Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. 

Που σε αφήνω μόνη τις στιγμές που μένεις μετέωρη στο χρόνο. Το βλέμμα σου καρφώνεται στο κενό, και το κορμί σου ακολουθεί την τρελή πορεία στο πουθενά. Με τρομάζεις. Αυτές τις στιγμές, τις αόρατες σου στιγμές, δεν μπορώ να σε βρω. Δε μιλάς, δε βλέπεις, δεν ακούς. Και πώς να σε φτάσω; Προτιμώ να σ αφήνω μόνη. 

Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, ξέρω πως σου κάνω μεγάλο κακό. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τις ώρες που σε τυλίγει το κρύο του πατώματος, προτιμώ να εξαφανίζομαι. Δεν αντέχω να σε βλέπω να ραγίζεις. Χάνεις κάθε δύναμη σου, γίνεσαι νερό. Ένα με τα δάκρυα σου. 

Ακόμα κι όταν ακίνητη χαζεύεις την πόρτα που έκλεισε, προτιμώ να βγαίνω διακριτικά από το δωμάτιο. Στέκεσαι ανοχύρωτη μπροστά στην απελπιστική μοναξιά σου.  Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Προσπαθώ να σου φωνάξω!    

Και το ρολόι κτυπά. τικ-τακ τικ-τακ… 

Ξέρω τι θα κάνεις μετά, κι ας μην είμαι εκεί. Αν θες μπορώ να στο πω: Θα σηκωθείς, θα φτιαχτείς. Κρέμα, πούδρα, σκιά, μάσκαρα και  lip-gloss. Θα κοιταχτείς στον καθρέφτη, θα δοκιμάσεις να  χαμογελάσεις. Θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Κλικ! Business as usual. Θα πεις «καλημέρα, πώς είστε; Μια χαρά είμαι κι εγώ, ευχαριστώ».  

Τραβάς την προσοχή επίτηδες μόνο σε ό,τι καταφέρνεις. Βολικότατο αυτό!! Αυτή η σιγουριά που έχεις όταν εκμηδενίζεις τις ατέλειες με τρελαίνει!! Μαθαίνεις πώς να σβήνεις τα τσαλακώματα, τους λεκέδες, ακόμα και τα ίχνη σου. Κάθε μέρα γίνεσαι καλύτερη σ’ αυτό το άγριο παιχνίδι με το σκοτάδι! Συγχαρητήρια κυρία μου, η ζωή σας λάμπει!!  

Αχ καρδιά μου, δεν καταλαβαίνεις! η φωτιά θα σε καταπιεί, το ξέρουμε καλά και οι δυο. Κι όταν θα σβήσει, θα έχεις γίνει στάχτη και καπνός. Από σένα δε θα μείνει τίποτα. Όμως κανείς δε θα το ξέρει, κανείς δε θα σε ψάξει, γιατί όλοι, θα νομίζουν πως είσαι κάπου αλλού. Θα έχεις εσύ, με τέχνη, φροντίσει γι’ αυτό…