Επιστρέφω στην παραλία, που περιμένει με το χειμωνιάτικό της φόρεμα, το κενό και την ερημιά που τόσο ταιριάζει στην ψυχή μου... Πόσο μου έλειψε, ο αέρας και το κύμα της, η δροσιά από τις σταγόνες που μου στέλνει πάντα για να με ξυπνήσει από τον μεγάλο ύπνο...

Διαλέγω μια μέρα σαν τη σημερινή με μια θερμοκρασία που δεν σ'αφήνει να ανασάνεις, μ'ενα σύννεφο που καλύπτει κάθε αισιοδοξία. Διαλέγω τη στιγμή που ο αέρας θα βουίζει στ'αυτιά μου τραγούδια από την Αραβία, από την Λατινική Αμερική κι από τις ερήμους της Αφρικής.

Και κάνω εκείνη τη βόλτα που θα με λυτρώσει από τις κοσμικές ανάγκες και τις ανθρώπινες ανασφάλειες/επιθυμίες/αγάπες...

Και φεύγω μακρυα από όλα που μου δίνουν τη δυσθυμία της ανικανοποίητης λαχτάρας...

Προσπαθώ να ανάψω ένα τσιγάρο, αλλά ο αέρας σβήνει τη φλόγα του αναπτήρα, χωρίς την πρώτη λυτρωτική ρουφηξιά.. περιμένω... κι όταν ο αέρας κοπάσει για μια στιγμή όλα θα είναι πιο εύκολα.   

Είναι μάταιο, αλλά η μάχη συνεχίζεται...