«Περπατούσα στο δρόμο το ηλιοβασίλεμα, με 2 φίλους. Ξαφνικά, ο ουρανός βάφτηκε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα και έγειρα πάνω στο φράκτη, νιώθοντας μια απίστευτη κούραση να με καταβάλλει. Γλώσσες από φωτιά και αίμα απλώθηκαν πάνω στο φιόρδ. Οι φίλοι μου συνέχισαν να περπατούν, ενώ εγώ έμεινα πίσω, να τρέμω από το φόβο μου. Τότε ήταν που άκουσα την εκκωφαντική, ατελείωτη κραυγή της φύσης» 

Edvard Munch, 1893

Νορβηγός ζωγράφος του Εξπρεσιονισμού και ένας από τους ηγέτες του Συμβολισμού.  

Το έργο που βλέπετε στη φωτογραφία συμβολίζει την αγωνία του μοντέρνου ανθρώπου. Το κοιτάω και σκέφτομαι τι θα αισθανόταν ο Munch αν έβλεπε μέχρι πού έχει φτάσει αυτή η αγωνία, τον 21ο αιώνα. Πόσο θα τρόμαζε αν έβλεπε εμάς, τη ζωή μας, την εξέλιξη του πολιτισμού μας; Πιστεύω πως δεν θα άντεχε το θέαμα.  

Κάποια χρόνια μετά την ολοκλήρωση του έργου του, The Frieze of Life, (μια σειρά όπου η Κραυγή αποτελεί τον πρώτο πίνακα) περιέγραψε ο ίδιος την προσωπική του αγωνία πίσω από τον πίνακα: 

«Για αρκετά χρόνια ήμουν σχεδόν τρελός… Ξέρεις τον πίνακα μου «Η Κραυγή»; Είχα φτάσει στα όρια  - η φύση κραύγαζε μέσα στο αίμα μου… Μετά απ’ αυτό, παραιτήθηκα από κάθε ελπίδα να βρω ξανά την αγάπη.» 

Τη πρώτη φορά που συνάντησα τον Munch, ήμουν 20 χρονών, στο μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης. Με κατάκτησε μέσα σε μια στιγμή. Αγαπημένο μου έργο, «Η Μαντόνα» που με συντροφεύει, από τότε, κάθε μέρα.  

Η εσωτερική του πάλη δεν τελείωσε ποτέ. Το οικογενειακό περιβάλλον που αφομοίωσε στην ψυχή του, δεν του επέτρεψε ποτέ να αισθανθεί ελεύθερος.  Δεν ένιωθε άνετα μέσα στο ρεύμα της ανεξαρτητοποίησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης των γυναικών. Δεν κατάφερε ποτέ να συνδεθεί με μια γυναίκα. Η ερωτική ένταση παρέμεινε γι’ αυτόν, μέχρι το τέλος της ζωής του, ένα άλυτο μυστήριο. Δεν του αρκούσε ποτέ η εμπειρία. Έψαχνε το νόημα της ζωής και προσπαθούσε, για όλα, να καταλάβει γιατί…  

«Στέκεται στη μέση του γεμάτου με καπνό μπαρ και ακούει κάποιους Τσιγγάνους να τραγουδούν για την αγάπη. Τότε είναι που ξαφνικά σκέφτεται: Πρέπει να κάνω κάτι, ν’ αρχίσω κάτι, που θα κτυπήσει τους άλλους με την ίδια δύναμη που κτυπάει τώρα κι εμένα. Δεν μπορεί όμως να είναι ένα τοπίο στο πρωινό φως, ένα τυχαίο γεγονός, ούτε το μπαρ, ούτε άγνωστοι περαστικοί που συναντά κανείς στο δρόμο που δε σημαίνουν τίποτα γι’ αυτόν. Στο μυαλό του έρχεται η εικόνα 2 ανθρώπων. Ένας άντρας και μια γυναίκα στην πιο ιερή στιγμή της ζωής τους. Ένα δυνατό μπράτσο, ένας ηλιοκαμένος λαιμός, και μια νέα γυναίκα να γέρνει το κεφάλι της στο στήθος του. Κλείνει τα μάτια της κι ακούει τα λόγια που ψιθυρίζει ο άντρας μέσα στα μαλλιά της. Εκείνη τη στιγμή, ο άντρας κι η γυναίκα δεν είναι ο εαυτός τους, παρά μόνο ένας κρίκος ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους που ενώνουν μια γενιά με την επόμενη.»  

Πάλεψε με τη Ζωή, την Αγάπη, το Φόβο, το Θάνατο και τη Μελαγχολία.  Και νικήθηκε. Αλήθεια, βγαίνει ποτέ κανείς νικητής μέσα από τέτοιες μάχες;  

Απόψε μοιράζομαι ένα κομμάτι του Munch μαζί σας. Το κομμάτι της Κραυγής». Γιατί, αν και η ιδέα είναι πια 115 χρονών, δεν έπαψε στιγμή να είναι επίκαιρη…  

Στην Ιστορία της Τέχνης, η επίδραση της Κραυγής έχει καταγραφεί ως εξής:

Τα έργα «Whistler’s Mother», «American Gothic», «Μόνα Λίζα» και «Η Κραυγή» έχουν καταφέρει κάτι που τα περισσότερα έργα τέχνης — ανεξάρτητα από την ιστορική τους σημασία, αισθητική ομορφιά, ή χρηματική αξία— δεν έχουν καταφέρει: μεταδίδουν ένα συγκεκριμένο νόημα, σχεδόν αμέσως, σε κάθε θεατή. Αυτά τα ελάχιστα έργα έχουν κάνει, με επιτυχία, τη μετάβαση από το εκλεκτό βασίλειο του μουσείου, στο χώρο της δημοφιλούς κουλτούρας.

ΥΓ.: Αυτά γι' απόψε, δεν ήθελα να σας ζαλίσω με τη φλυαρία μου. Κυριακή, βλέπετε. Κι αυτός ο πίνακας λέει από μόνος του πολλά. Καλή σας νύχτα και σας εύχομαι μια εβδομάδα γεμάτη με ό,τι επιθυμείτε.