Όλα τα πράγματα τελειώνουν κάποτε... Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούν, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν το πιστεύουν... Και όσο και να προσπαθείς να είσαι επιφυλακτικός και ρεαλιστής μπαίνεις άνετα και σχεδόν με λαχτάρα στο τριπάκι, ότι αυτό, το συγκεκριμένο, επειδή είναι αυτό που είναι, δεν θα τελειώσει ποτέ. Τι θα πεί ποτέ; Πότε είναι το ποτέ;

Αν το σκεφτείς δε, είναι μια έννοια που από μόνη της δεν έχει υπόσταση... Και τι σόϊ πλάσματα είμαστε που δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Που κοροϊδευόμαστε τόσο εύκολα και χτίζουμε τη ζωή μας πάνω σε μια έννοια που δεν υπάρχει. Και όταν έρθει η ώρα να αποδειχθεί αυτό, χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, και πεθαίνουμε από απογοήτευση.

Αυτό που λέω, βέβαια, σαν δικλείδα ασφαλείας, είναι ότι σημασία έχει το ταξίδι, και όπως όλα τα ταξίδια, τελειώνει κάποτε. Όμως δεν ξέρω μήπως το τέλος, που συνήθως έρχεται με τρόπο άσχημο, θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε την εμπειρία του ταξιδιού. Όπως όταν γυρνάς από διακοπές σε νησί πάντα κουνάει το καράβι, και είσαι άρρωστος για μέρες μετά.

Πόση δύναμη να έχει κανείς για να σταθεί πάνω από τα ανθρώπινα συναισθήματα και να δεί τις εμπειρίες που έχει αποκτήσει και τις στιγμές που έχει ζήσει. Και πόσα του έχει δόσει κάθε ταξίδι.

Δεν ξέρω, τα έχω χαμένα, και παραμένω αισιόδοξη. Κρύβουμε τόση δύναμη μέσα μας για να αντέξουμε τη ναυτία της επιστροφής και να δούμε μετά, αφού έχουν επουλωθεί οι πληγές, το κέρδος ή τη γνώση που έχουμε αποκτήσει.