέρ χάλασε εδώ και 3 μέρες, η βρύση της κουζίνας στάζει και πάει λέγοντας.

(γ)     Μου λείπουν διάφορα έπιπλα και προσπαθώ να βρω χρόνο να πάω να δω, να ξανάπαω να ξαναδώ, να διαλέξω, ν’ αλλάξω γνώμη, να παραγγείλω, ν’ αλλάξω την παραγγελία, να μου τα φέρουν, να δω κάτι που δε μου αρέσει και να τρέχω να το αλλάξω. Εε, καλό χειμώνα να χουμε!

(δ)     Την προηγούμενη Παρασκευή, η Κινεζούλα καθαρίστρια που έρχεται και καθαρίζει, ακύρωσε το ραντεβού για να δει την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Κι έτσι την Κυριακή, πέρασα 3 ώρες να μαζεύω, να ξεσκονίζω, να τρίβω και να καθαρίζω, να ΣΚΟΥΠΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΩ!! (πρώτη φορά έκανα κάτι τέτοιο για τόση πολλή ώρα, κουράστηκα πολύ, τα χέρια μου έβγαλαν φουσκάλες και ακόμα πονάω). Δεν κάνω εγώ για τέτοια κύριε πρόεδρε, πώς να το κάνουμε τώρα!!

(ε)     Και, δε φτάνουν τα τρεχάματα, και τα ψυχοσωματικά μου, πρέπει να στηρίξω και ψυχολογικά την οικογένεια για να συνηθίσει στο ότι έφυγα από το σπίτι. Η μαμά μου ανησυχεί, ο μπαμπάς μου νιώθει στενοχώρια, ο αδελφός μου θέλει παρέα, κι εγώ να καταλήγω λίγο από δω, λίγο από κει…

Κι ο λόγος που με πιασαν οι γκρίνιες είναι ότι αναμένεται ένα εξαίσιο σαββατοκύριακο με όλο το σόι να μου λέει: «άντε με το καλό το σπίτι, περιμένουμε τώρα και το γαμπρό»! Το χω ξαναπεί: ο γαμπρός είναι απαραίτητο αξεσουάρ για το καινούριο σας σπίτι, άσχετα αν εσείς το χρειάζεστε ή όχι!

 Συμπεράσματα:Αυτό δεν είναι ανεξαρτησία, είναι ζωή πατίνι!! Ουφφ. Μήπως, φταίω εγώ; Έγινα ξαφνικά τόσο τελειομανής; Είμαι καλά γιατρέ μου; Κι ακόμα δεν άνοιξε το σπίτι για επισκέψεις. Αναμένω προσεχώς. Άντε, ν’ ανοίξουμε και μια ροζ σαμπάνια!! Κοπιάστε να σας κεράσω.     

ΥΓ: Πραγματικά, δε θεωρώ ότι το σφουγγάρισμα είναι τρόπος για να περάσω το απόγευμα μου, έστω κι αν το πάτωμα που διάλεξα είναι πολύ ωραίο και καθαρίζεται εύκολα. Sorry. Προτιμώ να διαβάσω, να γράψω, να μιλήσω στο msn με τα φιλαράκια μου σ’ όλα τα μέρη της γης, να κάνω βόλτες, ακόμα και να χαζέψω και να μην κάνω απολύτως τίποτα παρά να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω. Θα το κάνει κάποιος άλλος ο οποίος είναι πρόθυμος, με την ανάλογη αμοιβή.