Σ'όλο το χαμό που μας περιτριγυρίζει, ζώ από πολύ κοντά την "κρίση" της αγοράς... τι τύχη κι αυτή!

Στον όμιλο που δουλεύω, έχει πτωχεύσει ήδη η μία εταιρεία, και βρίσκεται ο κόσμος στο δρόμο... Άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί μεν ελάχιστα, αλλά τρώμε/τρώγαμε από το ίδιο πιάτο... Νοιώθω τρομερή ανάγκη να τους συμπαρασταθώ, να τους δείξω ότι παρ'όλο που δεν έχουμε ακόμα βρεθεί στην ίδια ακριβώς θέση, κατανοώ την κατάστασή τους και εκτιμώ το ότι παλεύουν για να κερδίσουν έστω τις αποζημιώσεις τους από την μαμά εταιρεία.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η τάση κάποιων ανθρώπων (δικών μου συναδέλφων) να αντιμετωπίζουν με κυνισμό τους απολυόμενους, λέγοντας ότι "έτσι είναι η αγορά"... Θα ήθελα να μην ήταν "έτσι η αγορά"... Θα ήθελα να μπορούσαμε όλοι μαζί να κάνουμε τη διαφορά. Να μην καθόμαστε στα αυγά μας γκρινιάζοντας για αυτό που μας περιμένει, ή φοβόμαστε, κοιτάζοντας μόνο τη πάρτη μας.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συνδικαλιζόμουν (ούτε και τώρα), αλλά αισθάνομαι πραγματική ανθρώπινη λύπη γι'αυτούς τους ανθρώπους που είναι κοντά μας, και ενδόμυχα θα κάνω αυτό, που θα περίμενα να έκαναν οι άλλοι αν βρισκόμουν εγώ στην συγκεκριμένη θέση. Γιατί όπου υπάρχουν πολλοί κάτι μπορεί να γίνει, πιστεύω, ίσως όμως να είμαι και υπερβολικά αισιόδοξη.

Και επίσης η άλλη αλήθεια είναι ότι ο τυφλός, πωρωμένος συνδικαλισμός δεν μου ταιριάζει και γενικά πιστεύω ότι είναι αρκετά υπεύθυνος γι'αυτή την άρνηση του κόσμου να συμμετάσχει σε οτιδήποτε σχετικό.

Τι να πώ, follow your heart... κι αν δεν νοιώθεις τίποτα για όσα γίνονται γύρω σου, μην διαμαρτυρηθείς...