Από μικρή μου άρεσε να οργανώνω τις σκέψεις μου οπτικοποιώντας τες. Δηλαδή προσπαθούσα να τις καλουπώσω σε γεωμετρικές κατασκευές της φαντασίας μου.

Το πιο επίμονο πρόβλημα που με απασχολούσε αφορούσε τη φιλία. Αφορμή η ιστορία του Δάμωνα και του Φιντία -κατά ένα περίεργο τρόπο τα πρώτα θέματα που με απασχολούσαν προέκυπταν πάντα ειτε από την μυθολογία είτε από την αρχαία ιστορία- η οποία με "προκάλεσε" να σκεφτώ λίγο παραπάνω την έννοια της φιλίας και τη σημασία των φίλων...

Κάπως έτσι -παρανοϊκά- ξεκίνησα να φτιάχνω στο μυαλό μου ένα χάρτη φίλων και γνωστών. Ο πιο βολικός τρόπος κατάταξης κατέληξα ότι ήταν ένα σύστημα ομόκεντρων κύκλων -στο κέντρο των οποίων τοποθετούσα τον εαυτό μου- και στη συνέχεια γύρω γύρω έβαζα τα άτομα που υπήρχαν στο μικρόκοσμό μου με την λογική του ότι όσο απομακρυνόμαστε από το κέντρο, τόσο εξασθενούν και οι δεσμοί μου με τα άτομα που περιλαμβάνονται στους κύκλους. Έτσι θεωρητικά -και άρα υπεραπλουστευτικά- οι κολλητοί μου ήταν στον πρώτο κύκλο ενώ οι απλοί γνωστοί στον τελευταίο με διάφορες ενδιάμεσες κατηγορίες.

Καθώς μεγάλωνα και γνώριζα κόσμο στο μυαλό μου διαρκώς ενημέρωνα τους κύκλους και έκανα τις απαραίτητες αλλαγές-διορθώσεις. Γρήγορα όμως το σύστημα αυτό έπαψε να με ικανοποιεί. Καταρχάς ανακάλυψα ότι η φιλία δεν είναι κάτι μονόπλευρο. Δεν αρκεί εσύ να θεωρείς ότι ο τάδε είναι φίλος σου, να τον εμπιστεύεσαι και να τον εκτιμάς. Πρέπει να υπάρχει ανταπόκριση. Προβληματικό μου φαινόταν και το γεγονός ότι συχνά πυκνά υπάρχαν ανακατατάξεις στους κύκλους. Μια ακόμα δυσκολία ήταν ότι τελικά κατέληξα πως δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω σαν αξιολογικό κριτήριο ούτε τα χρόνια γνωριμίας ούτε το πόσο χρόνο περνάω με κάποιον τη δεδομένη στιγμή που κάνω τις «επιδιορθώσεις». Ψάχνοντας το λίγο παραπάνω θεώρησα ότι είναι άδικο να συγκρίνεις την συμμαθήτρια σου από το νηπιαγωγείο με τον χ, ψ που γνώρισες από την ξαδέλφη σου και κάνετε παρέα το τελευταίο εξάμηνο. Έτσι έκανα μια προσθήκη στο σύστημα των ομόκεντρων κύκλων μου, δημιουργώντας πολλαπλά επίπεδα. Έτσι υπήρχε πχ το επίπεδο των συμμαθητών μου από το δημοτικό, το επίπεδο των παιδιών από τη γειτονιά, το επίπεδο των συμφοιτητών μου αργότερα κτλ κτλ και φυσικά κάθε επίπεδο είχε τους δικούς του κύκλους εγγύτητας-φιλίας.

Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι ο κοινός παρονομαστής κάθε επιπέδου –δηλαδή εγώ- λειτουργούσε αρκετά διαφορετικά κάθε φορά. Χωρίς να θεωρώ ότι έχω πολλαπλές προσωπικότητες –τουλάχιστον όχι κλινικά αποδεδειγμένα ακόμα- παρατήρησα ότι κάθε φορά προσαρμοζόμουνα στο επίπεδο των «φίλων» στο οποίο καλούμουνα να δραστηριοποιηθώ. Και σιγά σιγά σαν κάθε επίπεδο να ήταν κι ένας άλλος δρόμος, άρχισαν να γίνονται αισθητές κάποιες διαφοροποιήσεις στον εαυτό μου, στον τρόπο που επέλεγα να αυτοσυστηθώ και συνεπώς στην περαιτέρω εξέλιξη του χαρακτήρα μου στο συγκεκριμένο χώρο. Με τον καιρό τα επίπεδα καμπυλώθηκαν λόγω του ότι πολλές φορές αισθανόμουνα μια ανεξήγητη -τότε- οικειότητα με άτομα τα οποία δεν θα μπορούσα να πω ότι είμασταν "κολλητοί" αλλά στα οποία είχα αποκαλύψει κάτι που κανείς άλλος δεν ήξερε. Και μοιραία αυτή η αποκάλυψη τους έφερνε πιο κοντά μου. Έτσι τα κυκλικά επίπεδα, έγιναν κυλιόμενες έκκεντρες σφαίρες, διαρκώς τεμνόμενες από καμπύλες και κάθετες γραμμές στις οποίες το άτομό μου εξελλίσονταν σαν να βρίσκεται σε ένα είδος πολλαπλής πραγματικότητας, παράλληλων συμπάντων...

Κάτι που δεν θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα αν κάποια στιγμή δεν συνειδητοποιούσα ότι ασυναίσθητα φρόντιζα πάντοτε –και πλέον φροντίζω συνειδητά- να κρατώ τα διαφορετικά επίπεδα καθαρά διαχωρισμένα μεταξύ τους. Στο παρελθόν έκανα 1-2 πειράματα βάζοντας στον ίδιο χώρο άτομα από διαφορετικά επίπεδα και ανακάλυψα ότι για όσο διάστημα αυτό κρατούσε, αισθανόμουνα μια διαρκή αγωνία. Μια αγωνία που εντείνονταν με γεωμετρικό βαθμό όσο πιο πολλά ήταν τα «κοντινά» μου άτομα από διαφορετικούς χώρους που βρισκόντουσαν μαζί. Πράγμα που προέκυπτε από το γεγονός ότι ενώ τα άτομα που βρίσκονται στους κοντινούς κύκλους είναι αυτά που ξέρουν τα περισσότερα για μένα, αυτό δεν σημαίνει ότι τα αντίστοιχα άτομα στα διαφορετικά επίπεδα γνωρίζουν τα ίδια "μυστικά". Και άρα φοβόμουν μην έρθουν σε κοινή θέα λεπτομέρειες-αδυναμίες-εξομολογήσεις που για κάποιους λόγους –άλλη ιστορία αυτή- είχα επιλέξει να αποκρύψω κάθε φορά.

Είναι σαν να είμαι ανύμπορη να παρουσιάσω τον εαυτό μου γυμνό ως έχει, ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Σαν να πρέπει κάθε φορά να σκεπάζω με ένα κομμάτι ύφασμα ένα κομμάτι της ψυχής μου, του είναι μου. Είτε γιατί ντρέπομαι, είτε γιατί φοβάμαι την απόριψη, είτε γιατί δεν θέλω να απογοητεύσω. Συνοψίζοντας τους λόγους, νομίζω ότι ένα απλό «γιατί είμαι ανασφαλής» θα αρκούσε αλλά κι αυτό δυσκολεύομαι να το παραδεχτώ. Έτσι ο καθένας γνωρίζει ένα κομματάκι του παζλ που ονομάζεται Νίκη και η ιδέα ότι κάποια στιγμή θα μπορούσαν ίσως να μαζετούν όλοι τους και να ενώσουν τα κομμάτια τους με τρομοκρατεί. Απο την άλλη το γεγονός ότι αισθάνομαι τον εαυτό μου κατακερματισμένο στα μάτια των άλλων με πονάει, γιατί αυτομάτως καθιστά τις σχέσεις μου με τους γύρω μου επίπλαστες, μη αυθεντικές και ως ένα βαθμό τις ακυρώνει.

Υ.Γ. Γράφοντάς το παραπάνω κειμενάκι συνειδητοποίησα μια ακόμα μικρή λεπτομέρεια. Αν και ακόμα κρατάω -σχεδόν ψυχαναγκαστικά- το κινητό μου ανοιχτό όλη τη νύχτα για την 1 στις 100 πιθανότητες να με χρειαστεί κάποιος φίλος-φίλη (καθότι οι πιο δύσκολες ώρες είναι πάντα τα βράδια), έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που χτύπησε σε μια τέτοια δύσκολη ώρα.

Κι ίσως ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν μπορώ να θυμηθώ ουδέποτε να κάνω εγώ την κίνηση να πάρω κάποιον μέσα στη νύχτα.

Πράγμα που ίσως να μεταφράζεται στο ότι ο πρώτος κύκλος - ο εγγύτερος- πρέπει να μείνει κενός σε όλα τα επίπεδα.

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Υ.Γ. 2 Το κομμάτι δίπλα, Μemorial του Michael Nyman -κομμένο στο συγκεκριμένο βίντεο- με εκφράζει στην ολότητά του απόλυτα.