Μ’ ακούτε συχνά να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι που νιώθω ναυαγός σ’ αυτό το νησί κι όλο θυμώνω λες και με ξέβρασε η θάλασσα πάνω σε μια σχεδία και δεν μπορώ να φύγω.

Με βλέπετε συνεχώς να φουρκίζομαι με τα λάθη και τις παραλείψεις των υπευθύνων, την αδιαφορία του κόσμου, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις παράλογες απαιτήσεις μιας κοινωνίας που δεν ξέρει να βλέπει ούτε ν’ ακούει.

Κι όλο λέω πως κάπου αλλού, πιο μακριά θα ήμουνα πιο ευτυχισμένη. Σ’ ένα κόσμο πιο εκσυγχρονισμένο, πιο γρήγορο, πιο ποικίλο, με μεγαλύτερο πληθυσμό, περισσότερες γεύσεις, δυνατότερους ήχους και εντονότερα χρώματα.  

Όταν όμως βρέθηκα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, κι αντίκρισα από μακριά τις ακτές, τις πλαγιές και τις γραμμές των βουνών, η καρδιά μου κτύπησε διαφορετικά.

Τοπίο άγριο και αφιλόξενο, χωρίς παραλίες για ηλιοθεραπεία και παιχνίδια με ρακέτες. Το βουνό και η θάλασσα σμίγουν σε μια περίεργη ομορφιά. Χαμηλή βλάστηση, που αντιστέκεται στην πολύχρονη ανομβρία.  

Απόκρημνοι βράχοι, και τα νερά να χρωματίζονται πότε μπλε, πότε πράσινα, με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις.  

Ο ορίζοντας, εδώ, έχει δυο όψεις. Από τη μια απλώνεται το νερό, και από την άλλη η κορυφογραμμή των βουνών χάνεται μέσα στο γκρίζο του ουρανού.    

Με μια θορυβώδη βουτιά στα βαθιά, πράσινα νερά, ένιωσα τη μικρή μου ζωή να θρυμματίζεται σε άπειρα μικροσκοπικά μόρια. Τα μικρά και μεγάλα μου αδιέξοδα,  οι στιγμές που πονάω και παρακαλάω το χρόνο να με ξεχάσει, το γάργαρο γέλιο που φωτίζει τις μέρες μου, όλα, βυθίστηκαν μαζί μου. Κι όταν ανέβηκα ξανά στην επιφάνια, είχαν χάσει το βάρος τους. 

Και η πανσέληνος του Σεπτέμβρη καίει... 

Μπορεί να μην είναι το ιδανικό τοπίο, είναι όμως το τοπίο που πλαισιώνει το δικό μου κόσμο.

Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που μια φωνή κτυπάει την πόρτα και λέει: «ξέρεις, ό,τι έχεις κρατήσει και ό,τι αφήνεις κάθε στιγμή, το χεις ουσιαστικά διαλέξει!»  

Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να σας πω σήμερα, που να έχει σχέση με την επικαιρότητα, ή τα διεθνή ζητήματα (που τα μετατρέπω σε προσωπική μου υπόθεση λες και είμαι ο Captain Planet).  

Ούτε καν περιγραφή φυσικού τοπίου.  

Σας αφήνω να χαθείτε νοερά στη δύναμη των γαλαζοπράσινων νερών της Μεσογείου.

Και μ’ ένα ταγκό, λίγο… πειραγμένο.  :)

Καλό σας απόγευμα και καλή βδομάδα