Πάντα το βράδυ πριν ξεκινήσουν τα σχολεία δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Περίμενα αυτή την πρώτη μέρα του σχολείου με ανυπομονησία. Το καλοκαίρι είχε περάσει και η αίσθηση του σχολείου μου είχε λείψει. Οι πρώτες μέρες του σχολείου ήταν για μένα ένα πανηγύρι. Να ξαναβρώ τους συμμαθητές μου και να ανταλλάξουμε τα νέα και τις εμπειρίες των τρίμηνων διακοπών μας. Να γνωρίσουμε τυχόν καινούργιους συμμαθητές και να μάθουμε στο δημοτικό ποιός θα είναι ο δάσκαλος μας για φέτος και στο γυμνάσιο-λύκειο ποιούς καθηγητές θα έχουμε σε ποιά μαθήματα. Να δούμε την νέα μας αίθουσα, να διαλέξουμε θρανία και να βρούμε με ποιόν θα κάτσουμε. Αν και από την Τετάρτη δημοτικού αυτό το τελευταίο ήταν πάντα κανονισμένο εκ των προτέρων. Και φυσικά να πάρουμε επιτέλους τα καινούργια μας βιβλία, μια στιγμή πραγματικά μοναδική κάθε χρονιά, κι ας μας έφευγε η μέση κουβαλώντας τα περπατώντας μέχρι το σπίτι.

Από πολύ μικρή μου άρεσε το σχολείο. Δε λέω, υπήρχαν αρκετές στιγμές που βαριόμουνα το διάβασμα και φυσικά δεν μου άρεσαν όλα τα μαθήματα, ούτε όλοι οι καθηγητές. Ωστόσο ήταν το όλο κλίμα που επικρατούσε στις αίθουσες και στο προαύλιο που με έλκυε. Καθώς έτυχε με τα παιδιά που ήμουνα στο δημοτικό να φτάσουμε μαζί μέχρι και το λύκειο, γρήγορα δημιουργήθηκε ένα παρεϊστικο κλίμα που κάθε χρόνο βελτιωνόταν όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα περισσότερες πλάκες και άφθονο γέλιο. Τα πήγαινα και καλά στα μαθήματα οπότε γενικά δεν αντιμετώπιζα προβλήματα.

Έτσι σχετικά γρήγορα αισθάνθηκα ότι αυτά τα χρόνια του σχολείου θα ήταν τα καλύτερα που θα μπορούσαν να υπάρξουν. Κι ας βιάζονταν οι περισσότεροι να μεγαλώσουν. Να πάνε σε σχολές και να πιάσουν δουλειές, να γίνουν ανεξάρτητοι από τους γονείς τους. Εγώ δεν είχα τέτοιες αγωνίες. Όλα τότε ήταν απλά. Δεν είχα ευθύνες, ούτε υποχρεώσεις, παρα μόνο το διάβασμα, το οποίο ουδέποτε πιέστηκα να κάνω μιας και από τη φύση μου ντρεπόμουνα πολύ να με πιάσουν αδιάβαστη. Εξάλλου πολύ νωρίς το σχολείο έγινε διέξοδος για μένα από την ένταση που επικρατούσε στο σπίτι.

Έτσι μου άρεσε η κατάσταση όπως ήταν τότε. Οι συμμαθητές μου με αγαπούσαν και οι καθηγητές με εμπιστεύονταν - πράγμα που στην πράξη σήμαινε ότι μετά το πρώτο δίμηνο με άφηναν στην ησυχία μου και με βόλευε ιδιαίτερα, μιας και από μικρή έκανα νοητές αποδράσεις και αφαιρούμουν εύκολα.

Πίσω στην πρώτη μέρα σχολείου, ήταν πάντα τέτοιος ο ενθουσιασμός μου που αν και ξαπλωμένη στο κρεβάτι από τις 9 -απαράβατος κανόνας επιβεβλημένος εκ των άνωθεν μέχρι και το τέλος γυμνασίου- μου ήταν αδύνατο να κλείσω μάτι.

Μετά περάσαμε σε σχολές και σκορπίσαμε.

Έκτοτε αναζητώ με αγωνία σε κάθε καινούργια αρχή αυτό το παρεϊστικο κλίμα, την ανεμελιά των σχολικών ετών. Πάντα είχα τάσεις απομόνωσης αλλά η τριβή με τα ίδια πρόσωπα για χρόνια τις είχε απαλύνει. Ωστόσο με το που τελειώσαμε το λύκειο, όλο αυτό που είχε χτιστεί γκρεμίστηκε. Μου κόστισε πολύ είναι η αλήθεια, και πλέον μου είναι αδύνατο να ξανανιώσω μέλος σε μια κοινωνική ομάδα. Πλέον υπάρχει πάντα το εγώ και οι άλλοι. Και μεταξύ μας το χάος. Το εμείς δύσκολα θα το πω και ακόμα δυσκολότερα θα το νιώσω. Δυστυχώς ακόμα και με εκείνη την παλιοπαρέα.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Αύριο που ξεκινάει άλλη μια νέα αρχή, έχω την ίδια ανυπομονησία. Ένα κράμα αγωνίας και ενθουσιασμού. Να γνωρίσω τους συναδέλφους, να δω το γραφείο μου, να μάθω τα καθήκοντά μου. Έχω φτιάξει τη τσάντα μου, την έχω επιθεωρήσει ήδη τρεις φορές μην έχω ξεχάσει τίποτα, και ακόμα και τώρα τις ρίχνω κλεφτές ματιές. Είναι γιατί ένα μέρος του εαυτού μου αισθάνεται ότι έχει γυρίσει χρόνια πίσω κι ετοιμάζεται να πάει σχολείο.

Ξέρω ότι γρήγορα θα προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα της εργασίας.
Όμως αυτό το βράδυ ανήκει στο σχολιαρόπαιδο που ακόμα κρύβω μέσα μου.
Και που είμαι πλέον σίγουρη ότι ποτέ δεν θα ενηλικιωθεί. Ευτυχώς.