Στο 1, μπήκα στο όνειρο. Το είχα έτοιμο από καιρό, με τα χρώματα του καλειδοσκόπιου. Τα πάντα ήταν δυνατά, η πραγματικότητα δεν είχε κανένα περιορισμό. Το ταξίδι ξεκινούσε. 

Στο 2, όλος ο πλανήτης χώρεσε στη φούχτα μου. Τον γνώρισα, τον διάβασα, τον ταξίδεψα, τον είδα, τον γεύτηκα, τον έζησα. Κι ας μην ήξερα πού θα με βγάλει.   

Στο 3, κτύπησε την πόρτα μου η απογοήτευση. Πρώτη φορά. Φυσιολογικό δεν είναι; Ανακάλυψα πως είμαι λίγο ανθρώπινη, με αδυναμίες. Πληγώνομαι, και παραιτούμαι. Όταν πιάσεις πάτο, ο μόνος δρόμος που σου μένει να πάρεις, είναι προς τα πάνω.   

Στο 4,  η σιγουριά της δέσμευσης με βάραινε σα μολύβι. Αλλιώς τα είχα φανταστεί, δεν είναι; Συγνώμη αγάπη μου, δεν ήρθα για να μείνω, έπρεπε να στο είχα πει.  

Στο 5, ανέβηκα το πρώτο, πολυπόθητο σκαλί της επιτυχίας. Μπράβο κορίτσι μου, και εις ανώτερα! 

Στο 6, δειλά δειλά, με κλειστά τα μάτια, άρχισα να ψηλαφίζω το έδαφος. Να δω πόσο βαθιά μπορώ να σκάψω και πόσο ψηλά μπορώ να πετάξω. Το καλειδοσκόπιο γύριζε. Και μου αποκάλυπτε πολλά, κι έπρεπε να διαλέξω.  

Στο 7, η πλοήγηση στις θάλασσες του κόσμου φάνηκε να φτάνει στο τέλος της. Τα σχήματα του καλειδοσκόπιου πήραν μια τυχαία, τελική μορφή, τα χρώματα έπαυσαν να σμίγουν. Τα όνειρα γίνανε σχέδια, και τα θέλω γίνανε ανάγκες. Κόσμος, όμορφος, ταχτοποιημένος, αρχίζει να μ’ αρέσει.    

Στο 8, η αποκατάσταση έριξε μπετά, έφτασε στον τρίτο όροφο. Τα ντύσαμε με διακοσμητικά τουβλάκια εξωτερικού χώρου. Και στο εσωτερικό, βάλαμε τα καλύτερα, συμπεθέρα!! 

Στο 9, όλα τα πρέπει είναι στη θέση τους. Ή σχεδόν όλα. Η μοναξιά κι η ανησυχία περιορίζονται στα φανταχτερά δοχεία τους. Μην το ψάχνεις άλλο, αρκετά! Οι ρόδες, απαραίτητες, κυλάνε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. 

Στο 10, το τοπίο θολώνει. Παρακολουθώ τον εαυτό μου και τα χάνω. Μετράω τις δυνάμεις μου, σπρώχνω τις αντοχές μου. Μέχρι πού μπορώ να φτάσω; Αυτό το φθινόπωρο μια γυναίκα γεννιέται. Δεν έχει τίποτα να πει, δε θέλει τίποτα να μοιραστεί. Και δεν έχει να δώσει καμία συμβουλή. Όλα είναι πλέον αυτονόητα. Δεν έχει τίποτα δικό της. Μονάχα ένα φιλί στο όνειρο, ολόδικο  της!    

Δε φοβάμαι να βγω στη βροχή μ’ ανοιχτά τα χέρια. Φοβάμαι, μόνο πως μέσα στη μπόρα θα έχω χαθεί και δε θα προλάβει να με δει κανείς.