Βρισκόμουν μέσα σ’ ένα άδειο, πράσινο δωμάτιο. Καθόμουν πάνω σ’ ένα κρεβάτι ή ντιβάνι κι απέναντι μου ήταν ένας καθρέφτης κι ένας νεροχύτης.

 Κρατούσα το κινητό μου, είχα στείλει μήνυμα και περίμενα απάντηση. Ταυτόχρονα, με κάποιον μιλούσα. Δεν ξέρω ποιος ήταν στο δωμάτιο, δε θυμάμαι να είχα δει γνωστή φυσιογνωμία.  

Μου είπε πως εξαρτάται από μένα, πως πρέπει εγώ να κάνω κάτι. «είναι 7», είπε η φωνή.  

7 στη σειρά; Δεν κατάλαβα ακριβώς, όμως, έπρεπε να τα βρω. 

Βγήκα έξω από το δωμάτιο.

Θυμάμαι τον ήχο της πόρτας που έκλεινε πίσω μου.  

Η επόμενη σκηνή που κατέγραψε η μνήμη μου ήταν ένα άγριο τοπίο. Απόκρημνοι βράχοι, από κάτω μια αγριεμένη θάλασσα, δυνατός άνεμος, και το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το ανοιχτό γκρι. Δεν υπήρχε άλλο χρώμα πουθενά. 

Ο άνεμος φυσούσε δυνατά, το μαλλιά μου επίμονα κάλυπταν το πρόσωπο μου, δεν μπορούσα να δω καθαρά τι υπήρχε γύρω μου. Προχωρούσα, όμως.  Τα κύματα, εξαγριωμένα, κτυπούσαν στους βράχους με δύναμη. Αλίμονο αν έχανα την ισορροπία μου. Μ’ είχαν κάνει μούσκεμα. Να με διώξουν ήθελαν, ή να με πάρουν μαζί τους; 

Περπατούσα στην άκρη του γκρεμού. Το μονοπάτι ήταν στενό, και το βάθος ανυπολόγιστο. 

Παράξενο.

Αποκλείεται να το ’κανα εγώ αυτό, γενικά φοβάμαι να περπατάω στην άκρη του γκρεμού.  

Καθώς προχωρούσα είδα το πρώτο. Αμέσως κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω.

Είδα τον μαρμάρινο αητό. Άψογα σκαλισμένος με όλες τις λεπτομέρειες στα φτερά και στο ράμφος του.   

Δεν θυμάμαι να είχα νιώσει το βάρος, πάντως τον σήκωσα και τον έβαλα πάνω σ ένα πλατύ βράχο. Μετά άρχισα να ψάχνω και για τα υπόλοιπα.

Και βρήκα: 

μια κολώνα 

ένα κουνέλι 

μια χελώνα 

ένα λιοντάρι 

ένα ψάρι 

Αητός, κουνέλι, λιοντάρι, κολώνα, ψάρι και μια κολώνα.  

Τα έβαλα σε μια ευθεία, το ένα δίπλα στ’ άλλο.  

1, 2, 3, 4, 5, 6… 

 Έψαχνα να βρω ακόμα κάτι αλλά δεν εμφανιζόταν τίποτα. Και περίμενα.  Κόπασε η καταιγίδα, ηρέμησε κι ο άνεμος.

Στην αρχή δεν γινόταν τίποτα. Εγώ όμως έμεινα να περιμένω, γιατί ήξερα. Ήταν θέμα χρόνου.  

Το κουνέλι ζωντάνεψε πρώτο. Ένα τεράστιο, μωβ κουνέλι, που πήδηξε κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά μου για να μ’ ευχαριστήσει που το ελευθέρωσα από το μάρμαρο. Μ’ έπιασαν τα γέλια. 

Ακολούθησε ο αητός. Πέταξε ψηλά, έκανε ένα κύκλο στον αέρα και με χαιρέτησε.   

Το ψάρι βούτηξε στο νερό και χάθηκε.  

Η χελώνα κούνησε το κεφάλι κι άρχισε να περπατά προς τη θάλασσα. 

Το λιοντάρι με πλησίασε αργά και μου φίλησε το χέρι.  

Μετά απ’ αυτό, οι εικόνες εναλλάσσονταν πολύ γρήγορα, δε θυμάμαι τι έγινε και πώς. 

Η κολώνα μεταμορφώθηκε σ’ ένα παππούλη με άσπρα μαλλιά και μουστάκια που καθόταν σε μια καρέκλα.  Πώς μου μπήκε η ιδέα ότι ήταν ο πατέρας μου; Δεν του έμοιαζε καθόλου. Πανικοβλήθηκα, άρχισα να φωνάζω. Είπα πως εδώ είναι, αλλά η μαμά μου δεν είχε προλάβει να τον δει. Σε ποιον το είπα αυτό; Ήταν κάποιος εκεί;

Δεν ήξερα τι γινόταν, στεκόμουνα ακίνητη στη μέση μιας κινούμενης εικόνας, πού να πάω; Οι βράχοι ήταν απότομοι, το μονοπάτι είχε χαθεί. Η θάλασσα αγρίεψε πάλι, και φυσούσε δυνατά, πώς θα έφευγα;  

Και μετά σε είδα.

Εμφανίστηκες μπροστά μου από το πουθενά.

Ολοζώντανος, στεκόσουνα δίπλα μου. 

Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Είναι δυνατόν; Πώς; 

7 

Μ’ έκλεισες με δύναμη στην αγκαλιά σου. Ένιωσα το δέρμα σου, τη ζεστασιά του κορμιού σου στο πρόσωπο μου, την καρδιά σου να κτυπάει στο στήθος μου. Άγγιξα τα χείλη σου, το πρόσωπο σου. Άκουσα τη φωνή σου. Μου είπες πως δεν είναι τίποτα, να μην ανησυχώ.    

Η καρδιά μου κτυπούσε δυνατά, είχα ιδρώσει, δεν ξέρω αν κρύωνα ή αν ζεσταινόμουν. Το σώμα μου είχε μουδιάσει ολόκληρο, οι παλμοί μου κτυπούσαν έντονα. Είχα κουραστεί. Τα χέρια μου, με σφιγμένες τις παλάμες, ήταν ασήκωτα. Τα πόδια μου είχαν τεντωθεί, σπρώχνανε την άκρη του καναπέ.

Ξύπνησα, αλλά μου ήταν αδύνατον να κουνηθώ.  Άνοιξα τα μάτια κι έμεινα ακίνητη, να κοιτάω στο κενό. Δεν ξέρω πόση ώρα. 2 ώρες, 2 μέρες, 2 ζωές; Τα δάκτυλα μου καίνε ακόμα.      

Γι’ ακόμα μια φορά, σ’ ευχαριστώ που ήρθες.    

Ακόμα και στον ύπνο μου ακροβατώ επικίνδυνα…