Θυμάμαι

τη φωνή σου στο τηλέφωνο

να μ’ αφήνει μετέωρη στο χρόνο

να μετράω ακίνητες στιγμές 

Τα χρόνια τυλίχτηκαν κουβάρι

όλα τα προηγούμενα και όσα τα επόμενα

που το κρατάω σφιχτά από τότε 

Να μην κλάψω είπες

να μην ανησυχώ

όλα είναι θα είναι όπως πριν

με τα φάρμακα, λες… 

Δεν κλαίω λοιπόν

αφού δε θες

ειμ’ εδώ κάθε στιγμή

ανοιχτή επιταγή 

Μαζί σου θα είμαι

σε κάθε βήμα, σε κάθε στροφή

και μην αφήσεις να πάει χαμένη

ούτε μία σταγόνα απ’ τη ζωή  

Στέκομαι ’δώ και περιμένω

μαζί με τους άλλους

στην πρώτη σειρά

ν’ ανοίξει η αυλαία

να βγεις στη σκηνή

να παίξεις το ρόλο που γράφτηκε για σένα

και θερμά να χειροκροτηθείς 

Όμως

την απαγορευμένη λέξη, μην την πεις,

δε γίνεται 

Δεν είναι πως φοβάμαι ν’ αγγίξω την ανοιχτή πληγή

είναι που δεν μπορώ να φανταστώ

πως θα υπάρχω μετά από σένα 

γι’ αυτό, αν στο τέλος δε βρω

τη δύναμη να ’ρθω 

μη με συγχωρέσεις,

δεν επιτρέπεται!