Βρήκα άλλη μια όταν κατέβαινα τις σκάλες τρέχοντας μήπως και προλάβω πριν κλείσουν οι πόρτες του τρένου. Πάντα σε κάποια περίεργη στιγμή μου έρχονται οι καλύτερες σκέψεις. Τότε λοιπόν βρήκα άλλη μια. Καθόταν σαν να ζητιανεύει στο τελευταίο σκαλί με μια κάπα που από μαύρη είχε γίνει πλέον γκρι και το χέρι της τεταμένο προς τους περαστικούς. Νομίζω όμως δεν περίμενε να της αφήσουν κάτι στην παλάμη όπως οι άλλοι ζητιάνοι. Νομίζω περίμενε κάποιος να την δει, να την πιάσει από το χέρι και να.. και να την αντιληφθεί..να την σκεφτεί. Να την αφήσει να μπει στο μυαλό του. Αυτό θέλουν άλλωστε όλες. Όλες οι σκέψεις. Αλλά πάλι νομίζω… δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Βιαζόμουν βλέπεις να φτάσω στο τρένο…

Το μακρόσυρτο μπιιιιιπ τελείωνε τώρα. Απέμενε ένα τελευταίο βήμα για να μπω μέσα και είχα όλο τον χρόνο του κόσμου για να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω. Γύρισα και την είδα. Δεν με είχε αντιληφθεί ακόμα.. είχα καιρό να φύγω. Αυτές, είναι αλήθεια, αν σε καταλάβουν ότι τις είδες μετά… μετά δεν βγαίνουν απ’ το μυαλό σου! Έτσι είναι οι σκέψεις… Απ’ τη μια σκεφτόμουν ότι είναι ευκαιρία να φύγω με μία λιγότερη, άρα και λιγότερα πράγματα να τριβελίζουν το μυαλό μου. Απ’ την άλλη εκείνη η περιέργεια που ποτέ δεν θα με αφήσει -το έχω πλέον αποφασίσει- με παρότρυνε να μείνω εκεί μέχρι να με αντιληφθεί. Το μακρόσυρτο μπιιιιπ τελείωνε τώρα.. Για μερικά ακόμα χρόνια του μυαλού μου θα τελείωνε.. Θα τελειώνει..

Μαζεψα το πόδι μου και πάτησα πάλι πίσω. Ακριβώς σε ένα από εκείνα τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν για να σε προειδοποιήσουν ότι είσαι πολύ κοντά σε ένα τεράστιας μάζας αντικείμενο που αναπτύσσει υψηλότατες ταχύτητες. Για να προειδοποιήσουν ότι μπορεί να πεθάνεις ενα βηματάκι αν κάνεις ακόμη. Ναι. Έμεινα έξω! Ακόμα κι αν δεν ήξερα αν θα ήταν για καλό, άρχιζα πάλι να νοιώθω τους παλμούς μου. Πάλι ένοιωθα ζωντανός, πολύ ζωντανός, πιο ζωντανός από όλους εκεί! Μόνο με την σκέψη να είναι ακόμα πίσω μου οι παλμοί τράνταζαν όλο μου το σώμα όλο και πιο βίαια. Δεν μπορούσα άλλο. Γύρισα να την κοιτάξω.

Δεν ήταν πια εκεί!! Δεν ζητάνευε πια! Την έχασα αυτή τη σκέψη, την έχασα για πάντα! “Κάποιος πούστης την σκέφτηκε πρώτος” μίλησα μέσα από τα δόντια μου.. Κάποιος ακόμα μπόρεσε να την δει! Φοβήθηκα. “Αλλά έτσι είναι..” σκέφτηκα, “δεν μπορείς όλα να τα σκέφτεσαι εσύ..”Ποιος να ήταν? Κοίταξα μες τα μάτια όσους είχαν μείνει στον υπόγειο σταθμό. Μια κοπέλα πολύ όμορφη φορόυσε γιαλιά ηλίου. “Λίγο αργά για να σε θαμπώνει ο ήλιος..” σχεδόν φώναξα, σίγουρα την υποψιαζόμουν.. Περπάτησε λίγα μέτρα πιο μακριά μου πολύ ήρεμη.. Κάτι θα σκεφτόταν φαινεται… Τώρα, μετά την γκάφα μου, όλοι με κοιτούσαν. Ποτέ δεν θα καταλάβαινα ποιος έκλεψε την σκέψη μέσα από τα χέρια μου πια.. Προδώθηκα!

… ….

Μαζεψα το πόδι μου και πάτησα κάτω τελευταία στιγμή! Το μακρόσυρτο μπιπ μόλις είχε σταματήσει κι εγώ, ο τυχερός, είχα βρεί ίσως την τελευταία θέση στο βαγόνι! Κοίταξα στο κάτω κάτω σκαλί καθώς το τρένο ξεκινούσε. Μια σκέψη καθόταν εκεί γερασμένη, με ένα γκρι παλτό. Κοιτούσε κάτω και είχε το χέρι πάντα τεντωμένο. Όχι σα να ζητά κάτι μα σα να θέλει να σε πιάσει.. Μια κοπέλα πανέμορφη μόλις κατέβαινε. Την κοίταξε, έβγαλε τα γιαλιά της κι έσκυψε να της μιλήσει…

“Θα προλάβαινα”, σκέφτηκα ψιθυριστά.. “Αν δεν έμπαινα στο κωλοτρένο..θα προλάβαινα..”

Κρίμα..

Αλέξης Π.